To bit or not to bit

Toen ik twee jaar geleden de 6-jarige Ulthimo kocht was hij bitloos opgeleid. Heel correct ook maar het blijft natuurlijk een Cob. Zo één die midden in een stevige draf plots besluit dat het bermgras er té lekker uitziet om door te lopen. En daar zit je dan, erbovenop, als een beginner aan die teugels te trekken om een paardenhoofd van 25 kg uit het gras te tillen.
Dat pik ik niet dus viel ik al vlot terug op mijn gebruikelijke harnachement. Een eenvoudige enkelgebroken watertrens.

Maar zo eenvoudig was het niet want dit paard reageert niet lekker op een bit. Geen enkel bit. Alles heb ik geprobeerd, enkel gebroken, dubbel gebroken in vijf verschillende soorten, maten en materialen, stang, pelham, pessoa, rubber om het bit, noem het maar op, ik heb het gehad.

Hij reageert wel netjes en is licht op de hulpen maar ik voel spanning in de rug, onrust in de aanleuning en wanneer mogelijk houdt hij zijn mond wagenwijd open. En niet omdat er te veel druk is, believe me. Dichtsnoeren,  zeggen de deskundigen, maar dat doe ik niet meer sinds ik mijn dressuurjasje op markplaats heb verpatst.

---

De zoektocht gaat voort

Laatst heb ik een kingekruisd bitloos hoofdstelletje geleend en ik moet zeggen dat het aardig goed bevalt. Timo loopt veel meer ontspannen, is minder met zichzelf bezig houdt  gewoon zijn mond dicht. Alleen in het bos is ‘rechtuit’ een hele uitdaging om over opsluiten tussen twee benen en twee teugels nog maar niet te spreken. De finetuning moeten we samen opnieuw leren. Het verschil is echter zo ontzettend groot dat ik heb besloten dat  er bij mijn paard geen bit meer in komt.
De eerste keren had ik het  unheimische gevoel dat de echte rem ontbrak. Maar na een ritje waarin we jagers en bosbouwmachines moesten overwinnen heb ik ervaren dat dat niet het geval is.

---

To bit or not to bit

In mijn zoektocht naar wat voor míjn paard geschikt is kwam ik uiteindelijk terecht op de pagina van Paard Natuurlijk. Hoewel hier goede informatie te vinden is over allerlei onderwerpen zijn er enkele evangelisten actief die naar eigen zeggen ‘prikkelen en uitdagen tot discussie’. Wat ik jammer vind omdat ze hiermee hun doel voorbij schieten en potentieel geïnteresseerde mensen wegjagen.

Maar eerlijk is eerlijk; de foto’s van topruiters die losrijden met ware martelwerktuigen die met ontelbare hulpmiddelen zijn vastgesnoerd aan die mond om zogenaamd controle te houden is wel het andere uiterste, of niet? Dan voel ik me toch meer thuis met een bitloos hoofdstelletje in het bos.

​PS: de eerste 11 kilo's zijn eraf!

---