 Ken je deze nog, van de Stones? Het is waar. ‘You can't always get what you want But if you try sometimes well you might find You get what you need’ De uitdaging komt uit een andere hoek dan verwacht. Leven zonder warm of stromend water en zonder toilet is niet zo ingewikkeld. Rijden en lopen met constante pijn in mijn benen - de overgang van manager naar bushgirl is vrij groot - is naar, maar met pijn kun je leven. Uitdagingen onderweg zoals onbenullig groot landbouw verkeer, moerassen, steile hellingen en doodlopende tracks zijn allemaal te overwinnen. Maar iedere nacht slapen naast een paard dat zich duidelijk niet goed voelt, dat kan ik niet. We hebben vooraf met elkaar afgesproken dat we het alle drie leuk moeten vinden. Mark, Timo en ik. Dat was de voorwaarde en anders zouden we stoppen. En één van ons vindt het niet leuk. Wanneer we samen op pad zijn gaat het prima, met de oortjes erop loopt Timo zijn 30 km door bossen en velden. Maar de nachten zijn verschrikkelijk. Hij is bang in een onbekende omgeving en gefrustreerd omdat hij niet weg kan uit zijn paddock. We hebben geprobeerd hem op zijn gemak te stellen, de paddock gebouwd in een besloten omgeving bij de bomen of juist in een open omgeving in het veld, met veel zon of juist met veel schaduw. We hebben buiten bij hem geslapen. Het helpt niet. Gevolg is dat we allemaal slaap tekort komen en steeds meer stress ervaren. Dit is op termijn niet vol te houden. Natuurlijk is het mogelijk om Timo in de trailer op te sluiten, vast te binden of te kluisteren maar dat neemt zijn angst niet weg. Zo wil ik dat niet. Het is hartverscheurend om naar je paard te kijken en tegen hem te zeggen: “ja jongen, dit is wat de baas wil, wen er maar aan.” Het lichaam is goed te managen, Timo eet en drinkt gelukkig altijd en de afstanden vormen geen enkel probleem. Zijn instinct als prooidier is echter niet te managen, s lastiger te managen. De enige duurzame oplossing zou zijn om een ander paard erbij te halen en mee te nemen. En dat willen we niet. De mensen die mij wat beter kennen weten wat de opzet van deze trip is. Het gaat niet om de prestatie die we moeten leveren, het is een ontdekkingstocht. Op zoek naar mezelf, met twee van mijn meest dierbare vrienden. En door alle stress kom ik niet aan rust toe. Mijn mechanisme is 'mezelf pushen tot een prestatie', nergens aan denken behalve het 'doel'. Doorgaan! Maar wat eigenlijk moet gebeuren is 'loslaten'. Nóg meer dan we al doen. Niet alleen werk, de kinderen, familie en onze dieren. Maar óók de zorg voor een paard. MIJN paard, mijn grote vriend. En dát is bijzonder moeilijk.. Kortom, na 303 km hebben we besloten om Timo een paar maanden lekker in de wei te laten lopen bij Hanneke en Hein in Hamneda en onze reis zonder hem voort te zetten. We gaan hem zo missen. Maar hij heeft er duidelijk geen probleem mee (zie video). Het was mooi, we hebben geleerd en genoten. Bedankt voor jullie support. Er zullen geen paarden updates op de website meer volgen. Interessante avonturen mogelijk wel op de facebook pagina. En tegen iedereen die met ons mee genoot zou ik willen zeggen: maak je dromen waar. Het kan zijn dat je ergens anders uitkomt dan je verwacht had. Dat maakt het leven interessant.  Timo's vakantieplekje voor de komende maanden
2 Comments
 Timo is mijn held, mijn lief, mijn grootste bezit. Maar moeders weten; er zijn dagen dat je zelfs je grootste liefde achter het behang zou willen plakken. Zo'n dag was vandaag. Op ons prachtige kampje in het bos had Mark een comfortabele paddock voor Timo uitgezet. Lekker dicht bij de tent, zodat de ‘kudde’ dicht bij elkaar kon slapen. Na de gebruikelijke vier uurtjes rondstappen gingen wij allen bijtijds te ruste. Zelfs Timo ging liggen wat betekent dat hij helemaal op zijn gemak is. Om 04.40 uur hoorde ik plots een ‘kedoeink, stamp stamp’ en ik wist meteen, onze man is door het draad van de paddock gestapt. In mijn onderbroek struikelde ik de tent uit waar ik Timo nog net bij zijn halster kon pakken. Hij was op zoek naar de wateremmer. Och schatje, zei ik nog, heb je dorst? Water gegeven, meteen een emmer SpeediBeet er achteraan en nog een half baaltje hooi erbij. Paddock weer gerepareerd en Timo teruggezet. “Mark, blijf maar liggen’ het is ok”, zei ik terwijl ik de tent weer in kroop en over Mark heen klauterde. Drie seconden later hoorde ik “kedoeink, kloink, stamp stamp stamp stamp stamp. Ik draaide me om en zag nog net een zwarte staart verdwijnen. Mark!!! Wakker worden, hij is weg…..ik stond perplex….wat is dit nou? Mark wurmde zich razensnel uit zijn slaapzak, trok een broek aan, haalde de mountain bike van het dak van de Discovery af en riep: “Brokken, we hebben brokken nodig, speedibeet rammelt niet. En Carolien, trek een broek aan!” Ik stond nog als bevroren naar een wegdravende Timo te kijken. Mark fietste achter Timo aan en nadat