Kameraden

Iedere paardenkenner heeft een beeld bij het woord ‘Shetlander’. Dat had ik ook, nóóit wilden we zo’n uitbreker, zo’n eigenwijs monster, zo’n ongezeglijke sloper. Maar op de een of andere manier is er met dit voornemen iets mis gegaan, want sinds enkele weken woont Lexie’s Lancelot op de Luttekeveldweg. Hengst, twee jaar, vosgeboren schimmel met blijvende spikkels. Stokmaat 70 centimeter en een zelfbeeld dat dat van een shire overstijgt. 

Hij kwam, zag en overwon. Er zijn weinig paarden die een goed setje met Timo vormen. Timo is dominant, heeft last van voernijd en breekt regelmatig de stal af om een ander paard op de plek te zetten. De arabier kwijnde weg en ging naar de opfok, de merrie die daarna kwam kon Timo aan maar om nu te zeggen dat ze een setje waren...nou nee. Iedere nacht fungeerde de stalwand als boxbal om de frustratie eruit te slaan, en daarmee was de hele familie slachtoffer van deze beroerde relatie. 

Totdat Lexie kwam, die na zijn transport uit de trailer stapte, zich zo groot mogelijk maakte en direct maar onderzocht of Timo een meisje was. Je had erbij moeten zijn. Dat hoofd van Timo toen iemand hem van achter besteeg… ​

---

Sinds dat moment zijn Lexie en Timo een setje. Samen spelen, samen slapen, samen eten. En dat je soms een klap voor je kop krijgt wanneer je hormonen een uitweg zoeken op de enige mogelijkheid die voorhanden is, ach dat neemt onze Lexie op de koop toe. Hij schudt een keer en probeert het nog eens.

Lexie is wel heel bijzonder. Ontwapenend lief en een verschrikkelijke knuffelkont. En ook bijzonder goed opgevoed, zeiden we nog tegen elkaar. Oké hij bijt maar dat is een kwestie van opvoeden. Vlot onmannelijken en dan netjes africhten. Vooralsnog gedraagt hij zich niet ‘des Shetlanders’.
Tot gisteren.

Na enkele weken zijn de heren echt aan elkaar gewend en dan ineens blijkt de combinatie Shetlander en Welsh Cob (lees:  grotere versie ook afkomstig van de overkant) een levensgevaarlijke. Ik zal het even uitleggen.
Mijn paarden staan in een paddock wegens gebrek aan land. Ons ‘Landgoed’ is omringd door grasland, maar ik ben nog net niet ingeburgerd genoeg om een stukje te mogen huren. Dus toen ik gisteren de paarden even liet grazen op de oprit en ik met de kruiwagen door het hek wilde gaan glipte er een klein harig iets langs mijn benen het zandpad op. Ik draaide me om en zag Timo er met al zijn knieactie stampend achteraan gaan. Mijn hé-ho had geen effect, de heren wilden GRAS. Maar in plaats van rustig het gras in te duiken roken ze plots de vrijheid en hóp daar gingen ze, in volle rengalop het pad af, de weg op, door het weiland van de buurman om zo’n 800 meter verderop de kop aan de grond te zetten. Na een vangactie met auto, mountainbike en benewagen stonden de heren na een half uurtje weer op stal maar vanaf vandaag gaat de stroom erop. Voor de kameraden!

---