Solo Trektocht over de Veluwe 2015
Ik ga op vakantie. Alleen.
Een trektocht van 8 dagen door Nederland, even helemaal ZEN met enkel mijzelf en mijn paard.
Vorig jaar deed ik zo’n tocht over de Veluwe samen met een vriendin. Een geslaagde week en zeker voor herhaling vatbaar. Maar deze keer had ik behoefte aan rust en tijd voor gedachten.
In eerste instantie was het plan om van vriendin naar vriendin te rijden. Gezellig, paard op stal en wij samen beppen. Ook lekker betaalbaar, eerlijk is eerlijk. Totdat ik besefte dat je dan ook sociaal moet zijn; ’s avonds lekker samen eten de volgende dag een deel van de rit samen rijden. Neeeee, niet dus.
Grappig toch, de aantrekkingskracht van zo’n tochtje. Mensen bieden spontaan aan om mee te gaan. “Oh leuk, ik ga mee, gezellig toch?” Het lijkt erop dat veel paardenvolk graag op trektocht zou gaan. Maar waarom is het dan zo moeilijk om op eigen initiatief iets te organiseren?
Dus iedereen afgezegd, eigen route gepland van B&B naar Camping, volle pakking mee, behalve een tent. Er zijn grenzen.
En nu is het zover. Tassen staan gepakt, vanmorgen laatste ritje gemaakt. En ineens realiseer ik het me. Ik ben nog nooit alleen op vakantie geweest. Ja, wel met Club Escolette (weet je nog, in de jaren 90?), naar Kenia, maar dat telt niet want ik bezocht een studievriendin. Australië, dat was familiebezoek, zakenreizen jazeker, maar ook daar is een programma dat afgewerkt moet worden.
Ik ga alleen… acht hele dagen… En ineens slaat de onzekerheid toe. Kan ik de weg wel vinden? Wat doe ik als ik wilde zwijnen tegenkom? En als paard en ik moe zijn? Tegen wie moet ik dan kattig zijn?
Daarvoor is het nu te laat. Het gaat gebeuren. Vandaag nog snel gps op de telefoon gezet, extra kaarten gekocht en een telefoon tracker geïnstalleerd. Moeders gaat op pad.
Ik ga op vakantie. Alleen.
Een trektocht van 8 dagen door Nederland, even helemaal ZEN met enkel mijzelf en mijn paard.
Vorig jaar deed ik zo’n tocht over de Veluwe samen met een vriendin. Een geslaagde week en zeker voor herhaling vatbaar. Maar deze keer had ik behoefte aan rust en tijd voor gedachten.
In eerste instantie was het plan om van vriendin naar vriendin te rijden. Gezellig, paard op stal en wij samen beppen. Ook lekker betaalbaar, eerlijk is eerlijk. Totdat ik besefte dat je dan ook sociaal moet zijn; ’s avonds lekker samen eten de volgende dag een deel van de rit samen rijden. Neeeee, niet dus.
Grappig toch, de aantrekkingskracht van zo’n tochtje. Mensen bieden spontaan aan om mee te gaan. “Oh leuk, ik ga mee, gezellig toch?” Het lijkt erop dat veel paardenvolk graag op trektocht zou gaan. Maar waarom is het dan zo moeilijk om op eigen initiatief iets te organiseren?
Dus iedereen afgezegd, eigen route gepland van B&B naar Camping, volle pakking mee, behalve een tent. Er zijn grenzen.
En nu is het zover. Tassen staan gepakt, vanmorgen laatste ritje gemaakt. En ineens realiseer ik het me. Ik ben nog nooit alleen op vakantie geweest. Ja, wel met Club Escolette (weet je nog, in de jaren 90?), naar Kenia, maar dat telt niet want ik bezocht een studievriendin. Australië, dat was familiebezoek, zakenreizen jazeker, maar ook daar is een programma dat afgewerkt moet worden.
Ik ga alleen… acht hele dagen… En ineens slaat de onzekerheid toe. Kan ik de weg wel vinden? Wat doe ik als ik wilde zwijnen tegenkom? En als paard en ik moe zijn? Tegen wie moet ik dan kattig zijn?
Daarvoor is het nu te laat. Het gaat gebeuren. Vandaag nog snel gps op de telefoon gezet, extra kaarten gekocht en een telefoon tracker geïnstalleerd. Moeders gaat op pad.
Afspraken over snacken onderweg
Dag 1 Markelo – Zutphen 35 km
13 graden, wisselend bewolkt
Goed ingepakt – het is fris – en uitgezwaaid door familie gaan we op pad. Timo voelt goed en na de eerste kilometers betreden we tussen Markelo en Lochem voor ons onbekend terrein. Er fladderen wat vlinders in mijn buik. Vandaag rijd ik op google maps navigatie. Er zijn weinig ruiterpaden in dit gebied, praktisch de hele route loopt over de openbare weg. Maar het is geen straf om door Twente en de Achterhoek te rijden.
Met volle bepakking kun je eigenlijk alleen maar stappen, tempo 4,5 – 5 km per uur. Van stappen krijg je een houten achterwerk en worden de benen je stijf, dus iedere 2 uur wandel ik 30 minuten naast Timo. In meer dan één opzicht goed voor de billen.
Vlak voor het Twentekanaal in Lochem stopt er een motorrijder: “mevrouw, u wilt hier niet blijven lopen, over enige tijd komt er een optocht van auto’s, motoren en vrachtauto’s voorbij.” O hemel, dat heb ik weer. Timo is een gemakkelijk paard maar voor vrachtwagens gaat hij op de loop. We duiken snel een zijweg om te wachten tot ze gepasseerd zijn. Timo maakt direct van de gelegenheid gebruik om zijn buik te vullen.
Gedurende de dag wordt Timo steeds relaxter. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn eigen gemoedstoestand, maar ik heb sterk de indruk dat dit paard zeer snel desensibiliseert.
Tussen het Twentekanaal en de Berkel vinden we een geschikte plek om te lunchen. Dat wil zeggen, ik sta naast een picknicktafel en Timo draait als een dolle om mij heen. Ik laat zadel en bepakking erop zitten, haal alleen de voortassen met eten eraf. Timo’s bit klik ik van het hoofdstel af – daarom dus een endurance hoofdstel. Dat eet toch prettiger dan met bit.
Met veel kabaal steken we de metalen brug over de Berkel over. Bij dit soort obstakels stap ik af en leid het paard. Hoewel op zijn hoede volgt Timo volgt braaf.
Rond 14.00 uur zie ik twee mannen aan het werk aan de oprit van een huis. Ze zijn aan het straten. Wanneer ik vraag om een emmer water ontstaat er een leuk gesprek met het hele gezin. Het zijn ook paardenmensen en zoals vaak voorkomt zijn ook deze mensen eerst verbaasd, dan enthousiast, vervolgens een tikje jaloers en uiteindelijk dankbaar dat ze niet zo gek zijn. De meesten zien beren op de weg. Kan je paard dat wel? Ben je alleen? Is dat niet eng? Weet je de weg? Is je paard niet bang?
Het laatste stuk is pittig, Timo beseft dat we niet naar huis gaan, en tegen 16.00 uur worden we beide moe. Hij kan wel wat motivatie gebruiken. Daarom maken we aan afspraak; als ik ernaast ga lopen mag hij op mijn signaal snacken onderweg. Om de zoveel meter mag hij een hap gras pakken en dan gaan we weer verder. Direct merk ik dat hij hier heel blij van wordt.
Over de hele dag gezien ben ik maar 1 x 20 minuten gestopt en dat was niet echt relaxt.
Op deze manier kunnen we doorlopen en toch ontspannen zonder gehannes en getrek. Als er geen gras is beschikbaar is stapt hij lekker actief door en zeurt niet. De keerzijde is dat Timo wat veel eigen initiatief laat zien door zo nu en dan de berm in te duiken. En daar word ik soms een beetje moe van.
“Het is niet normaal dat een paard tijdens het werk mag grazen, maar besef dat de darmen leeg raken wanneer een paard 8 uur aan een stuk door loopt. De behoefte aan grazen neemt toe. Daarom is het op lange tochten wel aan te raden om graaspauzes in te lassen. Iedereen heeft daar zijn eigen methode voor.”
Rond 17.30 arriveren we bij de Eenhoorn, het stekje van Marly van Ditshuyzen in Zutphen. Timo mag een paar uur de wei in terwijl Marly macaroni met salade maakt en ik mijn slaapplaats inricht. Ik slaap in de veulenbox in het overdekte deel van de grote paddock. Met Timo direct naast mij, heel bijzonder.
Marly en ik hebben een gezellige avond met goede gesprekken over de avonturen van Marly’s trektocht in Frankrijk. Marly is een bijzondere vrouw op een bijzondere plek. Haar houten huis voelt als een echte blokhut. In de keuken hangen de potten en pannen aan de muur en op de keukentafel liggen tijdschriften en paardenspullen door elkaar. Ik voel me thuis.
