In het jaar 2003 reed ik met een goede vriendin mijn eerste trektocht. De complete Veluwetrail in 5 dagen.
Met onze dressuurpaarden was dat een hele belevenis. Professioneel was het zeker niet, maar genoten hebben we! Hieronder een verslag.
Met onze dressuurpaarden was dat een hele belevenis. Professioneel was het zeker niet, maar genoten hebben we! Hieronder een verslag.
|
De voorbereidingen
Het is bijna zover. Zes weken conditietraining voor paard en ruiter zijn hieraan vooraf gegaan. Ramon (TCN Partout x Cocktail) is pas 5 jaar, loopt L1-dressuur en is nog niet zo veel gewend. Zijn training bestond uit conditie opbouwen , oefenen in het verkeer en met bepakking rijden. We hebben veel aandacht besteed aan het oversteken van spoorwegen en de fietsbrug over de snelweg. Oefenen met bepakking was geen overbodige luxe. De eerste keer dat Ramon de tassen voelde begon hij zo te bokken dat ik dacht dat we in Vierhouten zouden zijn geëindigd als ik erop had gezeten. Na enkele malen aan de longe ging het beter. En er blijven zich steeds weer onverwachte situaties voordoen, probeer maar eens een wapperende regenponcho aan te trekken op een dressuurpaard. Uiteindelijk krijgt ieder paard 6 kilo bagage mee in twee tassen achter het zadel. Er zit niet zo heel veel in; halster en touw, zakmes, nijptang, borstel, telefoon met oplader, schone onderbroek, regenjas en lunch. De rest van de bagage wordt per auto vervoerd. Lang leve welwillende ouders! We zijn er klaar voor. Vanavond is Ilanka met haar paard Novesia gearriveerd. Ze komt uit Hellevoetsluis. Novi is 8 jaar oud, loopt Z1-dressuur en is al aardig doorgewinterd. Na drie uur op de trailer kon ze bij Ramon in de wei de benen strekken. De paarden lijken goed met elkaar overweg te kunnen. Weer een zorg minder. Het lijkt erop dat we nu echt gaan. Het was nog even onzeker toen het gebied 14 dagen geleden werd afgesloten vanwege vogelpest. Gelukkig zijn de regels nu versoepeld. |
|
We zijn op weg, stappen kost tijd
Dinsdag Hulshorst - Wenum Wiesel. 35 km
Hoera, eindelijk! Het is lekker weer en het eerste obstakel - de snelweg - is achter de rug. De paarden hebben een gelijk basistempo waardoor we fijn naast elkaar kunnen rijden.
De geplande route is 35 km maar we kunnen de hoofdroute niet vinden en voor Vierhouten zijn we al verdwaald. We zien rode, blauwe, gele en groene veluwetrail bordjes. Hoe kan dat nou? Een telefoontje naar huis leert ons dat rood de hoofdroute is, geel een dagtocht tegen de klok in, blauw met de klok mee en groen de route naar een overnachtingsplaats. Je moet het even weten...
De tocht is erg mooi maar tegen 14.00 uur komen we erachter dat ons tempo veel te laag is. Met 3,5 km per uur (inclusief de weg zoeken) zijn we en vanavond niet voor donker. We gaan eerst lunchen. De paarden zijn nog niet moe en draaien om ons heen. Na een half uurtje gaan we verder in een iets hoger tempo. We ontdekken dat je met een lang teugeltje best een kwartiertje kunt draven. De frisheid is eraf en de paarden zijn relaxed.
Het laatste stuk is zwaar. Nog 8 km, het lijkt niet ver maar met zoeken, verkeerd rijden - en dus weer terug - komen er ongemerkt steeds meer kilometers bij. We lopen regelmatig een half uurtje naast de paarden om hun rug te ontlasten en onze benen te strekken. Ik ben heel blij met mijn geleende chaps want wandelen op rijlaarzen is volgens Ilanka niet eenvoudig.
