Als paarden paard mogen zijn, gebeuren er magische dingen

​Afgelopen week was het een jaar geleden dat Timo arriveerde in Portugal. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Mijn dappere paard. Hij herstelde van de reis en paste zich aan. Aan de hoge temperaturen, de arme vegetatie, de enorme ruimte, het heuvelachtige terrein en zijn nieuwe vrienden. 

In maart verhuisde Timo naar de kudde van Linda. Het was best een risico om hem zonder enige gewenning te introduceren in een nieuwe groep paarden. Maar dit is Portugal, er zijn geen stallen, of paddocks die je in tweeën kunt delen. Bij aankomst na de lange rit zadelde ik af en Timo mee naar het midden van een van de terrassen, zodat er voldoende ruimte was voor de ontmoeting. Nu is mijn paard niet bang uitgevallen, in nieuwe en stressvolle situaties gaat hij eerst op onderzoek uit om daarna te beslissen of iets griezelig is. Zo ook nu. Hij keek eens om zich heen, ging rollen en daarna in volle draf op de groep af. De paarden begroetten elkaar één voor een. Het was prachtig om te zien. Geen agressie, geen angst, slechts nieuwsgierigheid naar de nieuwkomer. Na dit begroetingsritueel gingen ze grazen. Samen. 
En zo bleef het. De eerste twee weken was Timo nogal aanwezig. Hij leek de leiding van de kudde over te nemen en deed dat met behoorlijk veel branie. Maar de kenner kon zien dat dit gedrag uit onzekerheid voortkwam. Deze kudde van vier ruinen en twee merries is al lange tijd samen. Ze vormen een hechte groep. Hoewel ze vriendelijk zijn, duurde het wel even voordat Timo er daadwerkelijk bij hoorde

De afgelopen weken heb ik niet gereden. Integreren verloopt minder soepel als er steeds één paard uit de groep gehaald wordt. Regelmatig gaan Linde en ik samen naar de paarden toe en ‘zijn’ gewoon een paar uur aanwezig. Daar is echter niets ‘gewoons’ aan. Gedrag observeren mateloos interessant. De Arabische merrie Serena is zonder twijfel de leidende merrie, maar leiden is iets anders dan domineren. Ieder paard lijkt zijn eigen rol te hebben in de dagindeling. De een bepaalt wanneer er gedronken wordt, een ander neemt het initiatief om te gaan rusten. Timo is dik bevriend met Serena, waardoor zijn rang in de groep vrij hoog is. Maar zodra zij aangeeft dat ze niet van hem gediend is, bijvoorbeeld direct na haar hengstigheid, komt Prins, de Lusitano, tussenbeide en zet Timo op zijn plek. Fascinerend om te zien en zoveel boeiender dan erop zitten en een rondje door de bak sturen.. 

---

​Vorige week had Linde een paardenvriendin uit België op bezoek, Inge. Zittend onder de bomen vertelde zij over haar geliefde paard Spot, dat ze anderhalf jaar geleden, na vele jaren samen, moest  laten inslapen. Alex, een kruising Appaloosa x Fjord, kwam voorbij wandelen en ging een meter of tien verderop liggen. Inge stond op en ging even bij hem zitten. De andere paarden werden wakker en liepen al grazend bij deze scène vandaan. Het is ongewoon dat de kudde wegloopt, terwijl er één paard dat slaapt achterblijft. Alex leek er geen last van te hebben. Hij ging zelfs helemaal plat liggen en Inge deed hetzelfde. Van tien meter afstand aanschouwden wij dit tafereel en plotseling werden we tegelijkertijd letterlijk overspoeld door een golf van verdriet. Tranen stroomden. Zomaar uit het niets. Linde en ik keken elkaar aan. Gebeurt dit echt? 
Na ruim een kwartier kwamen Alex en Inge overeind en voegden zich weer bij ons. Alex achter haar met zijn hoofd direct boven dat van haar. Hij ademde zwaar. Inge droogde haar tranen en  keek omhoog: “Zo ademde Spot ook op het eind van zijn leven.” In stilte bleven we zitten, hier zijn geen woorden nodig. 

Linde geeft regelmatig coachingssessies met haar paarden, maar deze werd spontaan aangeboden door Alex, die langzaam weer tot zichzelf kwam, waarna de andere paarden hem ophaalden om te gaan grazen. Als paarden ‘paard’ mogen zijn, gebeuren er magische dingen.

De coachingsactiviteiten van Linde kun je vinden op Instagram onder de naam ‘Cavalos do Vale do Pio’.
​
Dit artikel is gepubliceerd in BIT/CAP in het voorjaar van 2023

---