ik in een broek was geschoten rende ik er te voet achteraan. De meest vreselijke scenario’s speelden door mijn hoofd. Timo in een moeras, Timo onder een grote vrachtauto, Timo die iemands tuin molesteert, Timo voor altijd verdwenen…. Na een minuut of 5 zag ik in de verte Mark aan komen, lopend met paard met zijn hoofd in een voeremmer. Terwijl ik erheen rende droogden mijn tranen. Mark zei opgewekt: “Nou ja, het is in ieder geval een goed verhaal…. Een beetje avontuur mag best, als het hierbij blijft.” De paddock was kapot en ik zette een stoel in het midden neer om Timo vast te houden terwijl Mark de draden repareerde. Maar onze lieve schat was het er niet mee eens. Hij bleef onrustig en sleurde mij met stoel en al over de grond richting uitgang. Dan maar staan. Toen alles weer was hersteld liet ik hem los en bleef bij de uitgang staan. Even leek het rustig. Mark zette koffie op en ik draaide me om. En toen realiseerde mijn robuuste Welsh Cob zich dat hij de uitgang helemaal niet nodig had. Met zijn 500 kg stampte hij resoluut naar de andere kant van de paddock om er zonder aarzelen dwars doorheen te gaan, linten en paaltjes met zich meesleurend. En weg was hij. Mark sprong direct op de fiets met voer maar Timo keek achterom en steeds wanneer Mark dichterbij kwam liep hij verder weg. Totdat Mark de emmer op de grond neerzette en zelf achteruit liep. In draf liep hij naar de emmer toe, om de tweede kilo brokken van deze ochtend te verorberen.  Mark en ik keken elkaar aan: “Dit komt niet meer goed vandaag. Er zit niets anders op dan op te zadelen en maar op pad te gaan.” Zo gezegd, zo gedaan, dus reed ik om 05.50 uur zonder ontbijt maar in een lekker zonnetje door de bossen op weg naar Hanneke & Hein. Ze verwachtte ons pas die avond maar het zag er naar uit dat we om 09.30 uur zouden arriveren. Gelukkig waren Hanneke en Hein thuis en werden we hartelijk ontvangen. Timo mocht in een mooie grote weide met bomen en grote stenen achter het huis. Naast hem (met enkele meters ruimte en een struikenrij ertussen) was de paddock van dekhengst Gribo. De paarden begroetten elkaar met gehinnik, Timo liep een ronde en na een paar minuten lieten we hem alleen. Totdat Hein ons 30 seconden later na riep: “Kom! Ze vechten!” Hanneke en ik renden terug en wat denk je, Timo had bedacht dat hij ook voor deze draden geen respect hoeft te hebben en was er voor het gemak onderdoor gerend. Gelukkig geen fysieke schade want de hengst stond nog aan de andere kant van een omheining maar de schrik was er niet minder om. Hanneke en Hein zijn niet zo snel onder de indruk en hebben een extra omheining gemaakt met stroom erop en daarna ging het goed.  Enfin, we hebben wel een probleem dat moet worden opgelost voordat we verder kunnen reizen. Vandaag zijn we gaan winkelen voor een draagbaar stroomapparaat. Gelukkig hebben we dat kunnen kopen en morgen zullen we het moeten testen.
Maar los van de praktische problemen vind ik het ergst dat mijn vertrouwen in Timo een deukje heeft opgelopen. Wij doen zoveel moeite om met zijn drieën bij elkaar te slapen. We zijn totaal afhankelijk van elkaar, het paard net zo veel van ons als wij van hem, en hij smeert hem. Het voelt in deze situatie als een persoonlijke afwijzing. We zijn duidelijk nog geen kudde. Ik weet het, je komt jezelf, en elkaar tegen op een trip als deze. Na twee weken onderweg te zijn ben ik emotioneel niet zo stabiel waardoor alles rauw en ongefilterd binnen komt. In de praktijk is dit slechts een minimale tegenslag maar dat dat ik het zo erg zou vinden had ik niet verwacht. Nu eerst maar eens een paar uur goed slapen, morgen weer een nieuwe dag. Wordt vervolgd... Na 5 dagen rijden zijn we gisteren aanbeland in Perstorp,bij de paardenstal van Dorthe. Een waar paardenparadijs. De afgelopen dagen - vanaf de Stuga bij Sara in Äspinge tot aan Perstorp - zijn echte bosdagen geweest. Soms door uitgestrekte bossen en soms langs eindeloze gravelwegen. Gisteren reed ik 15 km langs een weggetje dat door de dalen slingerde en langs de mooiste huisjes en boerderijen voerde. Ik vraag me af hoe vaak de mensen hier van hun terrein af komen. Als je 15 km moet rijden naar de supermarkt zal dat niet dagelijks zijn, lijkt me. Enkele dagen geleden mochten we het gastenverblijf van Ann & Bärra Andersson uitproberen. In een van de bijgebouwen van hun boerderij hebben zij een compleet gastenhuis gebouwd, compleet met woonkamer, keuken en badkamer. Gasten kunnen paarden meenemen. Mocht je ooit voor een vakantie met je paard naar Sjöbo willen gaan dan is dit een topplekje. Je kunt contact opnemen met Bärra via [email protected]. In het fotoalbum onder deze post zie je foto’s van hun stekje. Eergisteren was een pittige dag. De hele dag in de regen met een tablet die daar niet tegen kan trachten een route te volgen die eigenlijk voor wandelaars is. Het bleek dat de