Rond 18.00 uur moeten we volgens de kaart bij ons overnachtingsadres zijn maar juist hier rijden we de weilanden weer in. even bellen dan maar. Oeps...we zijn er al voorbij. Dus om 18.30 uur arriveren we op de boerderij van de familie Stijn in Wenum Wiesel. De boxen zijn mooi groot, schoon en fris. We spuiten de paarden af en voeren ze. Ramon staat er goed bij maar Novi heeft een lichte zwelling bij de singel. Daarnaast is ze zo nerveus dat ze niet wil eten. Gelukkig heeft onze gastheer kamferspiritus om de zwelling mee in te smeren. Eten moet ze zelf doen.
Zelf zijn we gebroken na 8 uur rijden. Ons appartementje is net zo mooi als de paardenboxen . We douchen en laten een pizza bezorgen. Om 22.00 uur is het licht uit en dromen we van bossen en rode wegwijzers.
Dinsdag Hulshorst - Wenum Wiesel. 35 km
Hoera, eindelijk! Het is lekker weer en het eerste obstakel - de snelweg - is achter de rug. De paarden hebben een gelijk basistempo waardoor we fijn naast elkaar kunnen rijden.
De geplande route is 35 km maar we kunnen de hoofdroute niet vinden en voor Vierhouten zijn we al verdwaald. We zien rode, blauwe, gele en groene veluwetrail bordjes. Hoe kan dat nou? Een telefoontje naar huis leert ons dat rood de hoofdroute is, geel een dagtocht tegen de klok in, blauw met de klok mee en groen de route naar een overnachtingsplaats. Je moet het even weten...
De tocht is erg mooi maar tegen 14.00 uur komen we erachter dat ons tempo veel te laag is. Met 3,5 km per uur (inclusief de weg zoeken) zijn we en vanavond niet voor donker. We gaan eerst lunchen. De paarden zijn nog niet moe en draaien om ons heen. Na een half uurtje gaan we verder in een iets hoger tempo. We ontdekken dat je met een lang teugeltje best een kwartiertje kunt draven. De frisheid is eraf en de paarden zijn relaxed.
Het laatste stuk is zwaar. Nog 8 km, het lijkt niet ver maar met zoeken, verkeerd rijden - en dus weer terug - komen er ongemerkt steeds meer kilometers bij. We lopen regelmatig een half uurtje naast de paarden om hun rug te ontlasten en onze benen te strekken. Ik ben heel blij met mijn geleende chaps want wandelen op rijlaarzen is volgens Ilanka niet eenvoudig.
Rond 18.00 uur moeten we volgens de kaart bij ons overnachtingsadres zijn maar juist hier rijden we de weilanden weer in. even bellen dan maar. Oeps...we zijn er al voorbij. Dus om 18.30 uur arriveren we op de boerderij van de familie Stijn in Wenum Wiesel. De boxen zijn mooi groot, schoon en fris. We spuiten de paarden af en voeren ze. Ramon staat er goed bij maar Novi heeft een lichte zwelling bij de singel. Daarnaast is ze zo nerveus dat ze niet wil eten. Gelukkig heeft onze gastheer kamferspiritus om de zwelling mee in te smeren. Eten moet ze zelf doen.
Zelf zijn we gebroken na 8 uur rijden. Ons appartementje is net zo mooi als de paardenboxen . We douchen en laten een pizza bezorgen. Om 22.00 uur is het licht uit en dromen we van bossen en rode wegwijzers.
Helikopters, wild en pijnlijke spieren
Woensdag Wenum Wiesel - Loenen. 40 km
De zwelling is weg, wat een opluchting. We ontbijten rustig, het is tenslotte vakantie, en nemen de tijd om de paarden te zadelen. Eén vouw in je dekje en het feest is afgelopen. Zorgvuldigheid boven alles.
