Timo is mijn held, mijn lief, mijn grootste bezit. Maar moeders weten; er zijn dagen dat je zelfs je grootste liefde achter het behang zou willen plakken. Zo'n dag was vandaag. Op ons prachtige kampje in het bos had Mark een comfortabele paddock voor Timo uitgezet. Lekker dicht bij de tent, zodat de ‘kudde’ dicht bij elkaar kon slapen. Na de gebruikelijke vier uurtjes rondstappen gingen wij allen bijtijds te ruste. Zelfs Timo ging liggen wat betekent dat hij helemaal op zijn gemak is. Om 04.40 uur hoorde ik plots een ‘kedoeink, stamp stamp’ en ik wist meteen, onze man is door het draad van de paddock gestapt. In mijn onderbroek struikelde ik de tent uit waar ik Timo nog net bij zijn halster kon pakken. Hij was op zoek naar de wateremmer. Och schatje, zei ik nog, heb je dorst? Water gegeven, meteen een emmer SpeediBeet er achteraan en nog een half baaltje hooi erbij. Paddock weer gerepareerd en Timo teruggezet. “Mark, blijf maar liggen’ het is ok”, zei ik terwijl ik de tent weer in kroop en over Mark heen klauterde. Drie seconden later hoorde ik “kedoeink, kloink, stamp stamp stamp stamp stamp. Ik draaide me om en zag nog net een zwarte staart verdwijnen. Mark!!! Wakker worden, hij is weg…..ik stond perplex….wat is dit nou? Mark wurmde zich razensnel uit zijn slaapzak, trok een broek aan, haalde de mountain bike van het dak van de Discovery af en riep: “Brokken, we hebben brokken nodig, speedibeet rammelt niet. En Carolien, trek een broek aan!” Ik stond nog als bevroren naar een wegdravende Timo te kijken. Mark fietste achter Timo aan en nadat ik in een broek was geschoten rende ik er te voet achteraan. De meest vreselijke scenario’s speelden door mijn hoofd. Timo in een moeras, Timo onder een grote vrachtauto, Timo die iemands tuin molesteert, Timo voor altijd verdwenen…. Na een minuut of 5 zag ik in de verte Mark aan komen, lopend met paard met zijn hoofd in een voeremmer. Terwijl ik erheen rende droogden mijn tranen. Mark zei opgewekt: “Nou ja, het is in ieder geval een goed verhaal…. Een beetje avontuur mag best, als het hierbij blijft.” De paddock was kapot en ik zette een stoel in het midden neer om Timo vast te houden terwijl Mark de draden repareerde. Maar onze lieve schat was het er niet mee eens. Hij bleef onrustig en sleurde mij met stoel en al over de grond richting uitgang. Dan maar staan. Toen alles weer was hersteld liet ik hem los en bleef bij de uitgang staan. Even leek het rustig. Mark zette koffie op en ik draaide me om. En toen realiseerde mijn robuuste Welsh Cob zich dat hij de uitgang helemaal niet nodig had. Met zijn 500 kg stampte hij resoluut naar de andere kant van de paddock om er zonder aarzelen dwars doorheen te gaan, linten en paaltjes met zich meesleurend. En weg was hij. Mark sprong direct op de fiets met voer maar Timo keek achterom en steeds wanneer Mark dichterbij kwam liep hij verder weg. Totdat Mark de emmer op de grond neerzette en zelf achteruit liep. In draf liep hij naar de emmer toe, om de tweede kilo brokken van deze ochtend te verorberen. Mark en ik keken elkaar aan: “Dit komt niet meer goed vandaag. Er zit niets anders op dan op te zadelen en maar op pad te gaan.” Zo gezegd, zo gedaan, dus reed ik om 05.50 uur zonder ontbijt maar in een lekker zonnetje door de bossen op weg naar Hanneke & Hein. Ze verwachtte ons pas die avond maar het zag er naar uit dat we om 09.30 uur zouden arriveren. Gelukkig waren Hanneke en Hein thuis en werden we hartelijk ontvangen. Timo mocht in een mooie grote weide met bomen en grote stenen achter het