route was afgesloten voor paarden. En niet zonder reden, door de ontoegankelijke moerasgebieden liggen vlonders van 2 planken breed waar een paard niet overheen kan. Omrijden dus en zelf de weg zoeken. In de middag besloten we dat het genoeg was en na 20 km hebben we een kamp opgeslagen op een bos parkeerplaats. Timo was relaxed en vond het reuze gezellig dat we met de auto, trailer en tent pal naast de paddock stonden. Mooi zijn hele kudde bij elkaar. Deze stop betekende wel dat ik gisteren een tocht van 41 km voor de boeg had om uit te komen op de stal van Dorthe. Gelukkig scheen de zon en was deze route prima te volgen. Om 08.15 uur vertrokken Timo en ik en om exact 17.00 uur arriveerden we in Perstorp. Een lange dag maar Timo zit er niet mee. Het is onvoorstelbaar hoe graag dit paard werkt en hoe gemakkelijk hij zich aanpast. Denk niet dat het hier vlak is zoals in Nederland, het omhoog en omlaag, een Eifeltraining is er niets bij. Timo stapt opgewekt kilometer na kilometer weg en is alleen maar lastig wanneer hij moet stilstaan. De hoefschoenen houden het goed en aan Timo’s hoeven en kroonrand is niet te zien dat hij schoenen draagt. Héél fijn. Dit weekend pauzeren we twee dagen om even op adem te komen. Mark reorganiseert te auto, ik de paardenspullen. We proberen een wasje te doen en zoeken internet toegang. Timo heeft een geweldig weiland voor zichzelf waar hij twee keer per dag een paar uurtjes op mag. En wij kamperen bij een meer in het 10 hectare grote weiland van Dorthe’s paarden. Bijkomend voordeel is dat Dorthe natuurlijk bekapper is, hoera hoera, en zij kan Timo’s hoeven bijwerken. Vanavond bbq met stalgenoten. We kijken uit naar de verhalen. Tot gauw! We kunnen het nog steeds moeilijk geloven maar we zijn onderweg. Het gebeurt! De hele weg in de auto zitten we als kleine kinderen te giechelen en soms knijpen we elkaar in de arm. Is dit echt? Het is moeilijk te bevatten. Wat heel vreemd is, is dat we nu alles, maar dan ook alles moet loslaten. Waar komen we terecht, hoe gaat de reis verlopen? Hoe zal het met onze dieren thuis gaan, redden de kinderen zich wel? Wordt ons huis deze zomer verkocht? En waar gaan we dan naartoe? De kunst van het loslaten is nog niet zo eenvoudig. Het is in ieder geval ver buiten onze comfortzone. En dat was ook precies de bedoeling. We nemen het maar zoals het komt. En wat er ook nog komen gaat, de ervaring van deze eerste zes dagen neemt niemand ons ooit nog af. Op fb zijn de dagelijkse updates te lezen, maar hier een korte terugblik op de eerste week. De reis naar Denemarken was behoorlijk stressvol. Mark die zijn kindje, de ‘Disco’, aan de ultieme test moest onderwerpen; 400 kg achterin en 1200 kg erachter over 600 km. En ik, continu de oren gespitst op ieder geluid vanuit de trailer. Iedere paar uur stoppen op de snelweg, Timo water aanbieden en SpeediBeet (vezels in de vorm van bietenpulp) geven, want veel hooi eet een paard op zo’n dag niet. De ontvangst in Denemarken was boven verwachting. Terwijl we ons hadden voorbereid op kamperen in een paddock had Gisela Dethlefsen, de Pavo distributeur in Denemarken, een gastenkamer ingericht. Twee dagen lang zijn we verwend met heerlijk eten en gezellige momenten. Als gebaar van dank hebben Mark en ik op de tweede dag een boom geveld die in de weg stond tussen het tuinhuis en het privémeertje geveld. Het is heel bevredigend om iets terug te kunnen doen voor de mensen die ons helpen. Hoewel een algemeen bekend fenomeen onder reizigers, is het voor mij een totaal nieuwe ervaring om de hulpvaardigheid van mensen te ervaren. Dat begon al thuis met het lieve afscheid van de PennyPlusClub meiden (mijn vriendinnengroepje in Markelo), daarna in Denemarken en hier in Falsterbo gaat het nog steeds door. Mensen lijken er plezier in te hebben om deel te nemen aan een stukje van dit avontuur. Hulp aanvaarden is iets dat wij echt moeten leren. Falsterbo Resort Camping bood ons een stuga aan omdat ze Nederlanders kennis willen laten maken met deze vernieuwde camping (voorheen Ljungens Camping). De nieuwe eigenaren begonnen in januari met verbouwen en het resultaat mag er zijn. Aan zee, met alle luxe faciliteiten die bij een camping horen, inclusief indoor koken op zes gloednieuwe keramische kookplaten. Vanuit onze stuga (met keuken en badkamer) zien we iedere avond een koekoek fourageren op het pas ingezaaide gras. De gastvrijheid bleef echter niet bij de stuga, Timo heeft een heerlijk plekje op een kleine privéstal waar hij helemaal vertroeteld wordt. Overdag in de wei en in de avond naar binnen samen met de andere paarden. In principe laat ik mijn paard liever in de wei maar zodra hij alleen achterblijft wordt hij onrustig, vandaar de stalling samen met de groep. Al na enkele dagen voelde Timo zich helemaal thuis. Hoogtepunt van de week was het zogenaamde Food Festival vandaag. Per