Vandaag gaan we door naar Loenen, een rit van 40 km (als we geen bordjes missen). Het eerste deel gaat door de Houtvesterijen van het Loo, erg mooi maar wel een lange grindweg. Vervelend voor Novi want die loopt op blote voeten.
Om de haverklap komen we bij wildroosters waarbij we om beurten afstappen om de hekken te openen en sluiten. Opstappen met zadeltassen en stevige spierpijn is niet eenvoudig. Onze arme paarden worden steeds uit balans getrokken. Daarom leren we onszelf aan om afwisselen links en rechts op te stappen.
Het ruiterpad komt uit in Hoog Soeren, midden op het pleintje met kerk. Het lijkt wel middeleeuws. In de middag rijden we langs de hei en door prachtige bossen. Er zijn geen drinkplaatsen onderweg maar gelukkig zijn er hier en daar plassen waar de paarden uit drinken. We komen de hele dag geen mensen tegen.
Op een betoverend plekje aan de rand van de hei lunchen we. Met gras voor de paarden en een picknicktafel voor ons. De paarden weten wat er verwacht wordt en blijven rustig. Het is verbazend hoe snel ze zich aanpassen aan de nieuwe routine.
's Middags wordt het serieus. We steken de snelweg over maar deze keer is er een smal fietspad langs een autoweg. Het gaat goed.
Bij een groot wegrestaurant waar vooral vrachtwagenchauffeurs komen eten we een ijsje en natuurlijk vliegt er op dat moment een helikopter met dubbele wieken laag over. Ramon geeft geen kik maar Novi vind het niets. We gaan gauw verder, op weg naar de Loenermark. Het is lastig om de route te vinden. Dat betekent extra kilometers. Maar eenmaal in het bos pikken we de route weer op. We passeren 15 wildroosters.
Als we net in het bos zijn zien we op zo'n 20 meter afstand een edelhert . Ze staat roerloos stil en draait met ons mee wanneer we passeren. Pas als we 150 m verder zijn steekt ze het pad over en kijkt ons helemaal na. Dit is ons eerste wild en we zijn onder de indruk. De paarden zien niets.
Ook nu is het laatste stuk loodzwaar. We moeten van de hoofdroute af op weg naar de overnachtingsplek maar kunnen de uitgang van het bos niet vinden. De laatste 4 km wandelen we naast de paarden, dwars door Loenen langs de slager, de fietsenmaker en de snackbar. Uiteindelijk arriveren we op IJslandermanege Alfsengi. Dat het daar niet zo netjes is wisten we maar we schrikken van de boxen. De tussenschotten zonder tralies zijn 110 cm hoog en naast ons staan 3 jaarling hengstjes samen in een box. Maar Ramon is niet kieskeurig en sluit meteen vriendschap. Ze gaan uitgebreid staan kroelen en we hopen dat de jaarlingen geen schimmel hebben. Bij nader inzien blijken alle paarden op deze stal er goed uit te zien en de eigenaar is een bekende IJslander fokker. Wij dressuurmutsen zijn gewoon niets gewend alhoewel een likje verf wonderen zou doen hier.
We overnachten bij 'vrienden op de fiets' en ook dit is een prachtig mooi appartementje. Alweer douchen, wat een luxe.
Ik weet nu ook wat de uitdrukking 'geradbraakt' betekent. Er zijn geen schuurplekken, doorrijdplekken of overbelaste spieren, nee iedere spier in mijn lichaam doet zeer. Ilanka heeft er ook last van. Nou ja, men zegt dat het de derde dag beter wordt en op deze manier vergeten we niet hoe de paarden zich voelen.
Woensdag Wenum Wiesel - Loenen. 40 km
De zwelling is weg, wat een opluchting. We ontbijten rustig, het is tenslotte vakantie, en nemen de tijd om de paarden te zadelen. Eén vouw in je dekje en het feest is afgelopen. Zorgvuldigheid boven alles.
Vandaag gaan we door naar Loenen, een rit van 40 km (als we geen bordjes missen). Het eerste deel gaat door de Houtvesterijen van het Loo, erg mooi maar wel een lange grindweg. Vervelend voor Novi want die loopt op blote voeten.
