Als je paard geen match goede blijkt

Hoe lang moet je doorgaan voordat je erkent dat het niet gaat werken met je droompaard? Deze vraag heb ik met veel mensen besproken de laatste tijd. 

Een jaar geleden kwam de mooie Valentina bij ons wonen. Opgegroeid in de heuvels van Wales (UK) en op 7-jarige leeftijd, als moeder van twee veulens, naar Nederland gehaald. Het doel was om haar samen met Timo mee op trektocht te nemen.

Het duurde lang voordat ze haar draai vond. De gezellige paardencamping, waar onze tent staat, was te onrustig. Ze begreep de kleine paddocks niet. Hoezo lint? Een vriendin bood uitkomst, Valentina en Timo mochten samen in de enorme bosweide, samen met twee andere Welsh Cob merries. Daar was ze happy. Tenminste, zolang ze in de kudde bleef. Eruit halen was geen optie. Na een half jaartje kon ik nog nauwelijks met haar werken. 

Om een lang verhaal kort te maken, Valentina is in haar hele wezen een erg sensibel paard. In onbekende situaties verliest ze zichzelf in haar extreme flight response. Dit is een type paard waar ik niet zo goed mee overweg kan. Ik kan niet de juiste balans vinden tussen zonder dwang werken en overtuigend en doortastend zijn op het goede moment. 

Daarom besloot ik in mei om een ander huis voor haar te zoeken. Bij iemand die juist wel kan genieten van een sensibel paard met het heerlijke karakter van een Welsh Cob. Deze beslissing werd niet van de ene op de andere dag genomen. Vele slapeloze nachten gingen eraan vooraf. Toen het gevoel van falen eenmaal was afgeschud ging het snel. 
​
Wat ben ik blij dat ik vanuit mijn hart heb gehandeld, in het belang van dit paard. Op de omschrijving 'hartepaard’, kwam een 'hartemens' af. Een die zeer kundig is en ook nog behoorlijk kan sturen. Vanaf het moment dat Valentina op haar nieuwe stek aankwam, zag je dat het de ideale match was. Nu geniet ik enkele keren per week van video’s van een paard dat progressie maakt, vrolijk is en er goed uitziet.​

---

Zoals het werkt in het universum wanneer je een goede beslissing neemt, viel ineens alles op de juiste plek. Enkele dagen later liep ik zomaar, zonder enige voorbereiding, tegen Brim aan. Een grote Noordzweedse koudbloed (Nordsvensk Brukshäst). Al sinds we in Zweden zijn geweest in 2017, was ik op zoek naar zo’n paard. Maar de Zweden verkopen niet graag aan buitenlanders, en in Nederland zijn er maar weinig.
Dit paard is een heel ander type. Massief, kalm en intelligent, met een groot hart. Maar ook een paard met een eigen geschiedenis en een karakter waar veel vechtlust in zit. Het type paard waar ik wel mee overweg kan, dat ik begrijp. En Timo is het met me eens. Die ziet in Brim zijn allergrootste vriend.
In de komende maanden zijn de ontwikkelingen met Brim hier te volgen. Volgende week is een kleine try-out van drie dagen over de Veluwe en in juli komt de echte vuurdoop; twee weken op trektocht in de Eifel.   

---