Wildenstam, actief lid van de Falsterbo gemeenschap, nodigde ons uit om te paard de route langs de tien deelnemende restaurants te rijden. Een goede manier om zowel locals als toeristen kennis te laten maken met het culinaire aanbod in dit kleine plaatsje. Aangezien geduld niet Timo’s best ontwikkelde eigenschap is had ik vooraf mijn twijfels. Echter ook deze keer kwam er spontaan hulp in de vorm van Erik Raabe, die met zijn Ierse hunter Sam mijn gids wilde zijn. De mensen die Timo kennen weten dat hij niet zo gecharmeerd is van paarden aan zijn zijde. Meestal is hij dominant en moeten alle paarden uit zijn persoonlijke ruimte blijven (lees 3 meter uit zijn buurt, buiten het bereik van uitslaande achterbenen en ontblote tanden) maar deze keer leek hij de rust van Sam over te nemen en liet hij zich gewillig doch enthousiast leiden door deze ruin. Wat ben ik trots op mijn dappere en flexibele paard. En als kers op de taart was het vandaag de eerste zomerdag met windkracht 0. Minder leuk is het feit dat ik in draf of galop mijn hoefschoenen blijf verliezen. Het is nu 4 keer gebeurd, zelfs duct-tape om de bandjes mag niet baten. Als Timo met zijn achterhoef de voorhoef raakt vliegt de schoen uit zonder los te gaan. Hier moeten we nog iets op bedenken. Tips zijn welkom. Het buitenleven is nog ver te zoeken maar wat hebben we genoten van de warme douches en de heerlijke bedjes. Als je van zee, gezelligheid en natuur houdt is Falsterbo echt een aanrader. Morgen gaan we de bush in. Tot volgende week  In de zomer van 2015 reed ik met Timo door de bossen op de Veluwe en dacht: DIT wil ik doen...héél lang en héél ver. Tegen Mark zei ik: Wat heb jij nodig om met mij mee te gaan? En hij antwoordde: Een Landrover en een land waar je je gang kunt gaan. En ik wil niet naar het Zuiden maar naar het Noorden. Een periode van 1,5 jaar lange voorbereiding volgde. Mijn werkgever moest even wennen aan het idee. In de agrarische sector is een sabbatical niet gebruikelijk. Maar eerlijk is eerlijk, Pavo en ForFarmers hebben hun best gedaan om samen met mij de mogelijkheden te onderzoeken en uiteindelijk kwam er in september 2016 groen licht. Ik vind het bijzonder. Onze ex-partners hebben ook meegedacht. Maak je dromen waar zeiden ze allebei zonder aarzelen. Gewoon lekker gaan, natuurlijk blijven de kinderen bij ons. Natuurlijk was er het een en ander te bespreken maar ook in deze situatie vind ik het bijzonder dat mensen als vanzelf lijken te begrijpen hoe groot de behoefte is. Vanavond stonden we samen de auto in te pakken. Mark heeft de Landrover Discovery uit ‘95 zo goed als helemaal uit elkaar gehaald. Met de laptop op de motorkap youtube video’s bestuderend, nieuwe schokbrekers, remschijven en wiellagers. De hele binnenkant eruit gehaald, inbouwplanken gemaakt, de bedrading vervangen en het hele chassis in de tectiel gezet. Alleen voor het laswerk is een ‘deskundige’ betrokken. Die auto is zijn kindje en het kind is klaar om de wijde wereld in te gaan. Uren is er gepuzzeld met campingspullen, tassen, kratten en gereedschap. Net zolang totdat alles past, want let op, in juli komen onze drie jongens met al hun spulletjes nog een paar weken langs. Maar toen ik vanavond met Timo’s spullen aan kwam zetten ontstond er lichte paniek. Eén grote en één kleine Stalkist, twee voertonnen, 5 paddockpaaltjes en 6 emmers. Wat heb jij véél… Het klopt dat Mark nog nooit naar een endurance of eventingwedstrijd is geweest. Véél??? Gelukkig is ook die uitdaging weer opgelost. Wie heeft er 6 emmers nodig op trektocht, en 5 borstels, en een thermoskan? Uit onverwachte hoek komen lieve kaartjes met de post. Mensen, echt waar, een briefkaart in de bus krijgen is zó veel leuker dan een appje, probeer het eens. De PennyPlusClub, ons vriendinnengroepje in Markelo organiseerde een afscheidslunch, en plotseling wordt het verlangen om er ‘even tussen uit te gaan’ overschaduwd door een gevoel van weemoed. Wat gaan we dit missen…. Vreemd dat je eerst weg moet gaan om te beseffen wat je hebt. Niet voor niets een cliché. Het zwaarste afscheid wordt dat van onze honden. Poes en lieve stippel Mikah redden zich wel maar ex-straathond Patch kijkt al dagen heel bezorgd. Hij is stilletjes en duidelijk van slag. Gelukkig hebben we een geweldige dame gevonden die met liefde voor de dieren wil zorgen tijdens onze afwezigheid. Maar buikpijn heb ik er wel van.  Timo is er meer dan klaar voor. Lexie logeert bij lieve vrienden en Timo is zoals ik al verwachtte kalm in zijn paddock. Hij geniet van rustig eten zonder het te hoeven verdedigen. Hij is fit en zijn aandacht is volledig op mij gericht. Zoals CuChulaine O’Reilly van het Long Riders Guild schrijft: “Wanneer je op reis gaat met je paard worden in de eerste dagen de kudde verhoudingen totaal anders. Jij bent de enige stabiele factor in het leven van je paard. Ga daar zuinig mee om.”
