We zijn nu echt geland

‘Reis niet sneller dan je benen je kunnen dragen, anders kan je ziel je niet bijhouden’, is een uitspraak afkomstig van oude natuurvolken. Het betekent dat wanneer je ergens naartoe gaat, je tijd nodig zult hebben om je aan te passen en je thuis te voelen. Hoe verder weg je gaat, hoe groter de aanpassing zal zijn. Niet alleen voor het lichaam, maar zeker ook voor geest en ziel. Ofwel je moet wennen aan cultuur, taal, omgangsvormen, de flora en fauna, het klimaat en nog oneindig veel meer. Centraal Portugal ligt 2300 kilometer zuidelijker dan Amsterdam. Als ik dit met Timo had gereden, zouden we zo’n zes maanden onderweg zijn geweest (deze staat nog op het lijstje). 

Aanpassen kost tijd, dat geldt voor alle ingrijpende veranderingen in een mensenleven. Zelfs in de westerse psychologie krijg je soms filosofische antwoorden over dit thema. 
“Hoe lang duurt het voordat ik aan de nieuwe situatie ben gewend en ik mijn leven weer gewoon kan leiden?”, vroeg ik een psycholoog, toen ik me zes weken na mijn scheiding nog niet helemaal jofel voelde.
“Twee keer alle seizoenen”, zei de beste man. Op dat moment dacht ik dat hij een grapje maakte, maar het bleek waar. Ik ben het nooit vergeten. 
Naast het verlies van een dierbare en een scheiding, staat ook verhuizen in de top drie van stressvolle gebeurtenissen. Ik kan dat beamen want Portugal is niet mijn eerste emigratie. Eerder woonde ik enkele jaren in Duitsland en ook daar nam het wennen aan het nieuwe leven zo’n twee jaar in beslag. Waarna we ontdekten dat dit nieuwe leven niet bij ons paste en we weer naar Nederland terugkeerden. Timo was toen nog aan het opgroeien bij zijn vorige eigenaresse in Groningen.. 
Afgelopen kerst vierde ik mijn éénjarig jubileum in Portugal. Het voelde al heel erg als thuis, maar de moeite die Timo had om te schakelen van zomer naar herfst, liet me zien dat we deze tijd wel moeten nemen. 

---

Vorige winter was een van de warmste en droogste winters aller tijden in Portugal. Nu hebben we zojuist de natste winter in 25 jaar achter de rug. Het blééf maar regenen. Niet prettig, maar niemand klaagt, want water is noodzakelijk om de zomer zonder al te veel bosbranden door te komen. Voor ons Nederlanders hoort regen erbij, op de socials zie ik al mijn paardenvriend(inn)en dik ingepakt door de blubber sjouwen. Wij zijn bikkels, toch? Nu ben ik in de luxe positie dat de mensen van Portugal by horse, waar hij in pension staat, de volledige verzorging op zich nemen. Dus ik ben vrijgesteld van ploeteren in modder dit jaar. Hoewel ik dat niet mis, merk ik dat de afstand tot mijn paard wel groter is. Rijden hebben we de afgelopen maanden niet gedaan. Een buitje is één ding, maar urenlange hoosbuien is wat veel van het goede. Wegen en paden spoelden weg en er ontstonden rivieren op plaatsen waar ze niet hoorden te zijn. Daarnaast werden de dirt roads, de onverharde wegen, spiegelglad, wat buitenrijden gevaarlijk maakte. Ik heb deze tijd gebruikt om het harnachement in te vetten, hoefschoenen schoon te maken en na te kijken en leuke routes uit te werken - daarover volgende keer meer. 

In december was ik een paar dagen in Nederland. Daar logeerde ik op Camping Boszicht, aan de Veluwezoom, bij recreatieruiters welbekend. Elke dag wandelde ik in het bos, naar de Carolinahoeve en over de Posbank. Het rook er naar natte bosgrond, wilde zwijnen en paddestoelen. Ik miste Timo tot in mijn tenen. Wat hebben we dáár veel kilometers liggen. Het voelde onwerkelijk om er zonder hem zijn. Het was mijn thuis niet meer. 
Nu wonen we allebei in Zuid-Europa. We zijn gearriveerd en hebben ons aangepast. We hebben in de hete zomer genoten van onze vrijheid, allebei met onze eigen ‘tribe’. Nu is het tijd dat we weer op pad gaan. Dat we hier samen herinneringen gaan maken en van dit land ‘ons’ land en ‘ons’ thuis maken. Dat kan alleen maar door héél veel kilometers te gaan maken. ​

---

Elke ochtend ga ik naar het bakkertje bij ons in het dorp voor een Galão, de Portugese versie van een Latte, en een paar verse broodjes. De dames die ik daar tegenkom vertelden mij dat ‘als de regen stopt, de kou komt’. En zowaar, de regen stopte en vandaag was daar de eerste frisse lentedag. Koud, maar met een stralende zon aan een strak blauwe hemel. Ik heb Timo opgehaald voor onze eerste rit in lange tijd. Het was spannend, om met een blij en fris paard te manoeuvreren over smalle paadjes met zeer steile afdalingen. Maar ook was het prachtig, tussen de geel bloeiende mimosa en sinaasappelbomen. Wat houd ik ontzettend veel van dit land.

Dit artikel is gepubliceerd in BIT/CAP in het voorjaar van 2023

---