![]() “Hebben jij of Timo wel eens heimwee?” vroeg laatst iemand.Ik zocht het even op: Heimwee: ‘Ziekelijk verlangen naar huis’. Kan een paard een ziekelijk verlangen naar elders hebben? En nu we toch aan het filosoferen zijn; wat is ‘thuis’? Hecht een paard aan een locatie, een routine, aan andere dieren of een mens? Is dat voor alle paarden gelijk? Wat betreft Timo kan ik stellig zijn. Mijn grote vriend heeft geen heimwee. Na die eerste zware week werd al gauw duidelijk dat deze pony van de koude grond goed gedijt in het warme en ruige Portugal. Timo heeft een zelfstandig karakter, hij plakt niet aan andere paarden en lijkt geen diepe vriendschappen te sluiten. Hij vindt het prima als zijn soortgenoten aan de andere kant van het draadje blijven en vooral niet in de buurt van zijn hooi komen. Maar het is en blijft een kuddedier. Toen er twee merries op de Quinta kwamen wonen was dat een prachtkans om een kleine kudde te vormen. Na een gewenningsperiode naast elkaar kwam de dag dat ze eindelijk bij elkaar mochten. De hele goegemeente stond met foto- en filmapparatuur in de aanslag. Het draadje ging open, wij namen positie in op veilige afstand. De merries draafden Timo’s weide in en toen… niets. Hé-le-maal niets. Ze gingen op gepaste afstand van elkaar grazen en dat was dat. ![]() Paardengedrag is ongelooflijk subtiel en fascinerend om te observeren. Op het eerste gezicht gebeurt er niets, maar schijn bedriegt. In de loop van enkele weken groeiden deze drie paarden naar elkaar toe. Hun weide is acht hectare groot en waar Timo is, zijn de merries. Siësta houden ze kop aan kont, om met de staart de vliegen van elkaars hoofd te zwiepen. Nee, Timo heeft geen heimwee. Sterker nog, hij heeft zelfs mij niet nodig. Hoe anders was dat toen hij op zij postzegeltje op de Veluwe van mij afhankelijk was voor voedsel en vertier. Gelukkig vinden de dames het geen probleem om hun man zo nu en dan een paar uurtjes met mij te delen. Dan geniet mijn vriend van de exclusieve aandacht en knuffels. Als ik hem uit de wei haal wordt er niet gehinnikt. Bij thuiskomt begroeten ze elkaar en het leven gaat door. In mijn ogen zijn dit paarden in balans. En hoe zit het met mijn ‘ziekelijk verlangen naar huis’? Home is where the heart is. Op iedere plek waarmee je je hebt verbonden laat je een stukje van je hart achter. Een behoorlijk deel van mijn hart ligt op de Veluwe. In Centraal Portugal is natuur, rust en ruimte, een zalige temperatuur en weinig regels wat betreft rijden. Maar er zijn geen herfstige loofbossen die zo mooi kleuren bij een vos, geen geur van vers gemaaid gras of vers bemest weiland. Wij rijden door altijd groen blijvende eucalyptus productiebossen. Geplant om toiletpapier van te maken. En mimosa, dat prachtig geel bloeit in het voorjaar, maar een gevaar is in de zomer, want het brand zo goed. Net als Eucalyptus trouwens met de oliehoudende bladeren. De komende twee weken is er regen voorspeld, 10-20mm per dag. Normaliter valt hier meer regen dan in de Nederlandse wintermaanden. Voor velen is de herfst het favoriete seizoen. Eerst dacht ik, hoezó, we gaan de donkere tijd in, het is koud, nat en grijs. Maar hier is dat anders, de temperatuur zakt na de hete zomermaanden naar een niveau waarop het fijn is om weer om lekker in de actie te gaan. In de regen komt alles weer tot leven. ![]() Nu we het toch over anders hebben. Er zijn hier ook andere…. beestjes! Wie veel in het bos rijdt weet wat dazen zijn, die krengen waarvan de vrouwtjes bijten en waarvan je van die grote schijfvormige plekken krijgt. Nou, die zijn bijna niet, tenminste, niet tussen mei en oktober. Het is eenvoudigweg te droog. Wel zijn er horzels. De benen, oksels en flanken van de paarden zitten vol eitjes. Tot zover niets geks. Afgelopen week na een ritje kriebelde er iets op mijn hoofd. Gedachteloos krabde ik in mijn haar. Ik kreeg het niet te pakken, het was weg. Totdat ‘de kriebel’ enkele minuten later terugkwam. Vastbesloten de boosdoener te ontdekken peuterde ik een bolletje uit mijn haar. Een halve centimeter grote monsterteek met tijgerstippen probeerde zich los te wurmen. Getverdemme. Bij paarden zoekt deze veelvoorkomende gevlekte teek een plekje in de manenkam. Bij grondige inspectie bleek Timo tientallen teken in zijn manen te hebben, die allemaal open wondjes veroorzaken waar wondvocht uitkomt. Tijd voor groot onderhoud. Neemolie met een paar druppels teatreeis biedt verlichting. We zullen zien met welke beestjes we in de winter gaan kennismaken. Dit artikel is gepubliceerd in BIT/CAP in de winter van 2022
0 Comments
Leave a Reply. |
AuteurNa haar marketing carrière bij Pavo Paardenvoer, en een aantal jaar in een yurt, besloot Carolien om in 2022 definitief met haar paard Timo naar Centraal Portugal te verhuizen. Archives
April 2024
Categorieën |