Om de haverklap komen we bij wildroosters waarbij we om beurten afstappen om de hekken te openen en sluiten. Opstappen met zadeltassen en stevige spierpijn is niet eenvoudig. Onze arme paarden worden steeds uit balans getrokken. Daarom leren we onszelf aan om afwisselen links en rechts op te stappen.
Het ruiterpad komt uit in Hoog Soeren, midden op het pleintje met kerk. Het lijkt wel middeleeuws. In de middag rijden we langs de hei en door prachtige bossen. Er zijn geen drinkplaatsen onderweg maar gelukkig zijn er hier en daar plassen waar de paarden uit drinken. We komen de hele dag geen mensen tegen.
Op een betoverend plekje aan de rand van de hei lunchen we. Met gras voor de paarden en een picknicktafel voor ons. De paarden weten wat er verwacht wordt en blijven rustig. Het is verbazend hoe snel ze zich aanpassen aan de nieuwe routine.
's Middags wordt het serieus. We steken de snelweg over maar deze keer is er een smal fietspad langs een autoweg. Het gaat goed.
Bij een groot wegrestaurant waar vooral vrachtwagenchauffeurs komen eten we een ijsje en natuurlijk vliegt er op dat moment een helikopter met dubbele wieken laag over. Ramon geeft geen kik maar Novi vind het niets. We gaan gauw verder, op weg naar de Loenermark. Het is lastig om de route te vinden. Dat betekent extra kilometers. Maar eenmaal in het bos pikken we de route weer op. We passeren 15 wildroosters.
Als we net in het bos zijn zien we op zo'n 20 meter afstand een edelhert . Ze staat roerloos stil en draait met ons mee wanneer we passeren. Pas als we 150 m verder zijn steekt ze het pad over en kijkt ons helemaal na. Dit is ons eerste wild en we zijn onder de indruk. De paarden zien niets.
Ook nu is het laatste stuk loodzwaar. We moeten van de hoofdroute af op weg naar de overnachtingsplek maar kunnen de uitgang van het bos niet vinden. De laatste 4 km wandelen we naast de paarden, dwars door Loenen langs de slager, de fietsenmaker en de snackbar. Uiteindelijk arriveren we op IJslandermanege Alfsengi. Dat het daar niet zo netjes is wisten we maar we schrikken van de boxen. De tussenschotten zonder tralies zijn 110 cm hoog en naast ons staan 3 jaarling hengstjes samen in een box. Maar Ramon is niet kieskeurig en sluit meteen vriendschap. Ze gaan uitgebreid staan kroelen en we hopen dat de jaarlingen geen schimmel hebben. Bij nader inzien blijken alle paarden op deze stal er goed uit te zien en de eigenaar is een bekende IJslander fokker. Wij dressuurmutsen zijn gewoon niets gewend alhoewel een likje verf wonderen zou doen hier.
We overnachten bij 'vrienden op de fiets' en ook dit is een prachtig mooi appartementje. Alweer douchen, wat een luxe.
Ik weet nu ook wat de uitdrukking 'geradbraakt' betekent. Er zijn geen schuurplekken, doorrijdplekken of overbelaste spieren, nee iedere spier in mijn lichaam doet zeer. Ilanka heeft er ook last van. Nou ja, men zegt dat het de derde dag beter wordt en op deze manier vergeten we niet hoe de paarden zich voelen.
Politiepaarden
Donderdag Loenen - Wolfheze. 45 km
Lange rit vandaag naar Wolfheze dus we staan bijtijds op en rijden om 09.30 uur het erf af. De paarden stonden er vanmorgen goed bij. Geen zwellingen, mooie droge benen en een frisse blik in de ogen. Alleen heeft Novi opnieuw niet gegeten, balen.