Rond 21.00 uur haal ik Timo op en breng hem naar de grote paddock waar we samen de nacht door gaan brengen. Timo is lang onrustig en probeert contact te maken met de paarden om hem heen. Hij is nogal een controlfreak en dat kan hier niet. De halve nacht rent hij heen en weer en gaat zelf nog een keer volledig onderuit. Gelukkig geen beschadigingen en tegen 02.00 uur wordt het rustig.
Opmerkelijk:
Dag 1 Markelo – Zutphen 35 km
13 graden, wisselend bewolkt
Goed ingepakt – het is fris – en uitgezwaaid door familie gaan we op pad. Timo voelt goed en na de eerste kilometers betreden we tussen Markelo en Lochem voor ons onbekend terrein. Er fladderen wat vlinders in mijn buik. Vandaag rijd ik op google maps navigatie. Er zijn weinig ruiterpaden in dit gebied, praktisch de hele route loopt over de openbare weg. Maar het is geen straf om door Twente en de Achterhoek te rijden.
Met volle bepakking kun je eigenlijk alleen maar stappen, tempo 4,5 – 5 km per uur. Van stappen krijg je een houten achterwerk en worden de benen je stijf, dus iedere 2 uur wandel ik 30 minuten naast Timo. In meer dan één opzicht goed voor de billen.
Vlak voor het Twentekanaal in Lochem stopt er een motorrijder: “mevrouw, u wilt hier niet blijven lopen, over enige tijd komt er een optocht van auto’s, motoren en vrachtauto’s voorbij.” O hemel, dat heb ik weer. Timo is een gemakkelijk paard maar voor vrachtwagens gaat hij op de loop. We duiken snel een zijweg om te wachten tot ze gepasseerd zijn. Timo maakt direct van de gelegenheid gebruik om zijn buik te vullen.
Gedurende de dag wordt Timo steeds relaxter. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn eigen gemoedstoestand, maar ik heb sterk de indruk dat dit paard zeer snel desensibiliseert.
Tussen het Twentekanaal en de Berkel vinden we een geschikte plek om te lunchen. Dat wil zeggen, ik sta naast een picknicktafel en Timo draait als een dolle om mij heen. Ik laat zadel en bepakking erop zitten, haal alleen de voortassen met eten eraf. Timo’s bit klik ik van het hoofdstel af – daarom dus een endurance hoofdstel. Dat eet toch prettiger dan met bit.
Met veel kabaal steken we de metalen brug over de Berkel over. Bij dit soort obstakels stap ik af en leid het paard. Hoewel op zijn hoede volgt Timo volgt braaf.
Rond 14.00 uur zie ik twee mannen aan het werk aan de oprit van een huis. Ze zijn aan het straten. Wanneer ik vraag om een emmer water ontstaat er een leuk gesprek met het hele gezin. Het zijn ook paardenmensen en zoals vaak voorkomt zijn ook deze mensen eerst verbaasd, dan enthousiast, vervolgens een tikje jaloers en uiteindelijk dankbaar dat ze niet zo gek zijn. De meesten zien beren op de weg. Kan je paard dat wel? Ben je alleen? Is dat niet eng? Weet je de weg? Is je paard niet bang?
Het laatste stuk is pittig, Timo beseft dat we niet naar huis gaan, en tegen 16.00 uur worden we beide moe. Hij kan wel wat motivatie gebruiken. Daarom maken we aan afspraak; als ik ernaast ga lopen mag hij op mijn signaal snacken onderweg. Om de zoveel meter mag hij een hap gras pakken en dan gaan we weer verder. Direct merk ik dat hij hier heel blij van wordt.
Over de hele dag gezien ben ik maar 1 x 20 minuten gestopt en dat was niet echt relaxt.
Op deze manier kunnen we doorlopen en toch ontspannen zonder gehannes en getrek. Als er geen gras is beschikbaar is stapt hij lekker actief door en zeurt niet. De keerzijde is dat Timo wat veel eigen initiatief laat zien door zo nu en dan de berm in te duiken. En daar word ik soms een beetje moe van.
“Het is niet normaal dat een paard tijdens het werk mag grazen, maar besef dat de darmen leeg raken wanneer een paard 8 uur aan een stuk door loopt. De behoefte aan grazen neemt toe. Daarom is het op lange tochten wel aan te raden om graaspauzes in te lassen. Iedereen heeft daar zijn eigen methode voor.”
Rond 17.30 arriveren we bij de Eenhoorn, het stekje van Marly van Ditshuyzen in Zutphen. Timo mag een paar uur de wei in terwijl Marly macaroni met salade maakt en ik mijn slaapplaats inricht. Ik slaap in de veulenbox in het overdekte deel van de grote paddock. Met Timo direct naast mij, heel bijzonder.
Marly en ik hebben een gezellige avond met goede gesprekken over de avonturen van Marly’s trektocht in Frankrijk. Marly is een bijzondere vrouw op een bijzondere plek. Haar houten huis voelt als een echte blokhut. In de keuken hangen de potten en pannen aan de muur en op de keukentafel liggen tijdschriften en paardenspullen door elkaar. Ik voel me thuis.
Rond 21.00 uur haal ik Timo op en breng hem naar de grote paddock waar we samen de nacht door gaan brengen. Timo is lang onrustig en probeert contact te maken met de paarden om hem heen. Hij is nogal een controlfreak en dat kan hier niet. De halve nacht rent hij heen en weer en gaat zelf nog een keer volledig onderuit. Gelukkig geen beschadigingen en tegen 02.00 uur wordt het rustig.
Opmerkelijk:
- Grazen onderweg houdt je paard gemotiveerd, dit is anders dan bij normaal rijden
- Een te grote paddock kan onrust geven omdat er ruimte is om te rennen
Over de brug
Dag 2 Zutphen – Laag Soeren 17 km
Wisselend bewolkt, beetje regenachtig. 14 graden
Midzomernacht, de kortste nacht van het jaar, niet alleen meteorologisch, maar ook fysiek. Rennende Timo, hinnikende Timo, luid hooi etende Timo, plassende Timo…allemachtig wat een herrie.
Aan het begin van de avond is het fris maar in de loop van de nacht warm ik op in de slaapzak met de legerdeken er overheen. Die had ik niet willen missen. Slapen in een dichte slaapzak vind ik niks, hoe kun je lekker liggen met je enkels tegen elkaar aan. Om 06.00 uur is het bij Marly tijd om de paarden te voeren en ik doe mee. Om half 7 is de paddock uitgemest en doe ik nog snel een bakje koffie voor vertrek.
Ik ben super trots op Timo want ondanks het feit dat hij de halve nacht heeft gegaloppeerd en daarbij volledig onderuit ging staat hij er topfit bij. Hij staat stil te wachten tot ik klaar ben met opzadelen, geen gezeur om voer geen gedram. En dat duurt toch minstens een half uur. Om 07.20 wandelen we samen het erf af.
De uurtjes tussen 05.30 en 08.00 uur zijn de mooiste van de dag. De natuur is al lang en breed wakker en de mensheid nog niet. Het grootste obstakel van de hele vakantie komt er aan; de grote brug over de IJssel bij Zutphen. Deze brug is een goede kilometer lang waarbij het fietspad is afgescheiden van de provinciale weg door een vangrail. Overdag raast het vrachtverkeer op 1,5 meter afstand voorbij. Dat zou met Timo gevaarlijke situaties opleveren. Maar nu is er niemand en Timo stapt geconcentreerd achter mij aan. Wanneer we daadwerkelijk het water over gaan loopt hij heel dicht achter mij. Je voelt het vertrouwen. Wat is het toch een fijn paard. Ik voel me dankbaar.
Gisteravond heb ik op het laatste moment getwijfeld over de route. De kortste weg is langs Brummen, maar deze route loopt langs een grote weg, niets aan dus. Op het laatste moment kies ik voor de Midden Nederland Route, die Noordelijk van Brummen langs het plaatsje Hall loopt. En dat blijkt een goede keuze.
Na de brug wandel ik nog 20 minuten tot aan de Karnieweg. Deze gaat over in een zandpad van enkele km lang. Navigatie geeft aan dat ik het Apeldoorns kanaal moet oversteken waarna ik ongeveer 2 km parallel aan het kanaal moet blijven rijden. Geen denken aan, er is geen berm en de auto’s razen in één stroom voorbij. Ik neem het jaagpad aan de overkant.
“Navigatie is een richtlijn, geen must. Blijf zelf nadenken en durf af te wijken”
De rit van vandaag is 17 km en al om 11.00 uur in de ochtend rijden we Camping Boszicht op, nét voor de stortregens van de middag. Op de camping is een TREC wedstrijd aan de gang en er is veel gezelligheid. De wedstrijd wordt vanwege het weer tijdelijk stil gelegd maar dat mag de stemming niet drukken.
Vanwege de wedstrijd is mijn geboekte blokhut nog niet vrij en Benno wijst me een tourcaravan. Niet zo gezellig maar het voldoet prima.
Bij Marly heeft Timo geschuurd tegen de palen in de grote paddock. Resultaat is een uitgedunde manenkam en staartwortel. Het noodplan gaat in werking want dit kan geen week goed gaan. Ik smokkel met de trektocht regels (doe het met de bagage die je hebt) en bel mijn ouders of ze zalf en een eczeemdeken naar Boszicht kunnen brengen. Wanneer ze arriveren gaan we gezellig samen eten bij ‘de Harmonie’ in Laag Soeren. Vooral de maaltijd salades zijn een aanrader.
