Ik ben een hybride

Het is evenementenseizoen. In januari  de hengstenkeuring van de Friese paarden, daarna Jumping Amsterdam, de KWPN Hengstenkeuring in Den Bosch, tussendoor nog wat Welshjes en straks Indoor Brabant. En daarna gaan we met zijn allen weer naar het gras.

Even voor de goede orde, zelf ben ik op en top recreant. Een wat introverte persoonlijkheid volgens het zojuist gepubliceerde KNHS rapport, voor wie ontspanning en quality time met paard voorop staan, direct gevolgd door aandacht voor welzijn en gezondheid.
Sinds oktober liggen er boeken over bekappen op de keukentafel en hangen er drie bitloze hoofdstellen in de zadelkamer.

Uit hoofde van mijn functie  kom ik regelmatig  op evenementen. En op menig hengstenkeuring verwonder ik me over de pracht en praal  van verschillende stands in het strodorp. Fantastische dekhengsten kijken je vanaf levensgrote foto’s recht in de ogen, terwijl even verderop hun 2-jarige nakomelingen, de toekomstige toppers, als cavia’s in een schoenendoos staan opgesloten in hun boxjes van 2,50 x 2,50m. Te wachten tot ze een paar minuutjes mogen ‘shinen’ in de ring. Wat een gemiste kans voor stamboeken en stallenbouwers. Oog voor welzijn? Ja heel belangrijk maar nu even niet.

Tijdens een andere keuring bekeek ik  via de ‘live-stream’ de rubrieken aan de hand. Strak aangedraaide dieren, scheef getrokken hoofden en korte ongelijke passen. En die enkeling die wel correct beweegt? “Te weinig spektakel in de draf”, was het jurycommentaar, “we zien liever wat meer opwaartse beweging.”

Waarom geen aandacht voor een normaal afgericht paard, dat fatsoenlijk en ontspannen voortstapt naast zijn begeleider? Een paard dat taktmatig en in balans kan draven aan de hand? Ergens onderweg zijn we van het inschatten van toekomstig talent terecht gekomen in spektaculaire showrubrieken. Ik kan deze ontwikkeling niet zo goed volgen, maar goed, ik ben dan ook een recreant.

Op zondag was er ruimte  voor 'quality-bos-time' met mijn grote vriend. Na een drukke week en iets te weinig kilometers zou je kunnen zeggen dat ook deze topper wat opgekropte energie in zijn lichaam had opgeslagen. Maar even lekker ontladen op een bevroren ondergrond zonder ijzers gaat niet zo gemakkelijk. Op eieren lopend bereikten we het bos, onderweg zorgvuldig ongelijke stukken ontwijkend. De bitloze optoming werkt soms prima, maar een paard loswerken door middel van een subtiele ophouding is niet aan de orde. Na 1,5 uur knokken kwamen we weer aan op ons eigen erf, ik met de blaren op mijn handen. Van ontspannen was deze keer geen sprake. En zo worstelden we de winter door.

Totdat ik afgelopen weekend door vorst wederom alleen een staprondje kon doen met een fit paard dat barstte van de energie, en ik bij mezelf dacht: “Waarom wil ik zonder ijzers rijden als mijn paard dagelijks pijn in zijn voeten heeft? Wat probeer ik hier te bewijzen?’  Ik heb een top hoefsmit met veel kennis en ervaring en ik vertrouw hem.” Dus komende woensdag krijgt mijn vriend weer schoenen zodat we pijnloos de training kunnen hervatten.

Bitloos wissel ik tegenwoordig af met een dressuurmatig bosrondje, met een enkel gebroken trensje. Loswerken, gymnastiseren, recht richten en met lichte aanleuning rijden. Kilometers maken doe ik zonder bit, lekker ontspannen en ook licht aan de hulpen.

Conclusie na een jaar zoeken….ik ben een hybride. Ik volg geen religie en heb geen ‘principes’. Steeds weer probeer ik bewust naar mijn paard te kijken en af te wegen wat ‘hij’ nodig heeft, niet ik. Welzijn boven alles. 

​En het mooie is....dat toen ik afgelopen weekend vanaf de tribune de Grand Prix Kur op muziek voor  het KNHS Indoor Kampioenschap keek,  ik geconcentreerde  paarden zag, die met plezier aan het werk waren. En dat het allemaal zo makkelijk nog niet is. Ook deze ruiters streefden naar de optimale situatie, de flinterdunne lijn tussen spanning en ontspanning. Ook hier ging het om ' samen met je paard'. Presteren in dit geval,  maar  'samen'  was het zeker. 

---