 Het is evenementenseizoen. In januari de hengstenkeuring van de Friese paarden, daarna Jumping Amsterdam, de KWPN Hengstenkeuring in Den Bosch, tussendoor nog wat Welshjes en straks Indoor Brabant. En daarna gaan we met zijn allen weer naar het gras.
Even voor de goede orde, zelf ben ik op en top recreant. Een wat introverte persoonlijkheid volgens het zojuist gepubliceerde KNHS rapport, voor wie ontspanning en quality time met paard voorop staan, direct gevolgd door aandacht voor welzijn en gezondheid. Sinds oktober liggen er boeken over bekappen op de keukentafel en hangen er drie bitloze hoofdstellen in de zadelkamer. Uit hoofde van mijn functie kom ik regelmatig op evenementen. En op menig hengstenkeuring verwonder ik me over de pracht en praal van verschillende stands in het strodorp. Fantastische dekhengsten kijken je vanaf levensgrote foto’s recht in de ogen, terwijl even verderop hun 2-jarige nakomelingen, de toekomstige toppers, als cavia’s in een schoenendoos staan opgesloten in hun boxjes van 2,50 x 2,50m. Te wachten tot ze een paar minuutjes mogen ‘shinen’ in de ring. Wat een gemiste kans voor stamboeken en stallenbouwers. Oog voor welzijn? Ja heel belangrijk maar nu even niet. Tijdens een andere keuring bekeek ik via de ‘live-stream’ de rubrieken aan de hand. Strak aangedraaide dieren, scheef getrokken hoofden en korte ongelijke passen. En die enkeling die wel correct beweegt? “Te weinig spektakel in de draf”, was het jurycommentaar, “we zien liever wat meer opwaartse beweging.” Waarom geen aandacht voor een normaal afgericht paard, dat fatsoenlijk en ontspannen voortstapt naast zijn begeleider? Een paard dat taktmatig en in balans kan draven aan de hand? Ergens onderweg zijn we van het inschatten van toekomstig talent terecht gekomen in spektaculaire showrubrieken. Ik kan deze ontwikkeling niet zo goed volgen, maar goed, ik ben dan ook een recreant. Op zondag was er ruimte voor 'quality-bos-time' met mijn grote vriend. Na een drukke week en iets te weinig kilometers zou je kunnen zeggen dat ook deze topper wat opgekropte energie in zijn lichaam had opgeslagen. Maar even lekker ontladen op een bevroren ondergrond zonder ijzers gaat niet zo gemakkelijk. Op eieren lopend bereikten we het bos, onderweg zorgvuldig ongelijke stukken ontwijkend. De bitloze optoming werkt soms prima, maar een paard loswerken door middel van een subtiele ophouding is niet aan de orde. Na 1,5 uur knokken kwamen we weer aan op ons eigen erf, ik met de blaren op mijn handen. Van ontspannen was deze keer geen sprake. En zo worstelden we de winter door. Totdat ik afgelopen weekend door vorst wederom alleen een staprondje kon doen met een fit paard dat barstte van de energie, en ik bij mezelf dacht: “Waarom wil ik zonder ijzers rijden als mijn paard dagelijks pijn in zijn voeten heeft? Wat probeer ik hier te bewijzen?’ Ik heb een top hoefsmit met veel kennis en ervaring en ik vertrouw hem.” Dus komende woensdag krijgt mijn vriend weer schoenen zodat we pijnloos de training kunnen hervatten. Bitloos wissel ik tegenwoordig af met een dressuurmatig bosrondje, met een enkel gebroken trensje. Loswerken, gymnastiseren, recht richten en met lichte aanleuning rijden. Kilometers maken doe ik zonder bit, lekker ontspannen en ook licht aan de hulpen. Conclusie na een jaar zoeken….ik ben een hybride. Ik volg geen religie en heb geen ‘principes’. Steeds weer probeer ik bewust naar mijn paard te kijken en af te wegen wat ‘hij’ nodig heeft, niet ik. Welzijn boven alles. En het mooie is....dat toen ik afgelopen weekend vanaf de tribune de Grand Prix Kur op muziek voor het KNHS Indoor Kampioenschap keek, ik geconcentreerde paarden zag, die met plezier aan het werk waren. En dat het allemaal zo makkelijk nog niet is. Ook deze ruiters streefden naar de optimale situatie, de flinterdunne lijn tussen spanning en ontspanning. Ook hier ging het om ' samen met je paard'. Presteren in dit geval, maar 'samen' was het zeker.