’s Avonds haak ik nog even aan de bij bbq ter afsluiting van de TREC wedstrijd. En daar komt Campingbaas Benno met het idee om niet over Schaarsbergen maar over Hoenderloo naar Otterlo te rijden. Zou iets korter moeten zijn en in ieder geval veel mooier. Alleen staat deze route niet in mijn gps dus dat wordt zoeken morgen.
Opmerkelijk:
Dag 2 Zutphen – Laag Soeren 17 km
Wisselend bewolkt, beetje regenachtig. 14 graden
Midzomernacht, de kortste nacht van het jaar, niet alleen meteorologisch, maar ook fysiek. Rennende Timo, hinnikende Timo, luid hooi etende Timo, plassende Timo…allemachtig wat een herrie.
Aan het begin van de avond is het fris maar in de loop van de nacht warm ik op in de slaapzak met de legerdeken er overheen. Die had ik niet willen missen. Slapen in een dichte slaapzak vind ik niks, hoe kun je lekker liggen met je enkels tegen elkaar aan. Om 06.00 uur is het bij Marly tijd om de paarden te voeren en ik doe mee. Om half 7 is de paddock uitgemest en doe ik nog snel een bakje koffie voor vertrek.
Ik ben super trots op Timo want ondanks het feit dat hij de halve nacht heeft gegaloppeerd en daarbij volledig onderuit ging staat hij er topfit bij. Hij staat stil te wachten tot ik klaar ben met opzadelen, geen gezeur om voer geen gedram. En dat duurt toch minstens een half uur. Om 07.20 wandelen we samen het erf af.
De uurtjes tussen 05.30 en 08.00 uur zijn de mooiste van de dag. De natuur is al lang en breed wakker en de mensheid nog niet. Het grootste obstakel van de hele vakantie komt er aan; de grote brug over de IJssel bij Zutphen. Deze brug is een goede kilometer lang waarbij het fietspad is afgescheiden van de provinciale weg door een vangrail. Overdag raast het vrachtverkeer op 1,5 meter afstand voorbij. Dat zou met Timo gevaarlijke situaties opleveren. Maar nu is er niemand en Timo stapt geconcentreerd achter mij aan. Wanneer we daadwerkelijk het water over gaan loopt hij heel dicht achter mij. Je voelt het vertrouwen. Wat is het toch een fijn paard. Ik voel me dankbaar.
Gisteravond heb ik op het laatste moment getwijfeld over de route. De kortste weg is langs Brummen, maar deze route loopt langs een grote weg, niets aan dus. Op het laatste moment kies ik voor de Midden Nederland Route, die Noordelijk van Brummen langs het plaatsje Hall loopt. En dat blijkt een goede keuze.
Na de brug wandel ik nog 20 minuten tot aan de Karnieweg. Deze gaat over in een zandpad van enkele km lang. Navigatie geeft aan dat ik het Apeldoorns kanaal moet oversteken waarna ik ongeveer 2 km parallel aan het kanaal moet blijven rijden. Geen denken aan, er is geen berm en de auto’s razen in één stroom voorbij. Ik neem het jaagpad aan de overkant.
“Navigatie is een richtlijn, geen must. Blijf zelf nadenken en durf af te wijken”
De rit van vandaag is 17 km en al om 11.00 uur in de ochtend rijden we Camping Boszicht op, nét voor de stortregens van de middag. Op de camping is een TREC wedstrijd aan de gang en er is veel gezelligheid. De wedstrijd wordt vanwege het weer tijdelijk stil gelegd maar dat mag de stemming niet drukken.
Vanwege de wedstrijd is mijn geboekte blokhut nog niet vrij en Benno wijst me een tourcaravan. Niet zo gezellig maar het voldoet prima.
Bij Marly heeft Timo geschuurd tegen de palen in de grote paddock. Resultaat is een uitgedunde manenkam en staartwortel. Het noodplan gaat in werking want dit kan geen week goed gaan. Ik smokkel met de trektocht regels (doe het met de bagage die je hebt) en bel mijn ouders of ze zalf en een eczeemdeken naar Boszicht kunnen brengen. Wanneer ze arriveren gaan we gezellig samen eten bij ‘de Harmonie’ in Laag Soeren. Vooral de maaltijd salades zijn een aanrader.
’s Avonds haak ik nog even aan de bij bbq ter afsluiting van de TREC wedstrijd. En daar komt Campingbaas Benno met het idee om niet over Schaarsbergen maar over Hoenderloo naar Otterlo te rijden. Zou iets korter moeten zijn en in ieder geval veel mooier. Alleen staat deze route niet in mijn gps dus dat wordt zoeken morgen.
Opmerkelijk:
- Door tussen door en overdag toe te geven aan vermoeidheid en je zelf toe te staan om even te slapen ervaar je de vrijheid
- Navigatie is een richtlijn, geen must. Blijf zelf nadenken en durf af te wijken
- Flexibel omgaan met de vooraf opgestelde plannen hoort bij een trektocht, zo ontstaan de mooiste verhalen.
- Blaren behandel je door ze door te prikken en er een pleister op de doen als je niet meer loopt. In de ochtend de pleister eraf halen.
Geen boeren, toeristen en dazen
Dag 3 Laag Soeren – Hoenderloo 25km
13 graden bewolkt regenachtig, in de middag veel regen
De ochtend is regenachtig en ik probeer niet te vaak naar buienradar te kijken, daar word ik bang van. Thuis had ik vandaag het paard laten staan, maar de B&B is geboekt dus stappen we rond 08.00 uur het erf af. Ik zie wel waar ik vanavond ben.
Maar ook nu leer ik, niet voor de eerste keer, dat buienradar niet heilig is want om half 9 stappen we met een waterig zonnetje boven ons door een betoverend mooi bos. De onder begroeiing bestaat uit hoog gras met een zilveren gloed waardoor het lijkt alsof de bomen met hun voeten in de mist staan.
Slechte weer heeft ook voordelen; er zijn geen boeren met landbouwvoertuigen op de weg want de boeren maaien niet wanneer het regent. Er wandelen geen toeristen in de regen én er zijn geen dazen.
Dus zijn Timo en ik helemaal happy. We rijden een relaxte rit over een van de mooiste delen van de Veluwe; de Veluwezoom.
In de laatste kilometer voor Hoenderloo begint het pittig te regenen. We hebben er nu 25 km op zitten. Doorrijden naar Otterlo betekent nog 17 km, dat is me net te ver. Met mezelf spreek ik af dat als ik kan overnachten voor 50 euro we bij de Krimhoeve blijven. Zo niet dan rijden we door, mijn budget laat dat niet toe.
Bij de Krimhoeve maak ik een deal, een kamer voor 30 euro mits ik mijn eigen ontbijt regel, en een stal voor 20. Hoera, binnen budget.
Opgelucht breng ik Timo naar een stenen paddock met schuilstal. Er ligt stro in de schuilstal en hij krijgt onbeperkt voordroogkuil. Best spannend om iedere dag ander ruwvoer te geven. Het lijkt erop dat Timo niet overdreven gevoelig is voor wisselingen in zijn dieet want de mest blijft constant en goed van structuur. Stiekem denk ik dat het grazen onderweg daar veel mee te maken heeft.
En hoewel Timo hier geen andere paarden kan zien vindt hij het helemaal prima op zijn plek. Nu is hij altijd al een paard dat graag alleen loopt en niet hangt aan andere paarden. Deze trip bevestigt dat. In deze dagen groeien we erg naar elkaar toe en ik heb het idee dat hij vooral bij mij wil zijn.
Op de 4-persoonskamer met eigen toilet, douche en keuken trek ik natte kleding uit, pak de tassen uit en hang de deken te drogen. De Ortlieb zadeltassen blijken een goede aankoop, ze zijn beslist waterdicht . Op het aanrecht vind ik oploskoffie, wat een prettige verrassing
Achter een bak koffie droom ik weg. Na drie dagen lijkt het wel alsof ik me in een andere wereld beweeg dan de mensen om mij heen. Mijn waarnemingsvermogen is scherper en ik ben me zeer bewust van alles wat ik denk en doe. Onderweg vroeg ik mezelf, ‘wat denk ik nu, waar denk ik over na?’ Er zijn geen hectische deadlines, telefoontjes, carpool, boodschappen, kinderen of huisdieren. Maar ik denk helemaal niet, mijn hoofd is leeg . En als ik nergens aan denk, ben ik dan oppervlakkig? Zou ik niet over de wereldproblematiek moeten filosoferen?
Maar oppervlakkig is het zeker niet. Ik ervaar heel intens en direct. Met een diepe verbinding met het hier en nu. De zintuigen staan op scherp, wat voel ik, heb ik het warm of koud? Hoe voelt Timo, is hij blij, heeft hij dorst, loopt hij rad… Alleen wij tweeën en verder niets.
