Emotionele wát...?

Op mijn 40e maakte ik mijn jeugddroom waar. Een idyllische Twentse boerderij – ja mét rieten dak - met de paarden aan huis samen met een koppeltje kippen, twee boerderijkatten en onze twee honden.

En dat samen met een droomman en in de weekenden onze drie jongens. Het ideaalplaatje. En dat is het. Ik vind het geweldig om de paarden bij huis te hebben. Mijn band met hen heeft zich verdiept omdat ze op natuurlijke wijze onderdeel uitmaken van het gezin. Ik zou het nooit meer willen opgeven.

Maar let wel, het is beslist niet gemakkelijker dan wanneer je paard in pension staat. Vroeg opstaan, zeven dagen per week, minstens vier keer per dag voeren, dagelijks de stallen en paddock schoonhouden, altijd, elke dag, 365 dagen per jaar. Pas daarna kun je gaan denken over rijden.

Daarnaast heeft dit droomscenario een prijs. Financieel welteverstaan. Daarom werk ik. Gelukkig heb ik een fantastische baan maar het blijft schipperen met de tijd. Er is een chronisch gebrek aan tijd voor de zowel mijn paarden, als voor mijn partner en de kinderen. Om over andere bezigheden al helemaal niet te beginnen. Je kunt mij gerust een cultuurbarbaar noemen. De normen voor het huishouden worden steeds opnieuw omlaag bijgesteld en het schuldgevoel is een knagende, vertrouwde aanwezigheid in mijn achterhoofd. Eigenlijk had ik vandaag nog moeten rijden, moeten we niet een keer naar de buurt barbecue, wanneer kunnen we op familiebezoek in Rotterdam, want daar ben ik al véél te lang niet geweest. Klinkt bekend?

De meeste paardenmensen zijn erg bedreven in het zogenaamde ‘doorlopen’. Op de kiezen bijten en doorgaan. Het moet nu eenmaal af. Of deze, ook een veel gehoorde: ' als je het één wilt kun je het niet maken om het andere niet te doen'. En zo leggen we onszelf nóg meer druk op. Ergens weet je het wel maar het is gemakkelijker om de signalen te negeren dan om er gehoor aan te geven. Dus loop ik door. Het gaat nog wel. En met mij velen anderen.

Maar soms.... Soms laat het lichaam zich niet voor de gek houden. Je kunt jezelf bijzonder veel wijs maken maar je lijf gaat daar niet mee akkoord. Je lichaam ‘weet’ wanneer het genoeg is. En dan is boem plotseling echt ho. Vorige week maakte ik het in mijn omgeving nog mee en dat zette me aan het denken.

In bepaalde segmenten van de paardenwereld is dit 'weten' een bekend fenomeen. De coaches onder ons zijn bekend met de term 'Emotionele congruentie' ofwel emotionele overeenstemming in je denken en je doen. Paarden kunnen er slecht tegen wanneer je emoties probeert te verbergen en ‘doet alsof’, zelfs als dat onbewust gebeurt. Daar raken ze van in de war. Omdat ze feilloos waarnemen hoe jij je van binnen voelt en niet kunnen begrijpen waarom je dan ander gedrag laat zien.

Als het voor onze paarden zo gemakkelijk is om ons te lezen, waarom is het voor ons zelf dan zo moeilijk om echt eerlijk te zijn? Het lichaam weet het wel, maar ons brein hobbelt daar maar traag achteraan.

Misschien is het een idee om de tijd die we met onze paarden doorbrengen iets bewuster te gaan beleven. Niet enkel trainen en verzorgen, maar ook de tijd nemen om onszelf bewust te worden van ons lichaam en wat we voelen. Ik heb het pas geleden eens geprobeerd, en het is móeilijk….man man. Soms weet ik echt niet wat ik voel.   Maar oefening baart kunst en inmiddels koester ik deze uren. 

​Want als ik dan weer in mijn auto stap op weg naar werk of andere verplichtingen  kan ik even vasthouden hoe ik me bij mijn paarden voelde. En er mijn voordeel mee doen. Want behalve lief, mooi en geweldig kunnen paarden ons ook veel leren. Wat een rijkdom!

---