Ik ben geen recreatieruiter ... toch?

Als kind was ik een actieve amazone; dressuur, springen en crossen. Niets was te gek en ieder weekend gingen we op wedstrijd. Met 20 pony’s kop aan kont op de 'grote vrachtwagen'. Daarachter een lange stoet auto's met grooms (lees: moeders) en fanclubs (lees:vaders).

Z-dressuur, Z-springen, lichte cross, 8-tal, ik deed het allemaal, met als jaarlijks hoogtepunt de 'Levade' (weet je nog?). Tot aan de pubertijd, toen de pony ging en de jongens kwamen.

Na mijn studie pakte ik het rijden weer op, wederom als serieuze sportruiter, maar nu bij de paarden. Maar gebrek aan talent zat prestaties in de weg en met de jaren komt de angst. Het paard (Houston x Blanc Rivage (xx)) was te sensibel en ik had onvoldoende handigheid. Mijn 'schatje' (van 1,77m) werd dwarser en sterker. Bij het bereiken van de klasse M2 besloot ik hem te verkopen, ik had inmiddels een baby en ik moest erkennen dat dressuur voor mij niet is weggelegd. Ik wilde niet langer naar mijn eigen geruk en gepluk kijken op de video's van de proefjes.

Met een Elmshorn merrie maakte ik de overstap naar endurance - geweldige tak van sport, maar dat is een ander verhaal - want de prestatiedrang blijft. Doelloos rondjes rijden is niets voor mij. Het plezier zit in serieus trainen om paard en mezelf te verbeteren. Het competitie element blijft daarbij belangrijk, als toetsmoment. Ik ben geen recreatieruiter...toch?

We hebben het gebracht tot klasse 2. En tja, toen moest er een arabier komen want als je in de endurance mee wilt heb je een arabier nodig. Voor het ego van KWPN mensen wel een overgang. Een arabier, wat kun je daar nu mee?

Arabieren zijn fantastisch, alleen gaan ze niet zo goed samen met een meer dan fulltime baan, gezin met 3 (parttime) kinderen, emigreren en  verbouwen. Je kunt ze eenvoudig niet in de wacht zetten. Nu, twee jaar later heb ik mijn ambities begraven en geaccepteerd dat mijn ooit zo ambitieuze ego geknakt is.

Er kwam een Welsh Cob op stal, van 1,53m. En dat is de allerbeste beslissing van mijn leven geweest! Voor het eerst sinds jaren geen knikkende knietjes, geen uitvluchten dat het regent, waait, te vroeg of te laat is om te rijden.

Een Welsh Cob is een sensibel en intelligent paard, maar met een ander lichaam. Als Ulthimo een 'woezel' ziet springt hij wel opzij, maar niet zo explosief en veel minder extreem. Hij is niet watervlug en dus val ik er niet af! Toegegeven, hij heeft geen veer en geen drie ruime basisgangen, maar hij zit goed in elkaar en het is een veelzijdig paard.  Het is geen dooie, zeker niet, maar na een week weidegang kan ik er met een gerust hart op gaan zitten zonder dat de adrenaline mijn oren uitkomt.

En als ik dan op een lokale wedstrijd die vertrokken gezichten zie van amazones die met een slofteugel rondrijden op een bloedmooi maar te fris en te sensibel dressuurpaard met droomafstamming dan wil ik ze zo graag vertellen hoe het ook kan.

Meiden; stap over je ego heen en koop een paard dat werkelijk bij je past! En ga die droompaarden maar bekijken in Den Bosch.