Morgenochtend vertrekken we naar Denemarken om daar twee nachtjes te verblijven zodat Timo een dag rust heeft. Dinsdag reizen we door naar Zweden. En dan gaat het avontuur beginnen. PS: Laatste aanschaf voor vertrek? Hoewel ik had gedacht dit nóóit te doen ben ik toch bezweken, ...een selfiestick, hahaha. PPS: Vanaf nu zullen de updates op de website in het Engels zijn zodat Zweedse kennissen het ook kunnen volgen. Facebook blijft Nederlands en Engels  We hebben de Easyboot Back Country hoefschoenen nu ruim een maand en ik moet zeggen dat ik nog steeds onder de indruk ben. Timo heeft ze gedragen in mul zand, langs zware baggerpaden, op asfalt, op zeer ongelijk terrein en zelfs tijdens enkele eenvoudige klimmetjes. Daarnaast is de rijtijd in de afgelopen weken opgebouwd naar 3,5 uur. In de komende zes weken bouw ik dit verder op tot 4 x per week 4 à 5 uur. In alle omstandigheden houden de schoenen zich goed. Ze schuiven niet, er gaan geen riempjes los en er is niets stuk. Er zijn nauwelijks slijtsporen te zien. Toen we bij Klaas (Feuth van Hoofwear.com) op bezoek waren sprak hij zijn zorg uit over de stand van Timo’s achterbenen. Timo draait zijn achterhoeven naar buiten wanneer hij stil staat. Het risico is dat de schoenen gaan draaien. Ook loopt Timo achter wat nauw met als risico dat de hoefschoenen elkaar raken waardoor het klitteband stuk gaat. Echter in beweging loopt het paard toch behoorlijk correct en de zorg blijkt ongegrond. De achterbenen raken elkaar niet en de schoenen draaien niet. Elke dag controleer ik voor en na het rijden de hoeven. Er is geen verschil te zien. Geen afgebroken haren of kale plekken. Héél fijn.  Wat mij verbaast is de enorme verbetering in de kwaliteit van Timo’s hoeven in de laatste vier weken. Timo is sinds oktober van de ijzers af. Door schade en schande wijs geworden durfde ik de eerste maanden niet te rijden. Ik moest wachten op een trailer om de hoefschoenen te kunnen ophalen en de angst voor het té kort afslijten van de hoeven was groot. Dat was vorig jaar de reden dat Timo toch weer op ijzers moest. In deze winterperiode heb ik me verdiept in hoefschoenen en een training natuurlijk bekappen gevolgd. . Ik heb het geluk dat mijn Welsh Cob gezegend is met van nature prima hoeven. De stand is goed evenals de kwaliteit maar echt hard waren ze niet. De hele winter liep Timo dan ook enigszins gevoelig op een harde bodem. Sinds we half februari fanatiek zijn gaan trainen met hoefschoenen - 3 x per week 5 tot 15 km - is de kwaliteit van de hoeven spectaculair verbeterd. Ze zijn nu keihard. De straal draagt mee en is veel steviger. De witte lijn wordt smaller, de hoefwand wordt breder en de zool vooral harder. Kortom, er ontstaan een mooie balans. Eén keer per week rijd ik met Timo een bescheiden ritje van zo’n 1,5 uur op blote voeten en ook dan is de verbetering in gevoeligheid opvallend. Op gravel is het nog niet perfect maar op andere bodem loopt Timo al heel comfortabel op zijn blote voeten.  Iedere twee weken vijl ik de hoeven bij. Op zaterdag de achterhoeven en op zondag de voorhoeven. Dit is nodig omdat de hoeven na een week of drie niet meer in de hoefschoenen passen. Het bevalt goed want op deze manier blijven de hoeven in hun normale vorm in plaats van een plotselinge overgang van lang naar ingekort bij de tweemaandelijkse onderhoudsbeurt.Tanja Boeve kijkt voor vertrek nog een paar keer met me mee of het allemaal gaat zoals het hoort.
