Hoeveel lijk jij op je paard?

Timo is momenteel een beetje ziekjes. Hij hoest. Jammer want hij is topfit en wil fanatiek aan de slag, rustig stappen is er niet bij. Als de diesel eenmaal warm gedraaid is moet de turbo aan maar wanneer we gaan draven moet hij hoesten. Dat verstoort zijn tact en dat irriteert hem mateloos. Hij krijgt te weinig lucht en wordt boos. Gefrustreerd stopt hij met lopen en stampt met zijn voorbenen. Zo goed en zo kwaad als het gaat stappen we naar huis. 

Mark lacht. Goh, klinkt bekend zeg, dat doe jij ook. Heb jij al geleerd dat je naar lichaam moet luisteren en niet doorgaan tot je bijna letterlijk omvalt? 

Gisteren wilde Timo voor het eerst in vijf jaar niet naar me toe komen in de wei. Het is nog nooit voorgekomen dat hij niet komt als ik hem roep. Ik heb het geïnterpreteerd als ‘Hij voelt zich niet fit en heeft geen trek in een ritje’.   

Mark lacht. Goh, heeft hij ook alleen een 'aan' en een 'uit' knop? 100% of helemaal niet? Heb jij nooit last van hè.

Dit weekend zijn er kennissen van ons op de camping. Ga je mee rijden, vroegen ze. Maar dat is met Timo niet zo heel eenvoudig. Van nature is het een rustig en gemakkelijk paard. Hij is wakker en alert, maar zijn basistempo is laag. Als we met andere paarden het bos in gaan wil hij voorop lopen en alles bepalen. Echter wel in zijn tempo, en wee degene die te dichtbij komt. Die wordt bruut naar zijn plek verwezen. 
Loopt hij op zijn eigen tempo en dus achteraan, dan raakt hij ontzettend gefrustreerd. Ze mogen niet harder! En Timo’s reactie is om met veel bombarie, knieactie en hele hoge bokkesprongen inclusief capriole te kennen geven dat hij het er niet mee eens is (waardoor alle energie omhoog gaat in plaats van vooruit).

Hmm, komt me best bekend voor. In een groep ben ik de rust zelve…. Zolang iedereen maar mijn tempo volgt. En ‘doe niet zo dramatisch’, zei mijn ex-man vroeger altijd tegen mij, als we een meningsverschil hadden.

Maar vandaag moet ik helemaal lachen om mezelf. De afgelopen maanden woonden we hier op de camping met ongeveer negen mensen. Eén daarvan heeft ook paarden en samen hebben we een fijne stalroutine ontwikkeld. We houden er dezelfde ideeën over paarden op na en helpen elkaar waar nodig. Nu is het lente en dit weekend is het ‘seizoen’ begonnen. Er zijn ‘vreemden’ op stal, de kruiwagen staat plotseling vol poep. Het klaar gelegde hooi voor de avond is verdwenen. Paarden komen en gaan. En iedere keer als ik iets hoor ren ik naar buiten om te kijken. Wat gebeurt er? Wie is dat? Gaat het goed met de paarden? Al vier keer ben ik quasi druk naar voren gewandeld; met vuilnis, om te kijken of er een pakketje is gearriveerd, om de was weg te brengen en weer op te halen. Doodmoe word ik van mezelf. 
Hier zal ik iets aan moeten doen want het gaat me niets aan, ik hoef helemaal niets te controleren en daarnaast ben ik na twee dagen kapot. 

Terwijl ik dat tegen mezelf zeg moet ik plots hardop lachen. Wederom ben ik net Timo, de controlfreak die in de wei ook alles wil regisseren. Hoe zou ik hem ‘managen’, denk ik bij mezelf? Mark kijkt naar Timo en lacht….. 

Heb jij dat ook? Van die momenten waarop je vreemde, grappige of lastige trekjes van jezelf terugziet in je paard? Of is jouw paard juist je tegenpool, die je in evenwicht houdt?
​Ik ben heel benieuwd.

---