“Door te paard te rijden neem je de wereld waar via hun zintuigen. Fundamenteel anders dan te voet”. Tim Cope
Timo is een ongecompliceerd paard met een uitgesproken mening. Daar moet je tegen kunnen, zelf vind ik het vooral heel grappig. Onze afspraak over grazen bijvoorbeeld. Als hij aangeeft dat hij wil eten en laat ik hem 5 min grazen waarna hij blij en fanatiek verder gaat. Hij plast wanneer hij moet ongeacht waar we zijn. En dat is vaak. Wel zo’n 6 keer per dag. Hij is zo grappig en duidelijk in zijn signalen. Bij aandrang stapt hij gewoon van het pad af de berm in.
Verder wordt zijn staptempo steeds hoger, stapt lekker door. In tegenstelling tot thuis waar zijn basistempo 4 km per uur is, is dit hier 5-6 km / uur. Tenzij ik even ben afgeleid door navigeren of telefoon. Dan wordt er direct koers gezet naar gras.
De Krimhoeve is een vreemde plek, als je door het hek bent voelt alles als een andere wereld. Het heeft iets surrealistisch zoals Hotel California van de Eagles. Alsof je opgeslokt kunt worden zonder ooit terug te keren.
Timo verkeert in dezelfde state of mind. Hij is continu bij de les, gaat niet ‘uit’ en is ontspannen alert. Hij is gefocust op zijn omgeving en tegelijkertijd op mij, wat te zien is aan het feit dat hij continu één oor naar voren heeft en één oor naar achteren.
In de avond wandel ik 2 km door Hoenderloo naar de supermarkt. Wat een leuk toeristendorp is dit. Met een ijsje in de hand op het kerkplein voel ik me een echte toerist.
Ik besef heel intens dat dit ‘mijn ding’ is. Hoewel fysiek zwaar ben ik niet zo moe als na een dag kantoor, ik kan dit echt elke dag de hele dag doen. Als ik lang zit op het paard word ik niet moe, en dagelijks loop ik er zo’n 10-15 km naast. Geen probleem, het grote genieten.
Opmerkelijk:
Dag 3 Laag Soeren – Hoenderloo 25km
13 graden bewolkt regenachtig, in de middag veel regen
De ochtend is regenachtig en ik probeer niet te vaak naar buienradar te kijken, daar word ik bang van. Thuis had ik vandaag het paard laten staan, maar de B&B is geboekt dus stappen we rond 08.00 uur het erf af. Ik zie wel waar ik vanavond ben.
Maar ook nu leer ik, niet voor de eerste keer, dat buienradar niet heilig is want om half 9 stappen we met een waterig zonnetje boven ons door een betoverend mooi bos. De onder begroeiing bestaat uit hoog gras met een zilveren gloed waardoor het lijkt alsof de bomen met hun voeten in de mist staan.
Slechte weer heeft ook voordelen; er zijn geen boeren met landbouwvoertuigen op de weg want de boeren maaien niet wanneer het regent. Er wandelen geen toeristen in de regen én er zijn geen dazen.
Dus zijn Timo en ik helemaal happy. We rijden een relaxte rit over een van de mooiste delen van de Veluwe; de Veluwezoom.
In de laatste kilometer voor Hoenderloo begint het pittig te regenen. We hebben er nu 25 km op zitten. Doorrijden naar Otterlo betekent nog 17 km, dat is me net te ver. Met mezelf spreek ik af dat als ik kan overnachten voor 50 euro we bij de Krimhoeve blijven. Zo niet dan rijden we door, mijn budget laat dat niet toe.
Bij de Krimhoeve maak ik een deal, een kamer voor 30 euro mits ik mijn eigen ontbijt regel, en een stal voor 20. Hoera, binnen budget.
Opgelucht breng ik Timo naar een stenen paddock met schuilstal. Er ligt stro in de schuilstal en hij krijgt onbeperkt voordroogkuil. Best spannend om iedere dag ander ruwvoer te geven. Het lijkt erop dat Timo niet overdreven gevoelig is voor wisselingen in zijn dieet want de mest blijft constant en goed van structuur. Stiekem denk ik dat het grazen onderweg daar veel mee te maken heeft.
En hoewel Timo hier geen andere paarden kan zien vindt hij het helemaal prima op zijn plek. Nu is hij altijd al een paard dat graag alleen loopt en niet hangt aan andere paarden. Deze trip bevestigt dat. In deze dagen groeien we erg naar elkaar toe en ik heb het idee dat hij vooral bij mij wil zijn.
Op de 4-persoonskamer met eigen toilet, douche en keuken trek ik natte kleding uit, pak de tassen uit en hang de deken te drogen. De Ortlieb zadeltassen blijken een goede aankoop, ze zijn beslist waterdicht . Op het aanrecht vind ik oploskoffie, wat een prettige verrassing
Achter een bak koffie droom ik weg. Na drie dagen lijkt het wel alsof ik me in een andere wereld beweeg dan de mensen om mij heen. Mijn waarnemingsvermogen is scherper en ik ben me zeer bewust van alles wat ik denk en doe. Onderweg vroeg ik mezelf, ‘wat denk ik nu, waar denk ik over na?’ Er zijn geen hectische deadlines, telefoontjes, carpool, boodschappen, kinderen of huisdieren. Maar ik denk helemaal niet, mijn hoofd is leeg . En als ik nergens aan denk, ben ik dan oppervlakkig? Zou ik niet over de wereldproblematiek moeten filosoferen?
Maar oppervlakkig is het zeker niet. Ik ervaar heel intens en direct. Met een diepe verbinding met het hier en nu. De zintuigen staan op scherp, wat voel ik, heb ik het warm of koud? Hoe voelt Timo, is hij blij, heeft hij dorst, loopt hij rad… Alleen wij tweeën en verder niets.
“Door te paard te rijden neem je de wereld waar via hun zintuigen. Fundamenteel anders dan te voet”. Tim Cope
Timo is een ongecompliceerd paard met een uitgesproken mening. Daar moet je tegen kunnen, zelf vind ik het vooral heel grappig. Onze afspraak over grazen bijvoorbeeld. Als hij aangeeft dat hij wil eten en laat ik hem 5 min grazen waarna hij blij en fanatiek verder gaat. Hij plast wanneer hij moet ongeacht waar we zijn. En dat is vaak. Wel zo’n 6 keer per dag. Hij is zo grappig en duidelijk in zijn signalen. Bij aandrang stapt hij gewoon van het pad af de berm in.
Verder wordt zijn staptempo steeds hoger, stapt lekker door. In tegenstelling tot thuis waar zijn basistempo 4 km per uur is, is dit hier 5-6 km / uur. Tenzij ik even ben afgeleid door navigeren of telefoon. Dan wordt er direct koers gezet naar gras.
De Krimhoeve is een vreemde plek, als je door het hek bent voelt alles als een andere wereld. Het heeft iets surrealistisch zoals Hotel California van de Eagles. Alsof je opgeslokt kunt worden zonder ooit terug te keren.
Timo verkeert in dezelfde state of mind. Hij is continu bij de les, gaat niet ‘uit’ en is ontspannen alert. Hij is gefocust op zijn omgeving en tegelijkertijd op mij, wat te zien is aan het feit dat hij continu één oor naar voren heeft en één oor naar achteren.
In de avond wandel ik 2 km door Hoenderloo naar de supermarkt. Wat een leuk toeristendorp is dit. Met een ijsje in de hand op het kerkplein voel ik me een echte toerist.
Ik besef heel intens dat dit ‘mijn ding’ is. Hoewel fysiek zwaar ben ik niet zo moe als na een dag kantoor, ik kan dit echt elke dag de hele dag doen. Als ik lang zit op het paard word ik niet moe, en dagelijks loop ik er zo’n 10-15 km naast. Geen probleem, het grote genieten.
Opmerkelijk:
- Alleen ‘zijn’ verandert je waarnemingsvermogen. Zaken komen helderder en bewuster binnen.
- Deze staat bereik je niet als je samen met iemand rijdt. En ook niet als je zonder paard op pad bent. Lopend kun je ‘vertrekken’ zonder je bewust te zijn van de omgeving. Jezelf verliezen in dagdromen. Op reis met een paard kan dat niet.
- Er bestaat geen lekkerdere geur dan een manege, de geur van gemaaid gras, hooi, kuil, paarden en zomer….. niet te evenaren
De Hoge Veluwe, het park van de hekken
Dag 4 Hoenderloo – Otterlo 21 km
Regenachtig 13 graden
Hoe fijn is een eigen kamer, met eigen douche en vooral rust aan je hoofd. Ik kan niet in woorden vatten hoe fijn het is om alleen te zijn. Niet overleggen of ‘we de paarden gaan voeren of eerst een kopje thee maken’ Er zijn vele zaken waaraan je geen energie verspilt in je eentje.
Afwisselend starend van mijn beeldscherm naar buiten besluit ik om vanmiddag pas te vertrekken. Maar hoedt u voor de valkuil van buienradar, wel regen op de app maar geen druppels in de lucht. Bijna opgelucht kijk ik naar de enige zware regenbui van deze ochtend. Poehee, toch een goed besluit.
