Winterstop

Ingepakt onder een dekentje voor de open haard denk ik na over een onderwerp voor een blog. Buiten waait de wind en Timo maakt zijn aanwezigheid kenbaar door tegen de staldeur te slaan. Hij verveelt zich. De laatste weken krijgt hij niet de aandacht die hij verdient. En het is nog geen eens winter.

Hybernate, ik vind het een prachtig woord! Computers kunnen het op commando, ijsberen en egels doen het real life. Op eigen initiatief, het zit in de genen. Wat een goed doordacht systeem. In tijden van overvloed ben je actief en eet je de buik rond. In moeilijke tijden zoom je uit en staat het leven tijdelijk ‘on hold’.

Wie mijn voorouders zijn….joost mag het weten maar het verlangen naar een winterslaap zit ook in mijn genen. Het begint al in augustus, wanneer ik de dagen dat ik ‘s avonds nog een ritje kan maken afstreep op de kalender in de stal. Met angst kijk ik naar de dag dat met grote letters in mijn agenda staat ‘klok verzetten’.  Op dat moment is mijn jaar voorbij.

Echt waar, in oktober probeer ik positief te blijven. Dit jaar was er goddank een zeer geslaagde endurance wedstrijd op deze vreselijke datum. Maar ergens half november gaat dan toch de switch om. En het vreemde is; Ik zie het nooit aankomen. Een onbeduidende gebeurtenis zoals een file op de terugweg van kantoor is voldoende. Ik ben te laat thuis voor een gepland ritje met Timo en plots realiseer ik me dat ik al drie weken niet gereden heb.

Op fb zie ik paardenvrienden en vriendinnetjes bezig met wintercompetities, snertritten en educatieve rondjes. Mijn paard staat thuis en ik heb geen rijbak bij huis. Dus ben ik vooral achter de laptop bezig met paarden. De wedstrijdplanning voor 2016, theoretische cursus EHBP, lezen over training, gedrag en management..

Ondertussen staat mijn ‘echte’ paard staat in de  ‘garagestand’.  Hij wordt goed verzorgd hoor, met alle liefde die ik in me heb. Zeven keer per dag hooi, 2 x een warme bietenpulp maaltijd, ‘s morgens om half 6 naar buiten met zijn vriendinnetje en in de avond weer uit de blubber in een schone stal. Tot zover optimale verzorging.

Maar dat is het dan ook. Slechts met de grootste moeite schop ik mezelf naar buiten voor een uitgebreide poetsbeurt in het weekend. Bij goed weer gaan we voor een feestmaal naar het gras van de buurman, lekker grazen aan de hand.

Ik voel ik me schuldig, een slechte paardenmoeder. We zouden moeten trainen, rijden, werken...
Maar dit is wie ik ben, mijn leven lang wens ik een winterslaap tot half januari. En dat sta ik mezelf dan maar toe. Truste lief paard, in het voorjaar maak ik het goed…

Recreanten onder ons, hoe doen jullie dat in de winter? Rij jij in het donker, of alleen in de weekenden? Of ga je naar een binnenmanege? Wie heeft er goede tips om de winter door te komen?

---