1 Comment
 Deze week was er veel ophef over de gecoupeerde staarten van de trekpaarden. Bij het lezen van de stellingen in de Paardenkrant van donderdag 1 september zakte mij de broek toch echt even op de enkels. Niemand zegt ‘dat hebben we niet goed gedaan, we gaan er nú mee aan de slag’. Het is één grote afschuifstrategie.
De voorzitter van de KVHT (Koninklijke Vereniging Het Nederlandse Trekpaard en De Haflinger) zegt dat hij met zijn rug tegen de muur staat vanwege wetgeving. Dat is heel erg maar met de rug tegen de muur staat niemand. Je zou kunnen beginnen met deze paarden geen kampioen meer te maken. Voeg het element ‘staartdracht’ toe aan het scoringsformulier, laat dit dubbel tellen en voilà. Willen de juryleden dat niet? Vinden er bedreigingen plaats? Geef deze mensen aan. Zoek de openbaarheid en vraag hulp aan de koepel, de sector, de bond en de politiek. Misschien kunnen de Haflinger eigenaren die in dit stamboek vertegenwoordigd worden wat druk gaan zetten? Mogelijkheden zat.! Dan is er de Koepel Fokkerij. De voorzitter vindt dat de afwachtende houding van het stamboek de Nederlandse paardenwereld schaadt. Foei foei stamboek KVHT, wij vinden dit niet leuk. Wat eigenlijk niet? Dat er paarden lijden of dat de Koepel Fokkerij slecht in het nieuws komt ? Heel vervelend dat u daar over moet nadenken. Maar helpen, bijvoorbeeld door een nieuw kort geding te financieren is niet gebeurd. Het zijn tenslotte maar trekpaarden. Een klein groepje in de paardenbranche. De branche.... die vertegenwoordigd wordt door de sectorraad. De voorzitter wil dat het héél duidelijk is dat de sectorraad couperen ‘ten enenmale’ afkeurt. Foei, foei, trekpaard mensen. Maar Piet heeft zijn huiswerk niet gedaan want hij is niet op de hoogte van het feit dat het KVTH niet kan verbieden om deze paarden toe te laten. Dat doet ons afvragen hoe intensief de communicatie tussen deze twee partijen werkelijk is. En meneer de voorzitter, als een van uw leden zich ‘weigerachtig’ blijft opstellen, gaat u daar dan meer dan 10 jaar mee akkoord? Dat getuigt toch niet echt van betrokkenheid en leiderschap? En zelfs de Paardenkrant, die twee pagina’s wijdt aan dit onderwerp, doet vervolgens op pagina 22 van dezelfde krant verslag van de Nationale Tentoonstelling. Met foto’s van de kampioenen en onderschrift dat ‘de tweejarige Evita van de Kannelust uitblonk in haar type’. Weliswaar verminkt voor het leven maar ach…wie zit daar nu mee. Het zal journalistieke onafhankelijkheid zijn. Nou nou. We hebben nu allemaal twee dagen wakker gelegen van deze praktijken en nu is het weekend en moeten we bedenken naar welk paardenevenement we toe gaan. De trekpaardenfokker die zijn gecoupeerde kampioen in de wei ziet lopen denk bij zichzelf: “Lullen jullie maar een eind in de rondte, over twee jaar ben ik er weer bij. O ik moet niet vergeten om een afspraak maken om het veulen van dit jaar te couperen.” |
AuteurEind 2017 besloot Carolien het roer om te gooien. Ze verkocht haar huis en al haar spullen en samen met haar partner ging ze in een yurt wonen. Archives
June 2020
Categorieën |
RSS Feed