Vandaag staat een korte rit van slechts 17 km op het programma dus ik heb geen haast. Uitgebreid ontbijt met als doel om zoveel mogelijk voedsel dat ik al dagen meesleep op te eten. Babybel kaasjes, cervelaatworst en peacan noten. Goed reisvoer want het zijn veel calorieën die weinig ruimte innemen en lang houdbaar zijn. De eieren zijn op en ik kook nieuwe voor de komende dagen.
In de middag vertrek ik naar park De Hoge Veluwe. Vorige week heb ik online een toegangsbewijs gekocht, volgens de website heel handig om de rij voor de kassa te omzeilen. Maar in de praktijk is dat anders. Er is maar één kassa open en daar moet ik toch echt langs. Om eerlijk te zijn is het park een kleine domper. Het eerste deel van de route loopt langs de weg waar bussen met toeristen voorbij rijden. Daarnaast is dit het park van de hekken die te laag zijn om ze vanaf je paard te openen (zie video). Omdat opstijgen met de grote zadeltassen best lastig is, heb ik behoorlijk de balen.
Timo is de hele weg opgefokt en als we Edelherten zien probeer hij zelfs de achtervolging in te zetten. Later besef ik dat we veel zwijnensporen hebben gezien langs het ruiterpad. Omdat het ’s ochtends nog zo regende moeten deze vers zijn geweest. Waarschijnlijk hebben we een heel stuk achter een groep aan gereden.
Na verlaten park bij Otterlo heb ik het geniale plan om niet door het dorp langs de provinciale weg te rijden maar op de GPS koers te zetten naar De Kleine Pol. Niet zo heel handig. Er zit een hele grote camping in de weg en even later kom ik tot de ontdekking dat je met je paard het natuurgebied Planken Wambuis niet in mag. Dat betekent 5 km omrijden. En voor iedereen die nog op weg gaat naar de Kleine Pol, als je tegen het terrein van ’s Heerenloo aan rijdt kun je er alleen langs aan de kant van Otterlo.
Uiteindelijk rijd ik 19.00 uur het terrein van de Kleine Pol op, waar Esther mij welkom heet met een wijntje. Hoe lekker!
Timo krijgt een eigen paddock met toegang naar een eigen weiland, naast andere paarden. De blokhut is eenvoudig doch luxe. Toilet en douche apart van de blokhut, maar het is een regendouche met vloerverwarming. Erg mooi, ik ben echt onder de indruk.
Mark komt op visite om mij mee uit eten te nemen. Totaal inspiratieloos kiezen we een Turkse pizzeria uit waar we beiden in onze eigen wereld een bord shoarma en Giros wegwerken. Toch is het lekker om even samen te zijn.
Bijzonder voor mijn doen is dat ik op alle adressen heerlijk slaap. Geen zorgen, geen rekening houden met, geen….ik weet het niet maar het werkt.
Via Facebook Messenger ontvang ik een bericht van een fb vriendin die ik in real life nog maar enkele keren heb ontmoet. “Zie ik jou nu net langs de weg lopen met je paard?” Blijkt ze om de hoek te wonen en ze nodigt me uit om de volgende dag bij haar en haar vriend te komen eten. Hoe grappig is dat.
Opmerkelijk:
Dag 4 Hoenderloo – Otterlo 21 km
Regenachtig 13 graden
Hoe fijn is een eigen kamer, met eigen douche en vooral rust aan je hoofd. Ik kan niet in woorden vatten hoe fijn het is om alleen te zijn. Niet overleggen of ‘we de paarden gaan voeren of eerst een kopje thee maken’ Er zijn vele zaken waaraan je geen energie verspilt in je eentje.
Afwisselend starend van mijn beeldscherm naar buiten besluit ik om vanmiddag pas te vertrekken. Maar hoedt u voor de valkuil van buienradar, wel regen op de app maar geen druppels in de lucht. Bijna opgelucht kijk ik naar de enige zware regenbui van deze ochtend. Poehee, toch een goed besluit.
Vandaag staat een korte rit van slechts 17 km op het programma dus ik heb geen haast. Uitgebreid ontbijt met als doel om zoveel mogelijk voedsel dat ik al dagen meesleep op te eten. Babybel kaasjes, cervelaatworst en peacan noten. Goed reisvoer want het zijn veel calorieën die weinig ruimte innemen en lang houdbaar zijn. De eieren zijn op en ik kook nieuwe voor de komende dagen.
In de middag vertrek ik naar park De Hoge Veluwe. Vorige week heb ik online een toegangsbewijs gekocht, volgens de website heel handig om de rij voor de kassa te omzeilen. Maar in de praktijk is dat anders. Er is maar één kassa open en daar moet ik toch echt langs. Om eerlijk te zijn is het park een kleine domper. Het eerste deel van de route loopt langs de weg waar bussen met toeristen voorbij rijden. Daarnaast is dit het park van de hekken die te laag zijn om ze vanaf je paard te openen (zie video). Omdat opstijgen met de grote zadeltassen best lastig is, heb ik behoorlijk de balen.
Timo is de hele weg opgefokt en als we Edelherten zien probeer hij zelfs de achtervolging in te zetten. Later besef ik dat we veel zwijnensporen hebben gezien langs het ruiterpad. Omdat het ’s ochtends nog zo regende moeten deze vers zijn geweest. Waarschijnlijk hebben we een heel stuk achter een groep aan gereden.
Na verlaten park bij Otterlo heb ik het geniale plan om niet door het dorp langs de provinciale weg te rijden maar op de GPS koers te zetten naar De Kleine Pol. Niet zo heel handig. Er zit een hele grote camping in de weg en even later kom ik tot de ontdekking dat je met je paard het natuurgebied Planken Wambuis niet in mag. Dat betekent 5 km omrijden. En voor iedereen die nog op weg gaat naar de Kleine Pol, als je tegen het terrein van ’s Heerenloo aan rijdt kun je er alleen langs aan de kant van Otterlo.
Uiteindelijk rijd ik 19.00 uur het terrein van de Kleine Pol op, waar Esther mij welkom heet met een wijntje. Hoe lekker!
Timo krijgt een eigen paddock met toegang naar een eigen weiland, naast andere paarden. De blokhut is eenvoudig doch luxe. Toilet en douche apart van de blokhut, maar het is een regendouche met vloerverwarming. Erg mooi, ik ben echt onder de indruk.
Mark komt op visite om mij mee uit eten te nemen. Totaal inspiratieloos kiezen we een Turkse pizzeria uit waar we beiden in onze eigen wereld een bord shoarma en Giros wegwerken. Toch is het lekker om even samen te zijn.
Bijzonder voor mijn doen is dat ik op alle adressen heerlijk slaap. Geen zorgen, geen rekening houden met, geen….ik weet het niet maar het werkt.
Via Facebook Messenger ontvang ik een bericht van een fb vriendin die ik in real life nog maar enkele keren heb ontmoet. “Zie ik jou nu net langs de weg lopen met je paard?” Blijkt ze om de hoek te wonen en ze nodigt me uit om de volgende dag bij haar en haar vriend te komen eten. Hoe grappig is dat.
Opmerkelijk:
- Durf van je route af te wijken, met ondersteuning van gps. Je komt op onverwachte plaatsen. Houd er wel rekening mee dat dit veel extra tijd kan kosten
- Vergeet de tijd onderweg. Trektochten rijden gaat niet om het resultaat, het gaat juist om de weg er naartoe. Heel anders dan bij endurance, waar je bezig bent om naar de finish toe te werken.
- Het is functioneel om buienradar te checken zodat je weer wat je kunt verwachten. Maar plan niet je dag erop. Niets veranderlijker dan het weer.
- Wat doe je liever: vertrekken in de zon en aankomen in de regen? Of vertrekken in de regen en aankomen in de zon?
Colakip met rijst en sperziebonen
Dag 5 Rustdag in Otterlo
22 graden onbewolkt
Uitrustdag. Voor Timo, maar vooral voor mezelf. Voor het eerst deze week zien we de zon. Het ontbijt is top, het is om half 12 nog niet op – zie foto. Dag dieet. Maar ik beweeg nu zo veel dat dit wel verbrand wordt. Ik sta mezelf toe de hele dag te lezen, op de tablet. We hebben het ding al drie jaar in huis en pas sinds kort ben ik er totaal aan verslaafd. Met name vanwege de boeken die je eenvoudig kunt meenemen. Het boek ‘In the trail of Genghis Khan’ van Tim Cope is al weken bij me. Deze man deed 3,5 jaar over zijn tocht van Mongolië naar Hongarije. Het past helemaal bij mijn stemming.
Timo geniet van zijn gras. Hij mag van 10.00 – 12.00 op het gras. In de middag laat ik hem nogmaals 3 uurtjes grazen. Langer durf ik niet. Blij paard! En nog steeds komt hij in draf naar me toe als ik hem roep. Hij krijgt een zeer gewaardeerde manenkamkriebelmassage. We zijn zo samen.,…
Op het erf loopt een wat oudere dame met hippie uitstraling. Ze vertelt dat haar Haflinger al járen bij De Kleine Pol staat. Ze komt uit A’dam en haar twee dochters wonen hier in de buurt. Samen met haar man had ze een caravan in Otterlo waar ze de hele zomer en alle weekenden verbleven. Maar verhuizen, nee dat weigerde manlief. Totdat hij ziek werd. Voor zijn dood heeft hij gezorgd dat zijn vrouw naar de Veluwe ging verhuizen, bij paard en kinderen, daar waar ze gelukkig is. 1,5 jaar terug overleed hij. Een verhaal over verdriet, vriendschap en liefde. Mooi.