In een flink tempo leggen we het eerste stuk af. Alleen missen we iedere keer dat we galopperen een bordje, bah weer een extra kilometer. We besluiten om niet terug te rijden maar af te snijden. Geen goed idee. Gelukkig komen we een half uurtje later de boswachter tegen die ons weer op het rechte spoor zet. Grappig hoe je referentiekader verandert; we hebben 'maar' een uurtje omgereden....
Op de hei zien we de eerste schotse Hooglanders. Allemensen wat zijn die groot van dichtbij, en die horens! Gelukkig zijn ze zeer relaxed en de paarden reageren helemaal niet. Het worden nog een politiepaarden. Even later ontstaat er een klein probleem als er een plas van 25 meter lengte over de hele breedte van het pad ligt. Hier staat mijn politiepaard wel 10 minuutjes voor te draaien. Pas als ik afstap en laat zien dat het geen 2 meter diep is loopt Ramon mee. Ilanka kan nu de hekken openen zonder af te stappen, wat een luxe.
Op een breed zandpad zetten we een stevige galop in. Plotseling zie ik dat Novi een stuk ijzerdraad om haar been heeft. Net voor het echt mis gaat springt Ilanka eraf. Novi trekt haar been los en staat stil. De bandage en de onderlegger zijn helemaal stuk maar deze heeft het been beschermd. Pfff, dat had slecht kunnen aflopen, lang leve goede bandages. Het blijkt een stuk ijzerdraad van 25 m lengte te zijn dat door vee van de omheining is losgetrokken. We bibberen nog een kwartiertje na en gaan dan een pannenkoek eten. De paarden mogen mee het terras op en krijgen een emmer water.
Het tweede deel van de rit gaat lekker vlot, we draven nu rustig een kwartier en galopperen 10 minuten aaneen (dat is echt lang, probeer maar eens met een stopwatch bij de hand). Dat wisselen we af met ernaast wandelen. De paarden genieten zichtbaar en blijven fris. Op het pad zien we een hazelworm, een pootloze hagedis die op een slang lijkt. Spannend. Ramon gaat er bijna op staan maar het dier maakt zich net op tijd uit de voeten.
Het laatste stuk loopt langs een spoorbaan met een mooi pad erlangs. Als we daar galopperen gaat het pad plotseling omhoog en eindigt abrupt op de rails. Gelukkig komt er geen trein aan maar het is wel levensgevaarlijk. Snel terug en door het dorp heen op weg naar de Henriettahoeve, een pensionstal met 80 paarden. Ook hier rijden we te ver (het begint een gewoonte te worden) maar al met al zijn we er om 16.00 uur. Lekker doorgereden.
De paarden mogen samen in de wei. Ook hier zijn de boxen anders dan we gewend zijn (zie album). Aan de voorkant zit een opening van 40cm breed helemaal tot onderaan, ideaal om je benen doorheen te steken. Men vertelt ons dat het veilig is en daarnaast hebben we geen keuze dus we doen het ermee. Zelf slapen we op de camping waar mijn vader de vouwwagen heeft neergezet. Iets minder luxe en geen douche maar ach, we slapen heerlijk.
Donderdag Loenen - Wolfheze. 45 km
Lange rit vandaag naar Wolfheze dus we staan bijtijds op en rijden om 09.30 uur het erf af. De paarden stonden er vanmorgen goed bij. Geen zwellingen, mooie droge benen en een frisse blik in de ogen. Alleen heeft Novi opnieuw niet gegeten, balen.
In een flink tempo leggen we het eerste stuk af. Alleen missen we iedere keer dat we galopperen een bordje, bah weer een extra kilometer. We besluiten om niet terug te rijden maar af te snijden. Geen goed idee. Gelukkig komen we een half uurtje later de boswachter tegen die ons weer op het rechte spoor zet. Grappig hoe je referentiekader verandert; we hebben 'maar' een uurtje omgereden....
