De aankomst...

In 2022 ben ik officieel naar Portugal verhuisd. Voor BIT/CAP hield ik een blog bij over de avonturen in het eerste jaar. Al deze artikelen zijn in 2022 en 2023 gepubliceerd in BIT/CAP
​
Met een wee gevoel in mijn buik keek ik de vrachtwagen na. Mijn grote vriend was onderweg. Dit ging wel heel erg snel, té snel. Toen de wagen van het professionele transportbedrijf, arriveerde, haalde ik Timo uit de wei. Vol vertrouwen en enthousiasme liep hij mee. “Wat gaan we vandaag doen?” leek hij te vragen. Zonder aarzelen wandelde hij de klep op. Ik klikte hem vast aan de daarvoor bestemde ketting, verliet de wagen via de zijdeur en weg waren ze. Timo keek verbaasd achterom, hinnikte luid en dat was het. ​

---

We gingen vertrekken naar midden Portugal, voor onbepaalde tijd. Omdat ik daar zo’n leuke winter had doorgebracht en nogal impulsief besloot dat ik vanuit het zuiden ook wel voor mijn opdrachtgevers zou kunnen werken. Maar niet zonder paard, dus kwam ik in april terug om in vier weken tijd zo goed als alles wat ik bezat te verkopen en transport voor Timo te organiseren. Al mijn leven lang volg ik mijn intuïtie, het blijkt altijd de juiste beslissing te zijn, maar zo’n grote verandering vraagt ook offers. Mijn geliefde yurt werd verkocht, net als de 2-paardstrailer waar ik jaren voor gespaard had. Er was budget om één paard mee te nemen en te onderhouden. Gelukkig had ik voor mijn ander paard een geweldig 5-*****-huis gevonden.
Mijn hele hebben en houwen bestond nu uit Timo en een Volkswagen Transporter volgestouwd met voornamelijk paardenspullen. De loze ruimtes werden opgevuld met privé bezit als een koekepan, twee koffiemokken, een dekbed, kleding en wat boeken. Met een zwaar gevoel liep ik naar mijn bus. Nog één bak koffie en hup, in de auto, voor een ritje van 2200 kilometer

---

Toen ik twee dagen later in Portugal arriveerde liet de transporteur weten dat Timo die nacht zou aankomen. Geweldig! We hadden doorgesproken dat arriveren in het donker ongewenst was, aangezien de vrachtwagen één kilometer van de locatie moest lossen. Er is geen stal aanwezig en ik vond het niet veilig om mijn paard in het donker zomaar in een vreemde weide neer te zetten. Maar goed, ze waren onderweg en onrustig probeerde ik een paar uurtjes slaap te pakken. Om 03.00 uur ging de telefoon: “We zijn er over 20 minuten.”
Ik maakte de vriend waar ik logeerde wakker, met dikke ogen stonden we even later te wachten op het marktpleintje in het dorp.Na enige tijd draaide een tweepaards vrachtwagen met een trailer erachter het plein op. Een dodelijk vermoeide Timo stapte ongecoördineerd de van de trailer af. Arm paard. De hele reis had hij alleen doorgebracht, waarvan de tweede etappe 18 uur onafgebroken op de wagen. De eerste prioriteit was nu om deze jongen naar zijn nieuwe huis brengen en te verzorgen. 

---

Daar gingen we, in het holst van de nacht door het dorp. Zelfs zonder ijzers galmde het geluid van de hoeven luid tussen de huizen door. Ik vroeg me af wat de mensen in hun bed zouden denken, paarden zijn niet erg gewoon in deze regio. We sloegen linksaf richting Quinta da Allegria en plots stonden we bovenaan een zeer smal en steil klinker trappetje met aan het einde slechts duisternis. “Dit kan niet hoor”, zei mijn vriend. “Het moet, kom op Timo”, was mijn korte antwoord. 
Dit zijn de momenten dat je hart zwelt van trots en je oneindig veel van je paard houdt, wanneer een dier van 500 kg, die duidelijk niet op zijn gemak is, besluit dat jij zijn veilige haven bent. Voorzichtig daalden we stapje voor stapje af totdat we opgingen in de gitzwarte duisternis, slechts begeleid door het zaklampje van mijn vriend. Nog een paar honderd meter, dacht ik, we zijn er bijna.
​Het volgende moment klonk er gesnuif en dreunde de grond van tientallen kletterende hoeven. Timo, half in slaap, sprong drie meter de lucht in en maakte rechtsomkeert. Ik viel, landde op mijn rug en probeerde uit alle macht het touw vast te houden. Na enkele meters stopte Timo. Ik krabbelde overeind en vroeg me af wat er daarnet gebeurde. Mijn vriend stond te trillen op zijn benen; “Ik dacht dat je dood ging, dat was zo griezelig om te zien. Gaat het?” Vol adrenaline liepen we verder, Timo zeer alert nu. Het bleek de kudde van Portugal by Horse te zijn, die het nieuwe paard graag van dichtbij wilde bekijken.​

 In de ochtendschemering liet ik Timo de waterbak zien en samen volgden we de hele afrastering, best een klusje op een vier hectare groot veld. De laatste uitdaging was het dichtmaken van de weide. Ooit geprobeerd om twee lintjes aan elkaar te knopen terwijl er stroom op staat? Het lukte, maar voor herhaling vatbaar is het niet. Tegen 05.00 uur lieten we Timo alleen met een grote berg hooi. Het avontuur was begonnen….

Timo woont  nu op de fantastische Quinta da alegria, van Portugal by Horse. Als je ooit overweegt om een vakantie met of zonder paarden te boeken in Portugal, dan is dit 'the place to be'. Zie ook het artikel in de Hoefslag op deze website. 

Dit artikel is gepubliceerd in BIT/CAP in de zomer van 2022

---