In de avond wandel ik de 700 meter naar Ilona en Bjorn. Het zijn ontzettend fijne mensen en de avond is gezellig met goede gesprekken en lekker eten. Colakip met rijst en sperziebonen.
Na afloop rijden we nog even langs de pensionstal in Lunteren waar de twee paarden van Ilona staan. Ilona is een van die mensen die heel veel voor anderen doen maar intussen zichzelf gigantisch voorbij lopen. Uit angst voor …? Het doet me pijn te zien dat ze er zelf bijna aan onderdoor gaat en ik vertel haar mijn verhaal. Zeg haar dat het tijd is om voor zichzelf te kiezen. (nb enkele weken later zou ik een berichtje krijgen dat ze inderdaad thuis was). Al met al een bijzondere avond.
In bed laat ik de route van morgen door mijn hoofd gaan. Waar moet ik ongeveer naar toe? Welke ijkpunten passeer ik, zijn de externe batterijen op de juiste plek ingepakt? Als de telefoon uitvalt is dat een groot probleem. Ik heb geen kaarten bij me.
Opmerkelijk:
Dag 5 Rustdag in Otterlo
22 graden onbewolkt
Uitrustdag. Voor Timo, maar vooral voor mezelf. Voor het eerst deze week zien we de zon. Het ontbijt is top, het is om half 12 nog niet op – zie foto. Dag dieet. Maar ik beweeg nu zo veel dat dit wel verbrand wordt. Ik sta mezelf toe de hele dag te lezen, op de tablet. We hebben het ding al drie jaar in huis en pas sinds kort ben ik er totaal aan verslaafd. Met name vanwege de boeken die je eenvoudig kunt meenemen. Het boek ‘In the trail of Genghis Khan’ van Tim Cope is al weken bij me. Deze man deed 3,5 jaar over zijn tocht van Mongolië naar Hongarije. Het past helemaal bij mijn stemming.
Timo geniet van zijn gras. Hij mag van 10.00 – 12.00 op het gras. In de middag laat ik hem nogmaals 3 uurtjes grazen. Langer durf ik niet. Blij paard! En nog steeds komt hij in draf naar me toe als ik hem roep. Hij krijgt een zeer gewaardeerde manenkamkriebelmassage. We zijn zo samen.,…
Op het erf loopt een wat oudere dame met hippie uitstraling. Ze vertelt dat haar Haflinger al járen bij De Kleine Pol staat. Ze komt uit A’dam en haar twee dochters wonen hier in de buurt. Samen met haar man had ze een caravan in Otterlo waar ze de hele zomer en alle weekenden verbleven. Maar verhuizen, nee dat weigerde manlief. Totdat hij ziek werd. Voor zijn dood heeft hij gezorgd dat zijn vrouw naar de Veluwe ging verhuizen, bij paard en kinderen, daar waar ze gelukkig is. 1,5 jaar terug overleed hij. Een verhaal over verdriet, vriendschap en liefde. Mooi.
In de avond wandel ik de 700 meter naar Ilona en Bjorn. Het zijn ontzettend fijne mensen en de avond is gezellig met goede gesprekken en lekker eten. Colakip met rijst en sperziebonen.
Na afloop rijden we nog even langs de pensionstal in Lunteren waar de twee paarden van Ilona staan. Ilona is een van die mensen die heel veel voor anderen doen maar intussen zichzelf gigantisch voorbij lopen. Uit angst voor …? Het doet me pijn te zien dat ze er zelf bijna aan onderdoor gaat en ik vertel haar mijn verhaal. Zeg haar dat het tijd is om voor zichzelf te kiezen. (nb enkele weken later zou ik een berichtje krijgen dat ze inderdaad thuis was). Al met al een bijzondere avond.
In bed laat ik de route van morgen door mijn hoofd gaan. Waar moet ik ongeveer naar toe? Welke ijkpunten passeer ik, zijn de externe batterijen op de juiste plek ingepakt? Als de telefoon uitvalt is dat een groot probleem. Ik heb geen kaarten bij me.
Opmerkelijk:
- Na vier dagen te paard: geen pijn in mijn rug; geen blaren meer; geen pijn in mijn arm, elleboog of nek. Kortom paardrijden is goed voor de gezondheid
- De unster (weegschaal) van € 5,- bij de Welkoop is een onmisbaar stuk gereedschap om simpel te wegen of de tassen even zwaar zijn
Schietoefeningen en klaphekjes
Dag 6 Otterlo – Laag Soeren 39,5 km
18 graden, droog, wisselend bewolk
Vandaag de gevreesde lange route. De dag ervoor alles ingepakt en gevraagd of het ontbijt in de avond klaargezet kon worden. Om 05.30 uur gaat de wekker en laat ik Timo nog een uurtje op het gras. Na een rustig ontbijtje de tassen gepakt en gewogen en Timo opgezadeld en ingespoten. Dat doen we inmiddels in 20 minuten.
Om 07.20 vertrekken we weer naar park De Hoge Veluwe, ingang Otterlo. We nemen nu wel de snelle route van 5 km en het eerste uur tot de ingang loop ik naast Timo. Om de spieren lekker op te warmen en omdat ik er plezier in heb. Het is een frisse zonnige ochtend.
Vlak voor de ingang ontdek ik dat de onderdeken niet goed ligt. Hij schuift heel langzaam steeds iets naar achteren. Ken je dat? Zo’n beslissing waarvan je weet dat het moet maar die je eerst nog probeert te negeren? Hoewel ik baal is er geen andere keuze dan helemaal opnieuw op te zadelen. Een vouwtje betekent gegarandeerd drukplekken. Uiteindelijk rijden we om 0900 uur het park in.
Wat een contrast met de andere dag in het park! De route van Otterlo naar Schaarsbergen is fantastisch mooi. Het is vroeg en heel stil en met een kriebel in de buik kijk ik om me heen naar wild – zie video. De oversteek over de heide ‘het oud Reemsterzand’ neemt 1,5 in beslag met als extraatje een vliegshow van een schaalmodel helikopter die onafgebroken stunts uitvoerde.
Tegen de middag is daar uitgang Schaarsbergen. Net voor de uitgang komt er een groep Edelherten voorbij. Dit is toch wel een ander kaliber dan de reeën op de Borkeld in Markelo. Stoppen voor een lunchbreak is met Timo geen succes. Hij staat niet stil en blijft drammen. Dus doe ik singel een gaatje losser en het hele stuk langs de Koningsweg – zo’n 5 km – snackwandelen we.
Aan weerszijden van de weg zijn kazernes waar precies vandaag schietoefeningen plaatsvinden. Nu is Timo zeer makkelijk, maar deze herrie fokt hem meer en meer op. Halverwege de Koningsweg staan we plots voor een wildrooster met een smal klaphekje. Geen ruiterhek te zien. Dit is het meest heikele moment van onze hele tocht. Terwijl ik sta te twijfelen of de tassen eraf moeten probeert Timo over het hek heen te klimmen. Ogen dicht en op hoop van zegen dan maar. Het gaat net goed, hij past er met tassen en al nét doorheen.
Als we aan de overkant van de A50 de Veluwezoom weer oprijden moet ik écht nodig naar de wc. Met Timo in één hand lukt het gewoon niet. Dan is een van de momenten dat samen met iemand rijden wel heel prettig is. Maar die luxe heb ik niet dus doe het halster aan en bind Timo vast aan een hoge boomtak. Dat werkt goed en ik kan even rustig de struiken in.
Algemeen…we hebben lol samen.
Op 2/3 van de route draaft Timo steeds op eigen initiatief aan. Als ik hem laat gaan draaft hij 100 meter, valt terug in stap en draaft weer aan. Het lijkt erop dat hij zich niet prettig voelt en door te draven probeert hij van houding te veranderen. Kramp misschien, of pijn in de rug? Als paarden konden praten…
Ik probeer actief een lang stuk te draven maar met de bepakking gaat dat gewoon niet, het klappert en bonkt. Dan maar een stuk lopen. Wanneer we tegen de avond aankomen op Boszicht hebben we 39,5km op Endomondo staan. We zijn beide opgelucht.
Deze keer is de geboekte blokhut wel beschikbaar. Helemaal gaaf, ik ben een beetje verliefd op dit plekje. Ondertussen ben ik helemaal in de ZEN modus, in mijn eigen wereld waar alleen Timo aanwezig is. Zo af en toe geef ik een belletje naar huis maar we delen geen ervaringen. Ik laat alleen weten dat alles ok is.
Wat er ook bij hoort op trektocht is boodschappen doen. Dus wandel ik op mijn laatste benen nog even naar de spar in Dieren en trakteer mezelf op een Ben & Jerry’s ijsje. ’s Avonds doen mijn benen ontzettend zeer. Ik vraag me af of vandaag too much was. Even naar de wc lopen is een heel gedoe. Timo lijkt nergens last van te hebben.