Schoonmaken is wel een karweitje. Ik heb ondervonden dat als je in de blubber hebt gereden direct afspoelen en schoon schrobben de beste optie is. Eerst laten drogen en de volgende dag afborstelen is een hels karwei. Anders is het wanneer de bodem droog is, dan was ik ze niet en leg ze gewoon weg tot de volgende keer. Even kijken of er geen vastgekoekt zand of klei aan de binnenkant zit en klaar. Deze Easyboot Back Country hoefschoenen zijn in 4 weken tijd naast zadel, hoofdstel en cap het meest onmisbare onderdeel van het harnachement geworden. Voor meer informatie of advies over schoenen die bij jouw paard passen kun je terecht bij www.hoofwear.nl  Deze week ontving ik een mail van iemand die mij volgt. Omdat ik denk dat zij niet de enige is die zich onderstaande afvraagt zal ik hier toelichting geven. Ik heb een vraag over Timo, over 8 a 7 weken weken gaan jullie samen op pad. Jullie gaan een prachtige reis maken maar tijdens die reis is Timo volledig op jou aangewezen. Als je kijkt naar het welzijn van een paard wordt onder andere de nadruk gelegd op het contact met soortgenoten. Dit ten behoeve van de gezondheid van het paard omdat ze door het contact in de kudde hun stress kwijt kunnen. Hoe kijk jij daar tegenaan? Of heb je een oplossing daarvoor die je nog niet gedeeld hebt :) Ik vraag het puur uit interesse en ik er niet goed uitkom hoe ik dit zou doen. Nou Sanne, laat ik beginnen met vertellen dat dit vraagstuk, naast de hoefgezondheid, de grote hoofdbreker is geweest in de afgelopen periode. Ook ik weet hoe belangrijk gezelschap is voor paarden. Zeker wanneer er mentaal veel wordt gevraagd. Mijn eerste ideeën waren dan ook om een tweede paard mee te nemen. Maar zo eenvoudig is het niet. Eerst wat achtergrondinformatie over Timo’s karakter en sociale vaardigheden. Timo is niet in een kudde opgegroeid. Als jong dier (jaarling als ik het goed heb) is hij verkocht en tot zijn vijfde jaar heeft hij in de wei samen geleefd met een Tinker. Zijn eigenaresse had veel interactie met hem. Naar mensen toe is hij goed gesocialiseerd en hij is netjes opgevoed. Wat ontbreekt in zijn eerste jaren is het opgroeien in de kudde tussen andere paarden. Timo is nooit op zijn plek gezet, heeft nooit geleerd op zijn beurt te wachten en begrijpt de subtiele paardentaal niet zo goed. Dit maakt het voor hem lastig om in een groep te functioneren. Timo is van nature dominant naar andere paarden en heeft daarnaast veel last van voernijd. In de 4 jaar dat hij bij mij is heeft hij eerst bij een fokker gestaan waar hij met een merrie en een aantal jonge paarden in een enorme wei liep. De man vond hem een varken (zo werd mij dat verteld :-(). Hij deed lelijk tegen de andere paarden, soms zelf agressief. Op stal was hij ook geen lieverdje. Hij had geen maatje in de wei en liep altijd alleen. Toen wij gingen verhuizen heeft hij een half jaar bij mijn buurvrouw gewoond terwijl wij de stal bouwden. Daar mocht hij wederom samen met twee merries dagelijks in de wei. Ook hier hetzelfde verhaal. Timo was de hele dag bezig met het verdedigen van de hopen hooi in de wei en deed erg lelijk tegen de merries. Op stal sloeg hij de voerbak van de muur. In de zomer kwam hij bij mij thuis wonen. Ik had een arabische jaarling hengst, mijn endurancepaard voor de toekomst, die samen met Timo in een paddock liep. ‘S nachts hadden ze ieder hun eigen stal met een tussenschot van 120 cm zonder tralies erboven. Ook dat was geen succes. Timo liet Nador alle hoeken van de paddock laten zien en zelfs op stal beet hij hem zo vreselijk dat ik de arabier uiteindelijk heb verkocht. Het ging niet samen en de jonge hengst kwijnde helemaal weg. Daarna kwam er een grote en ervaren merrie op stal. Deze dame liet zich de kop niet gek maken en uiteindelijk tolereerde Timo haar, maar daar was alles mee gezegd. Toen deze merrie ging verhuizen liepen we heel toevallig tegen een mini Shetland hengstje van 2 jaar aan. En dat is de match! Ze zijn stapelgek op - en soms van - elkaar, hebben dezelfde soort ongevoeligheid - lees lomp - , en dezelfde humor. Timo’s voernijd is bijna weg, wellicht omdat Lexie zich gewoon niet laat wegjagen en heel veel minder eet. Geen bedreiging dus. Toch zijn ze niet onafscheidelijk en hangen ze niet aan elkaar. Ik kan met ieder van hen op stap gaan, de ander blijft rustig achter. Onder het zadel ondervinden we dezelfde moeilijkheden. Timo vindt het erg spannend met een ander paard erbij. Hij wil persé voorop lopen en slaat gericht naar een ieder die achterop komt. Zijn basistempo is echter vrij laag en daarom raakt hij al snel achterop wat zich uit in boos en gefrustreerd gedrag als bokken, steigeren, dribbelen en met de voorbenen slaan. Naast een ander paard rijden is geen optie want hij mept naar ieder paard dat in ‘zijn ruimte’ komt. En geloof me, ik heb het vaak geprobeerd, op alle mogelijke manieren. Tot op heden is er maar één paard geweest die hetzelfde tempo heeft en waarmee we een relaxte (wedstrijd)rit konden maken. Helaas staat dit paard niet in de buurt. to edit.  Daarom rijd ik vaak alleen. Timo is altijd gemotiveerd. We zijn eerder op pad geweest en hoewel dat maar een tochtje van 10 dagen betrof deed hij het super. Timo eet, drinkt, plast en slaapt overal, zolang ik maar in de buurt ben.
