 Vroeger sliep ik een gat in de dag. In het weekend was 11.00 uur ontbijten echt lekker op tijd. Mijn paardenvriendin belde eens op rond 09.00 uur of ik zin had in een ritje. Dat was meteen de laatste keer. Op mijn werk was het bekend dat je voor 10.00 uur ‘s morgens beter niet tegen Carolien kon praten. En vooral niets vragen. Tegenwoordig gaat drie keer in de week om 05.00 uur de wekker. In joggingbroek doe ik mijn vliegende ochtendrondje. Hondjes naar buiten; poezen eten geven - één keer per dag vlees want dan zie ik onze erfkat Kees zo af en toe nog eens voorbij komen; water van de honden bijvullen; kippen voeren; paarden voeren. Eerst hooi en dan de ochtendmaaltijd, bestaande uit bietenpulp - die ik de avond tevoren heb klaargemaakt - gemengd met DailyPlus. Dan de ruwvoerbakken in de paddock vullen en Timo zijn vliegendeken op doen. Terug naar binnen, honden voeren en koffie maken. Met koffie in de hand weer naar boven voor de kantoormetamorfose. Gelukkig werk ik bij een paardenvoerbedrijf waar je gerust in spijkerbroek op kantoor kunt aankomen. Blouse erop en hakken eronder...klaar. Om 05.45 nog een bak koffie en een yoghurt ontbijtje met granen en honing. Om 06.00 uur ren ik naar buiten met laptoptas. Nog snel even de paarden naar buiten laten. Altijd weer een uitdaging om de hakken moddervrij te houden en vooral de vriendschappelijke duw van Timo tegen mijn katoorblousje te ontwijken. Tegenwoordig doe ik vaak even mijn badjas over mijn nette kleding aan met als gevolg dat deze nu ook naar paard stinkt en als we de sauna instappen ik eerst de zakken hooivrij moet maken. Geregeld kom ik op kantoor met hooi in mijn haren, maar gelukkig kijkt niemand daarvan op.  Onze kantoordagen zijn van 07.30 tot 16.00 uur zodat wij - mijn twee carpool collega’s en ik - voor de files uit kunnen rijden. Want 135 km enkele reis is al lang genoeg zonder vertraging. Als alles meezit rijden we 18.00 uur de carpoolplaats weer op.
In de winter vervloek ik het alarm in de ochtend, op de kalender streep ik de dagen af tot aan het laatste weekend in maart. Maar in de zomer is dat ochtend uurtje het mooiste uurtje dat er is. Alles nog stil buiten, het lage gehinnik van de paarden wanneer ze mijn voetstappen horen. Blije honden, poezen en kippen. Het bleke ochtendlicht op het zandpad en de weilanden. Op de overige dagen van de week word ik dankzij mijn kantoor ritme wakker rond 06.00 uur. Dan doorloop ik hetzelfde ritueel, met dat verschil dat ik loop in plaat van ren. En wanneer de paarden naar buiten gaan, mest ik direct de stallen uit, leg vers hooi klaar en veeg het erf. En dan kijk ik met een bakje koffie in de hand over de velden uit naar mijn etende paarden. Dat is toch het ultieme paardengeluk?
0 Comments
 Deze week was er veel ophef over de gecoupeerde staarten van de trekpaarden. Bij het lezen van de stellingen in de Paardenkrant van donderdag 1 september zakte mij de broek toch echt even op de enkels. Niemand zegt ‘dat hebben we niet goed gedaan, we gaan er nú mee aan de slag’. Het is één grote afschuifstrategie.
De voorzitter van de KVHT (Koninklijke Vereniging Het Nederlandse Trekpaard en De Haflinger) zegt dat hij met zijn rug tegen de muur staat vanwege wetgeving. Dat is heel erg maar met de rug tegen de muur staat niemand. Je zou kunnen beginnen met deze paarden geen kampioen meer te maken. Voeg het element ‘staartdracht’ toe aan het scoringsformulier, laat dit dubbel tellen en voilà. Willen de juryleden dat niet? Vinden er bedreigingen plaats? Geef deze mensen aan. Zoek de openbaarheid en vraag hulp aan de koepel, de sector, de bond en de politiek. Misschien kunnen de Haflinger eigenaren die in dit stamboek vertegenwoordigd worden wat druk gaan zetten? Mogelijkheden zat.! Dan is er de Koepel Fokkerij. De voorzitter vindt dat de afwachtende houding van het stamboek de Nederlandse paardenwereld schaadt. Foei foei stamboek KVHT, wij vinden dit niet leuk. Wat eigenlijk niet? Dat er paarden lijden of dat de Koepel Fokkerij slecht in het nieuws komt ? Heel vervelend dat u daar over moet nadenken. Maar helpen, bijvoorbeeld door een nieuw kort geding te financieren is niet gebeurd. Het zijn tenslotte maar trekpaarden. Een klein groepje in de paardenbranche. De branche.... die vertegenwoordigd wordt door de sectorraad. De voorzitter wil dat het héél duidelijk is dat de sectorraad couperen ‘ten enenmale’ afkeurt. Foei, foei, trekpaard mensen. Maar Piet heeft zijn huiswerk niet gedaan want hij is niet op de hoogte van het feit dat het KVTH niet kan verbieden om deze paarden toe te laten. Dat doet ons afvragen hoe intensief de communicatie tussen deze twee partijen werkelijk is. En meneer de voorzitter, als een van uw leden zich ‘weigerachtig’ blijft opstellen, gaat u daar dan meer dan 10 jaar mee akkoord? Dat getuigt toch niet echt van betrokkenheid en leiderschap? En zelfs de Paardenkrant, die twee pagina’s wijdt aan dit onderwerp, doet vervolgens op pagina 22 van dezelfde krant verslag van de Nationale Tentoonstelling. Met foto’s van de kampioenen en onderschrift dat ‘de tweejarige Evita van de Kannelust uitblonk in haar type’. Weliswaar verminkt voor het leven maar ach…wie zit daar nu mee. Het zal journalistieke onafhankelijkheid zijn. Nou nou. We hebben nu allemaal twee dagen wakker gelegen van deze praktijken en nu is het weekend en moeten we bedenken naar welk paardenevenement we toe gaan. De trekpaardenfokker die zijn gecoupeerde kampioen in de wei ziet lopen denk bij zichzelf: “Lullen jullie maar een eind in de rondte, over twee jaar ben ik er weer bij. O ik moet niet vergeten om een afspraak maken om het veulen van dit jaar te couperen.” |
AuteurEind 2017 besloot Carolien het roer om te gooien. Ze verkocht haar huis en al haar spullen en samen met haar partner ging ze in een yurt wonen. Archives
June 2020
Categorieën |
RSS Feed