Op de hei zien we de eerste schotse Hooglanders. Allemensen wat zijn die groot van dichtbij, en die horens! Gelukkig zijn ze zeer relaxed en de paarden reageren helemaal niet. Het worden nog een politiepaarden. Even later ontstaat er een klein probleem als er een plas van 25 meter lengte over de hele breedte van het pad ligt. Hier staat mijn politiepaard wel 10 minuutjes voor te draaien. Pas als ik afstap en laat zien dat het geen 2 meter diep is loopt Ramon mee. Ilanka kan nu de hekken openen zonder af te stappen, wat een luxe.
Op een breed zandpad zetten we een stevige galop in. Plotseling zie ik dat Novi een stuk ijzerdraad om haar been heeft. Net voor het echt mis gaat springt Ilanka eraf. Novi trekt haar been los en staat stil. De bandage en de onderlegger zijn helemaal stuk maar deze heeft het been beschermd. Pfff, dat had slecht kunnen aflopen, lang leve goede bandages. Het blijkt een stuk ijzerdraad van 25 m lengte te zijn dat door vee van de omheining is losgetrokken. We bibberen nog een kwartiertje na en gaan dan een pannenkoek eten. De paarden mogen mee het terras op en krijgen een emmer water.
Het tweede deel van de rit gaat lekker vlot, we draven nu rustig een kwartier en galopperen 10 minuten aaneen (dat is echt lang, probeer maar eens met een stopwatch bij de hand). Dat wisselen we af met ernaast wandelen. De paarden genieten zichtbaar en blijven fris. Op het pad zien we een hazelworm, een pootloze hagedis die op een slang lijkt. Spannend. Ramon gaat er bijna op staan maar het dier maakt zich net op tijd uit de voeten.
Het laatste stuk loopt langs een spoorbaan met een mooi pad erlangs. Als we daar galopperen gaat het pad plotseling omhoog en eindigt abrupt op de rails. Gelukkig komt er geen trein aan maar het is wel levensgevaarlijk. Snel terug en door het dorp heen op weg naar de Henriettahoeve, een pensionstal met 80 paarden. Ook hier rijden we te ver (het begint een gewoonte te worden) maar al met al zijn we er om 16.00 uur. Lekker doorgereden.
De paarden mogen samen in de wei. Ook hier zijn de boxen anders dan we gewend zijn (zie album). Aan de voorkant zit een opening van 40cm breed helemaal tot onderaan, ideaal om je benen doorheen te steken. Men vertelt ons dat het veilig is en daarnaast hebben we geen keuze dus we doen het ermee. Zelf slapen we op de camping waar mijn vader de vouwwagen heeft neergezet. Iets minder luxe en geen douche maar ach, we slapen heerlijk.
Plassen binnen de bebouwde kom
Vrijdag Wolfheze - Uddel. 40 km
Op tijd weg want er dreigt slecht weer. Opzadelen valt niet mee want de pensionpaarden gaan hier in groepen naar het land. Gewoon boxen open, lintje over het erf en met z'n allen crossen naar de wei. Lastig als je net een achterbeen probeert te bandageren.
De spierpijn is trouwens bijna weg, zowel bij ons als bij de paarden. Ze hebben er veel zin in. We vertrekken vlot maar al gauw komen we op de verharde weg waar we stappen. Nog even een mooi stukje bos maar op de grote weg van Otterlo naar Harskamp zijn er plots geen bordjes meer en raken we van de route af. In de middag hebben we nog maar 15 km achter de rug. Ook hebben we te weinig eten bij ons en ik begin flink chagerijnig te worden.
Tot overmaat van ramp belt het thuisfront waar we zijn. Tja weet ik veel, wat maakt het uit voor jou, ik heb mijn handen vol aan Ramon. Maar Erik (mijn vriend) houdt aan. "Waar ben je dan?" "Op een fietspad met een weg ernaast" antwoord ik. "Ja maar hoe ziet het eruit daar?" "Gewoon asfalt met huizen, maar ik hang nu op want dit is zinloos..." En daar zien we de pick-up van Erik staan. Hij was op zoek naar ons en heeft koffie, broodjes en voer voor de paarden bij zich. De timing had niet beter kunnen zijn. Ik heb meteen spijt van mijn knorrigheid. En precies op dat punt zijn er ook weer routebordjes .