Natuurlijk zou ik graag een tweede paard meenemen, maar met bovenstaande in het achterhoofd zal de zoektocht naar een paard waarmee het klikt niet eenvoudig zijn. Daarnaast hebben we niet de middelen of de ruimte om zomaar een extra paard aan te schaffen. Ook durf ik niet zo goed te oefenen in het rijden met een handpaard omdat Timo zo slaat naar ieder ander paard. Lexie is met zijn drie jaar nog erg jong voor deze lange reis, dagelijks 20 -30 km lopen is wat teveel van het goede voor hem. Tevens vraagt een expeditie als deze met een Shetlander om extra organisatie. Denk aan mini-hoefschoentjes of dagelijks een paddock bouwen die shetlanderontsnappingproof is. Mark, mijn partner, is geen paardenman wat in de praktijk betekent dat alle paardenzaken op mij neerkomen. Omdat ik nog behoorlijk onervaren ben in het rijden van lange tochten hebben we besloten om alleen met Timo op pad te gaan. De eerste maanden zullen we regelmatig overnachten op plaatsen waar andere paarden zijn. Naarmate we meer naar het noorden gaan zullen we minder paarden tegenkomen. Ik ben zelf ook erg benieuwd wat Timo daarvan vindt. Kan hij gemotiveerd blijven? Maar hé, ik hoef een records te vestigen, er zijn geen agenda’s of prestatiedoelen. Het grote doel is genieten mét mijn partner en mijn paard. Timo is mijn vriend en als hij het niet meer leuk vindt gaan we terug. Wat vind jij hiervan? Ik hoor het graag. NB: Kudde voor Lexie gezocht! Om bovenstaande reden zoeken wij voor de periode 1 mei tot 1 september een leuke kudde waar Lexie tijdelijk kan wonen. Dit kan als gezelschapspony zijn, of in een natuurgebied of iets dergelijks. Hij is inmiddels gecastreerd. Hij is ontzettend lief en zeer aanhankelijk maar niet beleerd. Er is weinig met hem gedaan naast wat knuffelen en de hoefsmid op zijn tijd. Lexie wordt op 15 april 3 jaar en is 73 cm hoog. Weet je iemand of heb je een suggestie? Post een reactie of mail naar [email protected] 
Nog 11 weken en dan zijn we onderweg. Hoog tijd voor een update over de voorbereidingen.
De trailer is er…!! Huub Vervloed van Vervloed aanhangers had een jaar geleden al eens aangeboden om vervoer beschikbaar te stellen. En hij voegde daad bij woord. Op zaterdag 10 februari konden we in Nieuw Vennep een splinternieuwe Böckmann Jubileum Master ophalen. In de ROS van maart 2017 ga ik uitgebreid in op het reizen met paarden over lange afstanden. Met deze trailer wordt het leven een stuk gemakkelijker en de training is nu echt begonnen. Volgende week kan ik met Timo naar de Veluwe om daar kilometers te maken.
Degenen die ook de facebook pagina volgen weten dat ik me deze winter vooral heb bezig gehouden met de voeten van Timo. Na lang wikken en wegen heb ik besloten om de hele reis zonder ijzers te gaan rijden. De reden is tweeledig, enerzijds weet ik dat Timo op ijzers goed loopt maar wanneer er iets verkeerd gaat - bijvoorbeeld wanneer Timo een ijzer verliest - kan de hoefwand beschadigd raken waardoor nagelen steeds lastiger wordt. Met alle risico’s van dien. De andere reden is dat ik overtuigd ben geraakt van het feit dat het voor paarden veel beter is om op blote voeten te lopen. Zonder ijzers werkt het hoefmechanisme beter en dat is niet alleen gezonder voor de hoeven, ook de gewrichten hebben minder te lijden en de doorbloeding van de benen is beter. Timo is gezegend met gezonde hoeven die weinig bijzonder management behoeven, een mooi uitgangspunt en we gaan het dus proberen. Blote voeten en hoefschoenen.
Tanja Boeve is een bekapper die mij deze winter heeft geholpen met de verzorging van Timo’s hoeven. In november heb ik de cursus natuurlijk bekappen gevolgd maar dat maakt je niet meteen een deskundige. Met Tanja’s hulp leer ik voldoende om onderweg zelf de hoeven te kunnen onderhouden en bijvijlen indien nodig.
Daarnaast heeft Klaas Feuth van Hoofwear aangeboden om zijn kennis, kunde en materialen voor onze expeditie beschikbaar te stellen. Zaterdag 11 februari ben ik met Timo in de spiksplinternieuwe trailer naar Uden gereden. Wat een genot om op pad te gaan met een trailer waarvan je zeker weet dat alles perfect in orde is. Timo was het daar helemaal mee eens en was de hele reis erg rustig.  Bij Hoofwear in het magazijn
Omdat het zo koud was mocht Timo mee het magazijn in waar Klaas verschillende soorten hoefschoenen heeft gepast. Best even spannend hoor, zo tussen de dozen met een plafond van 190 cm hoog. Maar een Cob is een Cob en Timo gedroeg zich netjes.