Totaal ontspannen ga ik om 21.00 uur naar bed. De prestatie is volbracht, nu alleen nog een paar rustige ritjes.
Opmerkelijk:
Dag 6 Otterlo – Laag Soeren 39,5 km
18 graden, droog, wisselend bewolk
Vandaag de gevreesde lange route. De dag ervoor alles ingepakt en gevraagd of het ontbijt in de avond klaargezet kon worden. Om 05.30 uur gaat de wekker en laat ik Timo nog een uurtje op het gras. Na een rustig ontbijtje de tassen gepakt en gewogen en Timo opgezadeld en ingespoten. Dat doen we inmiddels in 20 minuten.
Om 07.20 vertrekken we weer naar park De Hoge Veluwe, ingang Otterlo. We nemen nu wel de snelle route van 5 km en het eerste uur tot de ingang loop ik naast Timo. Om de spieren lekker op te warmen en omdat ik er plezier in heb. Het is een frisse zonnige ochtend.
Vlak voor de ingang ontdek ik dat de onderdeken niet goed ligt. Hij schuift heel langzaam steeds iets naar achteren. Ken je dat? Zo’n beslissing waarvan je weet dat het moet maar die je eerst nog probeert te negeren? Hoewel ik baal is er geen andere keuze dan helemaal opnieuw op te zadelen. Een vouwtje betekent gegarandeerd drukplekken. Uiteindelijk rijden we om 0900 uur het park in.
Wat een contrast met de andere dag in het park! De route van Otterlo naar Schaarsbergen is fantastisch mooi. Het is vroeg en heel stil en met een kriebel in de buik kijk ik om me heen naar wild – zie video. De oversteek over de heide ‘het oud Reemsterzand’ neemt 1,5 in beslag met als extraatje een vliegshow van een schaalmodel helikopter die onafgebroken stunts uitvoerde.
Tegen de middag is daar uitgang Schaarsbergen. Net voor de uitgang komt er een groep Edelherten voorbij. Dit is toch wel een ander kaliber dan de reeën op de Borkeld in Markelo. Stoppen voor een lunchbreak is met Timo geen succes. Hij staat niet stil en blijft drammen. Dus doe ik singel een gaatje losser en het hele stuk langs de Koningsweg – zo’n 5 km – snackwandelen we.
Aan weerszijden van de weg zijn kazernes waar precies vandaag schietoefeningen plaatsvinden. Nu is Timo zeer makkelijk, maar deze herrie fokt hem meer en meer op. Halverwege de Koningsweg staan we plots voor een wildrooster met een smal klaphekje. Geen ruiterhek te zien. Dit is het meest heikele moment van onze hele tocht. Terwijl ik sta te twijfelen of de tassen eraf moeten probeert Timo over het hek heen te klimmen. Ogen dicht en op hoop van zegen dan maar. Het gaat net goed, hij past er met tassen en al nét doorheen.
Als we aan de overkant van de A50 de Veluwezoom weer oprijden moet ik écht nodig naar de wc. Met Timo in één hand lukt het gewoon niet. Dan is een van de momenten dat samen met iemand rijden wel heel prettig is. Maar die luxe heb ik niet dus doe het halster aan en bind Timo vast aan een hoge boomtak. Dat werkt goed en ik kan even rustig de struiken in.
Algemeen…we hebben lol samen.
Op 2/3 van de route draaft Timo steeds op eigen initiatief aan. Als ik hem laat gaan draaft hij 100 meter, valt terug in stap en draaft weer aan. Het lijkt erop dat hij zich niet prettig voelt en door te draven probeert hij van houding te veranderen. Kramp misschien, of pijn in de rug? Als paarden konden praten…
Ik probeer actief een lang stuk te draven maar met de bepakking gaat dat gewoon niet, het klappert en bonkt. Dan maar een stuk lopen. Wanneer we tegen de avond aankomen op Boszicht hebben we 39,5km op Endomondo staan. We zijn beide opgelucht.
Deze keer is de geboekte blokhut wel beschikbaar. Helemaal gaaf, ik ben een beetje verliefd op dit plekje. Ondertussen ben ik helemaal in de ZEN modus, in mijn eigen wereld waar alleen Timo aanwezig is. Zo af en toe geef ik een belletje naar huis maar we delen geen ervaringen. Ik laat alleen weten dat alles ok is.
Wat er ook bij hoort op trektocht is boodschappen doen. Dus wandel ik op mijn laatste benen nog even naar de spar in Dieren en trakteer mezelf op een Ben & Jerry’s ijsje. ’s Avonds doen mijn benen ontzettend zeer. Ik vraag me af of vandaag too much was. Even naar de wc lopen is een heel gedoe. Timo lijkt nergens last van te hebben.
Totaal ontspannen ga ik om 21.00 uur naar bed. De prestatie is volbracht, nu alleen nog een paar rustige ritjes.
Opmerkelijk:
- Topo GPS is een zeer bruikbare app op de Iphone. Ook zonder bereik werkt deze app via satelliet.
- Neem wel de tijd om je eigen route erin te zetten. Bij voorgeprogrammeerde routes, of routes van anderen weet je niet zeker of het wandel, mountainbike of ruiterroutes zijn.
- Op de website Ruiterenenmennen kun je zelf routes samenstellen en transporteren naar je Iphone, heel handig.
- Het verschil tussen een zware dag en een te zware dag is dat je bij een zware dag 's avonds stijf en pijnlijk bent maar de volgende ochtend fris weer op staat. Bij een te zware dag zijn er echt beschadigingen en is het de volgende dag nog twee keer zo erg.
Onverwachte Latte Macchiato
Dag 7 Laag Soeren rondje Carolina Hoeve in de middag 17 km
Temperatuur is 22 graden, warm en drukkend, vochtig.
Vanmorgen had Timo had verdikkingen aan zijn zij vanwege draven met de zadeltassen, dit is de bevestiging dat dit dus echt niet kan. Vandaag rijden we zonder bepakking en voor de eerste keer in jaren laat ik mijn zweepje thuis. Tot mijn verbazing mis ik deze helemaal niet. In het bos komen we 4 zwijnen tegen. Ze kijken op en gaan er dan vandoor. Timo is niet onder de indruk. Ik wel.
Of het komt door mijn tripje of dat het een echte karaktertrek is, op dit moment voel ik me een autist. Wanneer ik naar mensen om me heen kijk, vind ik ze moeilijk, ingewikkeld en lastig. Mijn heel gezellige buurdames in de blokhut naast mij kletsen wat af en ik kan het niet helpen dat ik hun verhalen hoor. Het gaat over haat en nijd op een pensionstal en ik begrijp niet dat mensen zich zo druk maken.
Toen ik ging rijden vanmorgen had ik mijn spullen klaargelegd op de poetsplaats. Toen ik Timo ophaalde kwamen deze dames er net aan lopen met hun paarden en een van hen bind haar paard vast direct naast mijn spullen terwijl er nog 6 meter ruimte is aan de andere kant. Is dit nu lompigheid en niet nadenken, of jezelf zo belangrijk vinden dat je alleen jezelf waarneemt of bewust sarrren? Ik weet het niet, maar ik maak echt kortsluiting op zo’n moment.
Gelukkig staan hier ook leuke ontmoetingen tegenover. Bijvoorbeeld met Stella. Op weg naar de Carolinahoeve kwam ik deze dame met haar paard, vriend en hond tegen in het bos. Toen ik hen de weg vroeg naar de Carolinahoeve nodigde ze mij uit. Ja hoor wij gaan ook, rijd je mee? Daar aangekomen werd ik getrakteerd op een latte. Heerlijk.
Timo daarentegen vond het moeilijk om met een ander paard te lopen. Hij deed druk en uitsloverig. Wanneer hij voorop loopt slaat hij, niet ideaal dus. Achteraan lopen betekent bokkesprongen waardoor hij alleen maar omhoog gaat en niet vooruit. Ook niet prettig. Al stuiterend zetten we een pittig tempo in, lekker even uitleven zonder bepakking. Overigens ben ik niet meer bang meer voor zijn bokkesprongen want we zijn deze week behoorlijk ‘vergroeid’ met elkaar,… zo voelt het.
Het bos is ‘bezwangerd’ met zware zomergeuren. Bloesem, hars, en natte bosgrond. Als de dag komt dat iemand dit in een potje gaat verkopen dan wordt ik grootverbruiker. Deze geuren maken alles een intense beleving, die recht het hart in gaat.
Opmerkelijk:
Dag 7 Laag Soeren rondje Carolina Hoeve in de middag 17 km
Temperatuur is 22 graden, warm en drukkend, vochtig.
Vanmorgen had Timo had verdikkingen aan zijn zij vanwege draven met de zadeltassen, dit is de bevestiging dat dit dus echt niet kan. Vandaag rijden we zonder bepakking en voor de eerste keer in jaren laat ik mijn zweepje thuis. Tot mijn verbazing mis ik deze helemaal niet. In het bos komen we 4 zwijnen tegen. Ze kijken op en gaan er dan vandoor. Timo is niet onder de indruk. Ik wel.
