En het geld gaat naar.....

Als ik met mensen over onze expeditie spreek komt zonder uitzondering de vraag voorbij "En? Ga je nog geld ophalen voor een goed doel?" Alsof een expeditie an sich niet voldoende is. Je afwezigheid uit de maatschappij moet toch minstens gerechtvaardigd worden door een goed doel. Wat is dat toch? Eerlijk gezegd denk ik dat bijna niemand op een avond op de bank bedenkt ‘ik wil een bijdrage aan de wereld leveren, weet je wat? Ik ga op expeditie om aandacht te vragen voor stichting zus en zo.' Nee, mensen die werkelijk vanuit intrinsieke drijfveren een bijdrage aan de wereld willen leveren gaan vrijwilligerswerk doen, springen op de barricades of richten zelf een stichting op.

Een lange reis begint bijna altijd met een droom. “Ik zou zo graag….” En als we dan tóch gaan en men volgt ons via internet dan kunnen we net zo goed meteen geld ophalen, want het is toch raar als je zoiets alleen maar voor jezelf doet, niet dan? Dus kopen we ons schuldgevoel af met de slogan ‘We fietsen/rijden/wandelen voor het goede doel’.

Maanden lang heb ik me het hoofd gebroken, welk goed doel kan ik koppelen aan mijn reis? Het begon met grootste plannen voor een stichting ten behoeve van wetenschappelijk onderzoek in de paardenbranche. Klein probleem is dat deze stichting niet bestaat en ik deze zelf zou moeten oprichten. Dat kon er even niet bij dus ligt  dit plan geduldig op de plank te wachten op zijn beurt.

Prince Fluffy Kareem dan. Wie? Prince Fluffy Kareem, de Stichting van twee zeer dappere meiden uit de UK en Noorwegen die in Caïro zieke paarden opvangen. Persoonlijk ben ik groot fan van deze ongekend toegewijde mensen en hun team. En samen met mij nog 150.000 paardenliefhebbers. Van hen heb ik geleerd nooit op te geven. Al lijkt het nog zo erg, geef nooit op, wonderen bestaan. Echt, als je ze niet kent, kijk op hun pagina en doneer wat je kunt missen. Maar hoe verbind je een zielige-paarden-doel in een Arabisch moslim land aan een ‘retraite-trip’ in Scandinavië? Niet!

Een project voor het ondersteunen van wildlife in Scandinavië dan? Prachtig project maar voor mij al te ver van mijn bed om er emotioneel bij betrokken te zijn, laat staan voor Nederlandse volgers. Afgekeurd.

En toen zag ik een videootje op facebook voorbij komen, van mevrouw Nelly Jacobs die 87 jaar is en nog één keer wilde paardrijden.
Tientallen keren heb ik het filmpje bekeken, iedereen in mijn omgeving moest het aanschouwen. Iedere keer dat ik over iemands schouder meekeek stroomden de tranen over mijn wangen. Die lach op haar gezicht, wat prachtig. Maar wat intens verdrietig, dat je als paardenmens op deze respectabele leeftijd nog één keer mag paardrijden. Hoezo één keer? Waarom niet wekelijks?

 Paardenmensen onder ons, die iedere dag opstaan en naar bed gaan met hun paarden, stel je eens voor dat er een dag komt dat je paarden vertrekken. Dat je in een ‘huis’ gaat wonen en dat je zelf niet meer kunt beslissen wanneer je naar paard ruikt. Geen hooi meer op de vloerbedekking, geen opmerkingen over je stinkende winterjas of kwijlvlekken in je kraag. Geen vers gemaaid gras meer ruiken, geen vers hooi, geen paardenzweet. Wat een gemis.
Daarom bedacht ik om geld in te gaan zamelen zodat oudere (paarden)mensen van het platteland, die nu in een verzorgingshuis wonen, weer regelmatig naar de boerderij toe kunnen. Om ze weer eens paarden of koeien te laten ruiken. Al pratende met anderen kwam ik erachter dat daar wel een behoefte ligt. Maar wederom blijkt dat ik het allemaal zelf moet organiseren. En dat is net zo eenvoudig. Voel je het dilemma?

Er is namelijk nog een tweede reden waarom reizigers een goed doel koppelen aan hun trip. Een reis is lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Kou en nattigheid, hongerig, vermoeidheid en geldproblemen, het zal allemaal voorbij komen. Doordat je verantwoording moet afleggen aan een grote groep ‘volgers’ is de druk om het doel te behalen groot. Je kunt deze mensen immers niet teleurstellen, ze betalen geld aan jou. Hup, flink zijn en doorgaan.

Voor veel mensen zal dit een prachtige stimulans zijn om in mindere tijden de moed erin te houden. Maar voor ons ligt dat anders. De reden dat wij op deze expeditie gaan is omdat ik de behoefte heb om me even helemaal los te maken van de dagelijkse setting. Geen verantwoording af te hoeven leggen. Aan helemaal niemand. Héél even, binnen een afgebakend tijdsframe, mezelf volledig overgeven aan wat ik het aller- allerliefste doe: Te paard onbekende gebieden ontdekken, buiten, in het bos. En dat in de avonden delen met mijn partner, de andere grote liefde in mijn leven. En ervaren hoe dat is. Wie ik ben, waar ik naartoe ga, naar toe wíl gaan. Om weer fris terug te komen met een duidelijke richting in mijn leven. Voor de tweede 45 jaar.

En heel eerlijk? Daar kan ik helemaal geen goed doel bij gebruiken. We hoeven niet in het Guinness book of records, er zijn geen deadlines, er hoeft geen prestatie geleverd te worden. Het gaat om Mark, Timo en Carolien, die samen genieten en voor elkaar zorgen. We gaan naar het Noorden, vier maanden lang. Niet meer en niet minder.

Dus is de kogel door de kerk, ik ga me NIET inzetten voor een goed doel. Dat stuk pak wel ik op wanneer we weer terug zijn, in september. Voor nu wil ik de vrijheid hebben om, zoals ik ook in de vorige update schreef, om wanneer één van ons 3-en het niet naar de zin heeft het reisschema aan te passen. Wat langer op één plaats te blijven of om naar het westen af te zwaaien.

Aan alle volgers vraag ik één keer om als je dat wilt een klein bedragje (één Euro is al welkom) te doneren aan Prince Fluffy Kareem  of een doel dat jou persoonlijk aan het hart gaat. Verder is iedereen gewoon uitgenodigd om mee te genieten van onze avonturen. Tot gauw.

Prince Fluffy Kareem
 Facebook of Website
Overmaken kan via paypal of geld overmaken
o.v.v.  hiking with horses