huis. Naast hem (met enkele meters ruimte en een struikenrij ertussen) was de paddock van dekhengst Gribo. De paarden begroetten elkaar met gehinnik, Timo liep een ronde en na een paar minuten lieten we hem alleen. Totdat Hein ons 30 seconden later na riep: “Kom! Ze vechten!” Hanneke en ik renden terug en wat denk je, Timo had bedacht dat hij ook voor deze draden geen respect hoeft te hebben en was er voor het gemak onderdoor gerend. Gelukkig geen fysieke schade want de hengst stond nog aan de andere kant van een omheining maar de schrik was er niet minder om. Hanneke en Hein zijn niet zo snel onder de indruk en hebben een extra omheining gemaakt met stroom erop en daarna ging het goed. Enfin, we hebben wel een probleem dat moet worden opgelost voordat we verder kunnen reizen. Vandaag zijn we gaan winkelen voor een draagbaar stroomapparaat. Gelukkig hebben we dat kunnen kopen en morgen zullen we het moeten testen. Maar los van de praktische problemen vind ik het ergst dat mijn vertrouwen in Timo een deukje heeft opgelopen. Wij doen zoveel moeite om met zijn drieën bij elkaar te slapen. We zijn totaal afhankelijk van elkaar, het paard net zo veel van ons als wij van hem, en hij smeert hem. Het voelt in deze situatie als een persoonlijke afwijzing. We zijn duidelijk nog geen kudde. Ik weet het, je komt jezelf, en elkaar tegen op een trip als deze. Na twee weken onderweg te zijn ben ik emotioneel niet zo stabiel waardoor alles rauw en ongefilterd binnen komt. In de praktijk is dit slechts een minimale tegenslag maar dat dat ik het zo erg zou vinden had ik niet verwacht. Nu eerst maar eens een paar uur goed slapen, morgen weer een nieuwe dag. Wordt vervolgd...
4 Comments
Lucienne Janssen-Snels
19/5/2017 21:33:05
Meid, wat een toestand! Ik heb geen ervaring met een opstandig paard, maar wel met opstandige zonen! En als je moe bent, kan je niet zoveel hebben. Hopelijk slaap je lekker en morgen "nieuwe ronde, nieuwe kansen".
Reply
Inge
20/5/2017 12:45:19
Wat een onderneming, zo'n trektocht te paard! Wat ik alleen niet zo goed begrijp is de gedachte dat jullie een kudde zouden vormen? Twee mensen in een tent en een paard...? Mensen zullen nooit een vervanging zijn voor soortgenoten. Een paard denkt niet zoals wij en ziet een tentje met twee mensen erin niet als een veilige kudde. De teleurstelling begrijp ik wel, want wat zou het mooi zijn als we echt zoveel betekenden voor onze paarden, maar realistisch gezien werkt het gewoon niet zo.
Reply
Carolien
20/5/2017 13:24:07
Hi Inge, een onderneming is het zeker. :-) Het woord 'kudde' is niet het juiste woord. Maar de ervaring van de zogenaamde Long Riders is dat wanneer je 24 uur per dag met je paard samen bent, de relatie en de onderlinge verhoudingen enorm veranderen. Je bent enorm gevoelig voor elkaar omdat alles om je heen continu verandert behalve de groepssamenstelling.
Reply
catherine
20/5/2017 19:31:06
Hopelijk heb je de volgende nachten steeds compagnie voor je paard en breekt hij vervolgens, als hij weer alleen is, geen derde keer door de kleine omheining. Op mijn solo trektocht was mijn grootste probleem dat mijn paard dit helemaal niet leuk vond. Ik voelde voortdurend een grote onrust, die ze niet heeft op trektochten met andere paarden. De volgende keer wil ik mijn 2 paarden meenemen, maar dan zijn er weer andere praktische beslommeringen.Vreemd dat je paard dit nu pas opneemt, want hij is niet aan zijn proefstuk toe. Het komt wel goed! Succes
Reply
Leave a Reply. |
AuteurCarolien & Mark Archieven
May 2017
Categorieën |