Hoe je waarden en normen in zo'n korte tijd veranderen blijkt als ik moet plassen. We plassen al vier dagen in het bos, net waar we rijden. Je kunt met een paard aan de hand nu eenmaal niet op een rustig plekje gaan zitten. Maar in het bos zijn geen mensen. Nu hurk ik langs de weg en prompt komt er een auto langs. Ilanka en Erik proberen hem af te leiden maar de chauffeur ziet me toch. hij kijkt geschokt. O ja, we zijn in de bebouwde kom... Erik en Ilanka liggen dubbel van het lachen.
Helemaal fris en uitgerust beginnen we aan het laatste deel van vandaag. Het is mooi maar de route loopt geheel over verharde wegen. Er zijn geen drinkplaatsen onderweg en als we aan het einde van de rit een plas zien rennen de paarden er naartoe. We voelen ons schuldig.
Het industrieterrein levert geen problemen op en rond 18.00 uur komen we aan op de Woody ranch. Het is een boerencamping waar we helemaal alleen verblijven. De paarden staan prima in hele grote boxen en rusten lekker uit. Novi begint voor het eerst enthousiast te eten.
Wij krijgen de sleutel van de 'saloon' en regelen een fles wijn uit de privé-kelder van de eigenaar. We vieren onze laatste avond en schrijven in het dagboek. Een beetje aangeschoten gaan we naar bed. Morgen naar huis.
Vrijdag Wolfheze - Uddel. 40 km
Op tijd weg want er dreigt slecht weer. Opzadelen valt niet mee want de pensionpaarden gaan hier in groepen naar het land. Gewoon boxen open, lintje over het erf en met z'n allen crossen naar de wei. Lastig als je net een achterbeen probeert te bandageren.
De spierpijn is trouwens bijna weg, zowel bij ons als bij de paarden. Ze hebben er veel zin in. We vertrekken vlot maar al gauw komen we op de verharde weg waar we stappen. Nog even een mooi stukje bos maar op de grote weg van Otterlo naar Harskamp zijn er plots geen bordjes meer en raken we van de route af. In de middag hebben we nog maar 15 km achter de rug. Ook hebben we te weinig eten bij ons en ik begin flink chagerijnig te worden.
Tot overmaat van ramp belt het thuisfront waar we zijn. Tja weet ik veel, wat maakt het uit voor jou, ik heb mijn handen vol aan Ramon. Maar Erik (mijn vriend) houdt aan. "Waar ben je dan?" "Op een fietspad met een weg ernaast" antwoord ik. "Ja maar hoe ziet het eruit daar?" "Gewoon asfalt met huizen, maar ik hang nu op want dit is zinloos..." En daar zien we de pick-up van Erik staan. Hij was op zoek naar ons en heeft koffie, broodjes en voer voor de paarden bij zich. De timing had niet beter kunnen zijn. Ik heb meteen spijt van mijn knorrigheid. En precies op dat punt zijn er ook weer routebordjes .
Hoe je waarden en normen in zo'n korte tijd veranderen blijkt als ik moet plassen. We plassen al vier dagen in het bos, net waar we rijden. Je kunt met een paard aan de hand nu eenmaal niet op een rustig plekje gaan zitten. Maar in het bos zijn geen mensen. Nu hurk ik langs de weg en prompt komt er een auto langs. Ilanka en Erik proberen hem af te leiden maar de chauffeur ziet me toch. hij kijkt geschokt. O ja, we zijn in de bebouwde kom... Erik en Ilanka liggen dubbel van het lachen.
