Engelse avonturen

Dromen, denken, durven, doen; het is mijn eigen motto.
Volg je hart, zeg ik tegen iedereen. En omdat ik nog altijd droom van een lange trektocht heb ik maar weer eens een projectplan gemaakt. Zo’n tocht is niet van vandaag op morgen te realiseren, de voorbereiding duurt jaren. Ik breek het hele project op in heel veel kleine stukjes.
Eén daarvan is dat ik op een lange trektocht een pakpaard nodig heb. Zoals bekend heb ik Shetlander Lexie gevraagd of hij mee wilde. Het antwoord was luid en duidelijk ‘nee, ik wil geen pakpaard zijn’. 

Dus ging ik voorzichtig op zoek. Vooralsnog bleef het bij dromen. Ik had een gezellige paardenfamilie, Lexie en Timo zijn onderdeel van ons gezin, je doet er niet zomaar een weg. En omdat ik niet bepaald een goed gevulde bankrekening heb is het niet mogelijk om voor drie paarden pensiongeld te betalen. 
Timo is niet de gemakkelijkste als het gaat om paardenvriendjes - en dit is het understatement van het jaar - je gooit er niet zomaar een bij. 
Een ideaal pakpaard is even groot als het rijpaard, heeft hetzelfde tempo en dezelfde behoeften wat betreft voeding en rust. 

---

Iemand zei eens tegen mij: ‘Als je het universum een vraag stelt, moet je wel met je armen wijd open de kansen opvangen die op je afkomen.’ Reken maar dat ik klaar stond...
Op een dag belde mijn vriendin en eigenlijk nog eigenaar van Lexie: ‘Zeg’, begon ze, ‘ben jij echt aan het kijken naar een ander paard?’
‘Eh, ja, maar ik wil Lexie niet wegdoen.’
‘Nou, misschien heb ik een oplossing voor je,’ zei ze. ‘Een kennis van mij heeft een Fries die plotseling alleen is. Ze zijn dringend op zoek naar een lieve gezelschapspony.’
Vanaf dat moment kwamen de ontwikkelingen in een stroomversnelling. Ik belde met de mensen en ze waren dolgelukkig met het aanbod om Lexie een goed huis te geven. Met de afspraak dat als ze hem in de toekomst om wat voor reden dan ook niet kunnen houden, hij terug mag. Hetzij naar mij, of naar mijn vriendin. 

Ik hing de telefoon op met de afspraak dat Lexie vier dagen later opgehaald zou worden. 
Zmm, zmmm, deed mijn telefoon een paar seconden daarna. Een messenger bericht. 
‘Are you still interested in our Welsh Cob mare?’ 
Het bericht kwam uit de UK, waar ik een paar maanden eerder in een opwelling een bod had gedaan op een merrie. We kwamen er niet uit en de koop ging niet door. Gelukkig maar want ik had toen geen ruimte in mijn budget. 
‘We are willing to accept your original offer.’
Mijn hart sloeg over. Een fantastische Welsh Cob merrie, de meisjes-uitvoering van Timo.
‘Okay,’ berichtte ik terug, ‘we have a deal’. 

---

Er gingen een aantal weken overheen voordat Valentina naar Nederland kon komen. Ze zou met een verzameltransport vervoerd worden. Dat betekent wachten totdat er voldoende paarden zijn voor een ritje naar het vasteland van Europa. 

Tussendoor was het spannend. Het was weer een echte ‘Carolien-actie’. Een paard kopen dat je nog nooit hebt gezien. Via sociale media, van mensen die je niet kent. Een paar keer vroeg ik me af of het paard wel echt bestond. Ik maakte het volledige aankoopbedrag over voordat het transport zou plaatsvinden. Ze werd opgehaald bij de fokker door een transporteur die ik niet persoonlijk ken en ze verbleef zeven dagen op zijn bedrijf. Mensen om mij heen waren ervan overtuigd dat ik werd opgelicht. 
Maar mijn intuïtie wist dat het goed was. Soms moet je vertrouwen geven om vertrouwen te krijgen.

---

Gisteren was het zover. De hele dag liep ik nerveus op en neer van het huis naar de weg. Eindelijk kwam daar de vrachtwagen aan, met vier uur vertraging. Toen de klep open ging wist ik het. ‘Wat een paard, wat een goede beslissing, deze dame hoort bij ons.’
Over het schot heen keek een edel hoofd, met ogen op steeltjes, naar ons. Owen hielp haar de klep af en overhandigde het touw aan mij. Ik voelde haar hart bonken maar ze bleef doodstil wachten zolang we met de chauffeur praatten. Ze had 24 uur op de wagen gestaan.

Eenmaal in de wei dronk ze eerst een halve speciekuip leeg waarna ze vier keer achter elkaar ging rollen. Timo was geïnteresseerd. Na een paar uur heb ik de weide opengezet. Deze paarden horen bij elkaar. Ze verstaan elkaar. Er was geen drama, geen uitgebreide kennismaking, gewoon rustige acceptatie. 

Welkom Birchmores Valentina. 

PS: Er werd gevraagd naar quarantaine. Voor import uit de UK is dat niet nodig. Het gaat hier om gezonde (sport)paarden die allemaal een gezondheidscertificaat hebben gekregen. Wel is het belangrijk je paard goed in de gaten te houden. Zo'n lange reis heeft veel impact en het is logisch dat de weerstand wat lager is de eerste tijd. 

---