Of het komt door mijn tripje of dat het een echte karaktertrek is, op dit moment voel ik me een autist. Wanneer ik naar mensen om me heen kijk, vind ik ze moeilijk, ingewikkeld en lastig. Mijn heel gezellige buurdames in de blokhut naast mij kletsen wat af en ik kan het niet helpen dat ik hun verhalen hoor. Het gaat over haat en nijd op een pensionstal en ik begrijp niet dat mensen zich zo druk maken.
Toen ik ging rijden vanmorgen had ik mijn spullen klaargelegd op de poetsplaats. Toen ik Timo ophaalde kwamen deze dames er net aan lopen met hun paarden en een van hen bind haar paard vast direct naast mijn spullen terwijl er nog 6 meter ruimte is aan de andere kant. Is dit nu lompigheid en niet nadenken, of jezelf zo belangrijk vinden dat je alleen jezelf waarneemt of bewust sarrren? Ik weet het niet, maar ik maak echt kortsluiting op zo’n moment.
Gelukkig staan hier ook leuke ontmoetingen tegenover. Bijvoorbeeld met Stella. Op weg naar de Carolinahoeve kwam ik deze dame met haar paard, vriend en hond tegen in het bos. Toen ik hen de weg vroeg naar de Carolinahoeve nodigde ze mij uit. Ja hoor wij gaan ook, rijd je mee? Daar aangekomen werd ik getrakteerd op een latte. Heerlijk.
Timo daarentegen vond het moeilijk om met een ander paard te lopen. Hij deed druk en uitsloverig. Wanneer hij voorop loopt slaat hij, niet ideaal dus. Achteraan lopen betekent bokkesprongen waardoor hij alleen maar omhoog gaat en niet vooruit. Ook niet prettig. Al stuiterend zetten we een pittig tempo in, lekker even uitleven zonder bepakking. Overigens ben ik niet meer bang meer voor zijn bokkesprongen want we zijn deze week behoorlijk ‘vergroeid’ met elkaar,… zo voelt het.
Het bos is ‘bezwangerd’ met zware zomergeuren. Bloesem, hars, en natte bosgrond. Als de dag komt dat iemand dit in een potje gaat verkopen dan wordt ik grootverbruiker. Deze geuren maken alles een intense beleving, die recht het hart in gaat.
Opmerkelijk:
- Grappig dat mijn gedachten wel kunnen afdwalen tijdens het lezen maar niet tijdens het rijden.
- Paard houdt zich super deze week. Geen drukplekken, geen dikke benen. Wel veel teken die ik er elke dag vanaf haal.
Meerdere wegen naar Rome
Dag 8 Laag Soeren ochtendrondje Carolina Hoeve 15 km
Het goede weer begint, bewolkt, sluierbewolking, 22 graden
Ik had zo graag nog een super vroeg ochtendritje gemaakt, maar het is behoorlijk koud. In de ochtend regent het. Dus met een uur vertraging rijden we om precies 08.00 uur het erf af richting Carolina Hoeve.
Na 3 km zie ik een wild zwijn biggetje over het ruiterpad scharrelen. Het heeft ons niet in de gaten en komt recht op Timo af. Ik weet even niet wat te doen, er zou toch een moeder bij moeten zijn. We staan doodstil te wachten. Na een moment dat een eeuwigheid lijkt te duren verdwijnt het biggetje in de struiken. Langzaam passeren we de plek waar het van het pad verdween. Ik heb geen moeder gezien.
Via de gps route in mijn telefoon ga ik op weg naar de Carolina Hoeve. Het blijkt een mountainbike route te zijn. Het kost 2 uur om de 5 km naar de Carolina Hoeve af te leggen, ook dat gebeurt in de bossen op de Veluwe. We rijden op ons gemakje een rondje van 15 km en zijn er 3 uur mee bezig. Maar ach, Stella vertelde gisteren dat ze nog nooit twee keer dezelfde route heeft gereden naar de Carolina Hoeve. Het ligt dus niet helemaal aan mij. Op een open plek met gras tussen de bomen zoekt een das zijn weg.
In de blokhut liggen verschillende exemplaren van Happinez die ik op mijn gemakje doorblader terwijl ik tussendoor zo af en toe mijn ogen sluit. Deze twee dagen zijn heel fijn na de trektocht. Ik kan echt helemaal ontspannen en bijkomen.
Deze keer leen ik een fiets om naar de supermarkt te gaan. Samen met Benno drink ik een wijntje. We hebben ene interessant gesprek. Soms zit er meer diepgang in mensen dan op het eerste gezicht zichtbaar is. Daar houd ik van.
Opmerkelijk
Dag 8 Laag Soeren ochtendrondje Carolina Hoeve 15 km
Het goede weer begint, bewolkt, sluierbewolking, 22 graden
Ik had zo graag nog een super vroeg ochtendritje gemaakt, maar het is behoorlijk koud. In de ochtend regent het. Dus met een uur vertraging rijden we om precies 08.00 uur het erf af richting Carolina Hoeve.
Na 3 km zie ik een wild zwijn biggetje over het ruiterpad scharrelen. Het heeft ons niet in de gaten en komt recht op Timo af. Ik weet even niet wat te doen, er zou toch een moeder bij moeten zijn. We staan doodstil te wachten. Na een moment dat een eeuwigheid lijkt te duren verdwijnt het biggetje in de struiken. Langzaam passeren we de plek waar het van het pad verdween. Ik heb geen moeder gezien.
Via de gps route in mijn telefoon ga ik op weg naar de Carolina Hoeve. Het blijkt een mountainbike route te zijn. Het kost 2 uur om de 5 km naar de Carolina Hoeve af te leggen, ook dat gebeurt in de bossen op de Veluwe. We rijden op ons gemakje een rondje van 15 km en zijn er 3 uur mee bezig. Maar ach, Stella vertelde gisteren dat ze nog nooit twee keer dezelfde route heeft gereden naar de Carolina Hoeve. Het ligt dus niet helemaal aan mij. Op een open plek met gras tussen de bomen zoekt een das zijn weg.
In de blokhut liggen verschillende exemplaren van Happinez die ik op mijn gemakje doorblader terwijl ik tussendoor zo af en toe mijn ogen sluit. Deze twee dagen zijn heel fijn na de trektocht. Ik kan echt helemaal ontspannen en bijkomen.
Deze keer leen ik een fiets om naar de supermarkt te gaan. Samen met Benno drink ik een wijntje. We hebben ene interessant gesprek. Soms zit er meer diepgang in mensen dan op het eerste gezicht zichtbaar is. Daar houd ik van.
Opmerkelijk
- Alleen rijden betekent ook geen zorgen over het tempo. Geen afstemming met een ander paard. Dat geeft ons samen erg veel rust.
Twents Noaberschop door Familie Vruwink
Dag 9 We gaan naar huis
Vandaag gaan we naar huis. Eigenlijk zou ik moeten rijden omdat ik geen trailer bezit. Maar deze keer is de IJsselbrug me één brug te ver. Zoals dat gaat in Twente biedt buurvrouw Miranda Vruwink aan om Timo en mij op te halen. De hele familie komt mee. Het is goed zo. We hebben een geweldige vakantie gehad. Heel bijzonder. Ik kan het iedereen aanraden.
Ik zet alle spullen klaar, mest de paddock uit en ruim de blokhut op.
Als om 10.30 uur de familie Vruwink een uur eerder dan ik had verwacht aankomt ben ik klaar om te gaan. Met 5 minuten hebben we met elkaar alle spullen in de auto, laden we Timo op en is het avontuur voorbij.
Opmerkelijk:
"Een echte ontdekkingsreis is geen speurtocht naar nieuwe landschappen, maar het kijken met nieuwe ogen"
Johan Velthuis, ForFarmers collega op zijn route naar Santiago de Compostella
Dag 9 We gaan naar huis
Vandaag gaan we naar huis. Eigenlijk zou ik moeten rijden omdat ik geen trailer bezit. Maar deze keer is de IJsselbrug me één brug te ver. Zoals dat gaat in Twente biedt buurvrouw Miranda Vruwink aan om Timo en mij op te halen. De hele familie komt mee. Het is goed zo. We hebben een geweldige vakantie gehad. Heel bijzonder. Ik kan het iedereen aanraden.
Ik zet alle spullen klaar, mest de paddock uit en ruim de blokhut op.
Als om 10.30 uur de familie Vruwink een uur eerder dan ik had verwacht aankomt ben ik klaar om te gaan. Met 5 minuten hebben we met elkaar alle spullen in de auto, laden we Timo op en is het avontuur voorbij.
Opmerkelijk:
- Als je afhankelijk bent van anderen, zorg dan dat je klaarstaat. Mest de paddock uit en betaal op tijd. Dat schijnt niet zo gebruikelijk te zijn als veel mensen denken.
"Een echte ontdekkingsreis is geen speurtocht naar nieuwe landschappen, maar het kijken met nieuwe ogen"
Johan Velthuis, ForFarmers collega op zijn route naar Santiago de Compostella