Helemaal fris en uitgerust beginnen we aan het laatste deel van vandaag. Het is mooi maar de route loopt geheel over verharde wegen. Er zijn geen drinkplaatsen onderweg en als we aan het einde van de rit een plas zien rennen de paarden er naartoe. We voelen ons schuldig.
Het industrieterrein levert geen problemen op en rond 18.00 uur komen we aan op de Woody ranch. Het is een boerencamping waar we helemaal alleen verblijven. De paarden staan prima in hele grote boxen en rusten lekker uit. Novi begint voor het eerst enthousiast te eten.
Wij krijgen de sleutel van de 'saloon' en regelen een fles wijn uit de privé-kelder van de eigenaar. We vieren onze laatste avond en schrijven in het dagboek. Een beetje aangeschoten gaan we naar bed. Morgen naar huis.
Vrouwen en richtingsgevoel
Zaterdag Uddel - Hulshorst. 27km
De laatste rit is de kortste, het zou slechts 27 km moeten zijn. De dag start rustig en we stappen om 10.30 uur op. De zadeltassen laten we achter in de caravan. Dit wordt door de paarden zeer gewaardeerd. De tocht loopt voor een deel over Landgoed Staverden. Een prachtige route die helaas wel voor een aanzienlijk deel over de verharde weg loopt.
We komen langs een menstal waar de paarden kunnen drinken. Zelf hebben we geen lunch meegenomen, dom dom dom, dus doen we het met het laatste rolletje dextro-energy.
Hoe we het presteren weet ik niet maar in Garderen rijden we verkeerd. Novi is nerveus en springt bijna onder een auto als we door het dorp rijden. Gelukkig staan we plotseling op het erf van een bekende dressuurruiter die ons weer op de juiste route zet. O nee, weer zo'n megagrote plas. Novi wil er niet doorheen maar Ramon gedraagt zich als volleerd politiepaard en neemt het voortouw.
We zijn er bijna maar ook hier presteren we het om op de Elspeterheide de verkeerde afslag te nemen, weer 5 km om. Vrouwen en richtingsgevoel...
We hebben niet helemaal onze dag want zelfs op de laatste kilometers kan ik de juiste brug over de snelweg niet vinden. Uiteindelijk rijden we om 17.00 uur het erf op.
De paarden zijn nog heel, we hebben geen echte drama's meegemaakt en hebben ontzettend genoten. Uiteindelijk hebben we 230 km afgelegd in 5 dagen. We did it!
Zaterdag Uddel - Hulshorst. 27km
De laatste rit is de kortste, het zou slechts 27 km moeten zijn. De dag start rustig en we stappen om 10.30 uur op. De zadeltassen laten we achter in de caravan. Dit wordt door de paarden zeer gewaardeerd. De tocht loopt voor een deel over Landgoed Staverden. Een prachtige route die helaas wel voor een aanzienlijk deel over de verharde weg loopt.
We komen langs een menstal waar de paarden kunnen drinken. Zelf hebben we geen lunch meegenomen, dom dom dom, dus doen we het met het laatste rolletje dextro-energy.
Hoe we het presteren weet ik niet maar in Garderen rijden we verkeerd. Novi is nerveus en springt bijna onder een auto als we door het dorp rijden. Gelukkig staan we plotseling op het erf van een bekende dressuurruiter die ons weer op de juiste route zet. O nee, weer zo'n megagrote plas. Novi wil er niet doorheen maar Ramon gedraagt zich als volleerd politiepaard en neemt het voortouw.
We zijn er bijna maar ook hier presteren we het om op de Elspeterheide de verkeerde afslag te nemen, weer 5 km om. Vrouwen en richtingsgevoel...
We hebben niet helemaal onze dag want zelfs op de laatste kilometers kan ik de juiste brug over de snelweg niet vinden. Uiteindelijk rijden we om 17.00 uur het erf op.
De paarden zijn nog heel, we hebben geen echte drama's meegemaakt en hebben ontzettend genoten. Uiteindelijk hebben we 230 km afgelegd in 5 dagen. We did it!