Helaas pasten mijn favoriete hoefschoenen niet, de grootste Renegades zijn nog steeds te klein voor de enorme voeten van een Welsh Cob en de Equine Fusions zaten ook niet als gegoten. We zijn uitgekomen op de Easyboot Backcountry, deze zaten direct als een huis. Timo moest even wennen maar na 25 stappen was ook dat voorbij. En nu opbouwen….. Via Facebook zal ik jullie op de hoogte houden.  Nadat we in juni in Zweden, in de uitgestrekte bossen, de beperkte internet beschikbaarheid aan den lijve hebben ervaren, bedachten we dat het noodzakelijk was om te investeren in het allerbeste high-tec GPS navigatie apparaat dat we konden vinden. Natuurlijk staat er dan één naam bovenaan het wensenlijstje. Dus namen we contact op met een gespecialiseerde winkel en Garmin dealer bij ons in de buurt voor advies en de vraag of ze iets voor ons konden betekenen de vorm van materiaal sponsoring. Het antwoord kwam snel en beslist, we mogen deze winter wel voor enkele dagen een GPS uittesten maar er is geen interesse in sponsoring. Een mail naar Garmin gaf hetzelfde resultaat. Omdat we deze tocht voorbereiden en uitvoeren met een zeer beperkt budget is Mark gaan kijken naar alternatieven zoals google maps offline en andere GPS apps Tijdens de intensieve zoektocht op internet kwam er één naam steeds weer voorbij: Locus Map. Een snelle test van de gratis versie was veelbelovend echter voor onze wensen is de zogenaamde ‘PRO’ versie veel beter toegerust. Wat we bijvoorbeeld nodig hebben is een gedetailleerde kaart, data-free gps live-tracking (zodat Mark mij kan volgen), track-recording (voor de logboeken) en sharing (je route of locatie delen met anderen). Kortom, een betrouwbare, veilige GPS locator die het mogelijk maakt om elkaars locatie te volgen en die helemaal offline, dus zonder internet ontvangst, feilloos werkt. Alle andere zaken zijn een bonus. Wat ik niet nodig heb is het daadwerkelijke navigeren van punt a naar punt b over een lijntje, de weg zoek ik zelf met een goede digitale kaart. Er zijn meerdere manieren om dit te organiseren, de Garmin wandelnavigatie kan dit, maar de Locus Map Pro App kan het ook. Kijk en vergelijk. Garmin Montana 680 (bij de Garmin dealer) €469 Benodigde kaarten (3 kaarten nodig à € 189 per stuk = €567 Complete navigatieset voor één persoon: € 1036,- Locus Map Pro €7,49 We hebben dus zojuist € 1028,51 bespaard. Hoe gaaf is dat? Het lijkt erop dat de PRO App prima werkt op de oude Samsung S3 van Mark. Het is mogelijk om extra kaarten aan te kopen maar het lijkt erop dat dit helemaal niet nodig is. De kwaliteit van vrij verkrijgbare kaarten is net zo goed. Voor de geïnteresseerden: kaarten zijn beschikbaar via openandromaps en, hoewel het niet de bedoeling is kan het ook, google maps offline. Live tracking is available via GPSies.com Op de foto zie je een voorbeeld van een vrij beschikbare kaart van Overijssel, naast een versie van google maps offline van hetzelfde gebied en en daarnaast een voorbeeld van Zweden. Helemaal voor niets! In de komende weken gaan we samen oefenen met deze manier van navigeren. We zullen onze bevindingen hier delen.  Discovery update
Roofrack zit erop maar verder is het even stil aan het front, we zijn vooral bezig met andere zaken. Vandaag kwam Mark thuis een nogal nat modderpad en herinnerde zich plotseling waarom de rubberen vloermatten zo zorgvuldig waren neergelegd…. Het is nu echt tijd voor het laswerk aan de vloer. De voorwielen van binnenuit zien spinnen in de blubber is niet zo tof als het klinkt, hij was voor een keer echt blij met zijn zonnebril. Huis te koop En waar we nu zo druk mee zijn geweest de laatste weken is de verkoop van ons huis. Onze droomplek in Markelo. De voorbereidingen voor de reis hebben ons doen inzien dat we ook op langere termijn anders willen gaan leven. Bewuster, duurzamer, zonder hypotheek en mobieler. Dus zijn we aan het ‘ontspullen’ hartstikke leuk om te doen. Stel dat ál je spullen in één paardentrailer moeten passen. Wat neem je mee? Dus mocht je nog op zoek zijn naar een fantastische plek voor jou en je paarden. Misschien is ons stekkie interessant.  Zomer? Daar gaan we het even niet over hebben. In ieder geval zitten wij niet stil. Ik ben ontzettend trots op mijn maatje die in Leersum zijn eerste klasse twee Endurancewedstrijd uitliep. 45 kilometer verdeeld over twee dagen, op een heel zwaar parcours met zo nu en dan flinke stortbuien. Het oefenen met de trailer heeft veel geholpen want bij de voorkeuring was zijn hartslag slechts 36 slagen per minuut. Hieruit blijkt dat Timo niet onder de indruk was van het feit dat hij op onbekend terrein stond met vreemde paarden om zich heen en mensen die hem van alle kanten bevoelen. Ook zijn hersteltijd viel niets tegen en op de nakeuring zakte zijn hartslag vlot naar 48. Het is fijn om te merken dat Timo een zwaardere belasting prima aan kan.  Afgelopen week hebben Mark en ik kennis gemaakt met Pauline van Visit Sweden, de organisatie die zich bezig houdt met promotie van Zweden in Nederland. Achter een megabak koffie bij Starbucks raakte Pauline raakt niet uit verteld over Zweden. Zij weet welke plekjes je niet mag missen en kent veel Nederlanders die daar een B&B runnen. Ze kent ook veel paardenbedrijven waar we zouden kunnen overnachten op de route. Pauline wil voor ons contacten leggen. De route begint vorm te krijgen. We hebben de eindbestemming iets aangepast en gaan nu werkelijk naar de poolcirkel.
Ook is er contact met een verzekeringsmaatschappij voor een ziektekosten verzekering voor Timo. In Zweden wonende kennissen wisten ons namelijk te vertellen dat de veterinaire kosten daar pittig kunnen zijn. Samen met de verzekering brengen we in kaart wat de risico’s en valkuilen zijn. Hierover zal ik later uitgebreid vertellen. Mark is de Landrover aan het verbouwen en zodoende kwamen we in contact met Annemiek Breedveld van Stalkist.nl. Zij heeft toegezegd ons in 2017 te helpen met stalkisten waarin we behalve paardenspullen ook keukengerei, kleding en allerlei andere zaken zullen vervoeren. Hoe gaaf is dat! En misschien gaan we de stalkist(en) na thuiskomst veilen voor het goede doel, waarover volgende keer meer. Tot gauw |
AuteurCarolien & Mark Archieven
May 2017
Categorieën |
RSS Feed