Na 5 dagen rijden zijn we gisteren aanbeland in Perstorp,bij de paardenstal  van Dorthe. Een waar paardenparadijs.  De afgelopen dagen -  vanaf de Stuga bij Sara in Äspinge tot aan Perstorp - zijn echte bosdagen geweest. Soms door uitgestrekte bossen en soms langs eindeloze gravelwegen. Gisteren reed ik 15 km langs een weggetje dat door de dalen slingerde en langs de mooiste huisjes en boerderijen voerde. Ik vraag me af hoe vaak de mensen hier van hun terrein af komen. Als je 15 km moet rijden naar de supermarkt zal dat niet dagelijks zijn, lijkt me.

Enkele dagen geleden mochten we het gastenverblijf van Ann & Bärra Andersson uitproberen. In een van de bijgebouwen van hun boerderij hebben zij een compleet gastenhuis gebouwd, compleet met woonkamer, keuken en badkamer. Gasten kunnen paarden meenemen. Mocht je ooit voor een vakantie met je paard naar Sjöbo willen gaan dan is dit een topplekje. Je kunt contact opnemen met Bärra via nomoretv@hotmail.com. In het fotoalbum onder deze post zie je foto’s van hun stekje.

Eergisteren was een pittige dag. De hele dag in de regen met een tablet die daar niet tegen kan trachten een route te volgen die eigenlijk voor wandelaars is. Het bleek dat de route was afgesloten voor paarden. En niet zonder reden, door de ontoegankelijke moerasgebieden liggen vlonders van 2 planken breed waar een paard niet overheen kan. Omrijden dus en zelf de weg zoeken. In de middag besloten we dat het genoeg was en na 20 km hebben we een kamp opgeslagen op een bos parkeerplaats. Timo was relaxed en vond het reuze gezellig dat we met de auto, trailer en tent pal naast de paddock stonden. Mooi zijn hele kudde bij elkaar.

Deze stop betekende wel dat ik gisteren een tocht van 41 km voor de boeg had om uit te komen op de stal van Dorthe. Gelukkig scheen de zon en was deze route prima te volgen. Om 08.15 uur vertrokken Timo en ik en om exact 17.00 uur arriveerden we in Perstorp. Een lange dag maar Timo zit er niet mee. Het is onvoorstelbaar hoe graag dit paard werkt en hoe gemakkelijk hij zich aanpast. Denk niet dat het hier vlak is zoals in Nederland, het omhoog en omlaag, een Eifeltraining is er niets bij. Timo stapt opgewekt kilometer na kilometer weg en is alleen maar lastig wanneer hij moet stilstaan. De hoefschoenen houden het goed en aan Timo’s hoeven en kroonrand is niet te zien dat hij schoenen draagt. Héél fijn.

Dit weekend pauzeren we twee dagen om even op adem te komen. Mark reorganiseert te auto, ik de paardenspullen. We proberen een wasje te doen en zoeken internet toegang. Timo heeft een geweldig weiland voor zichzelf waar hij twee keer per dag een paar uurtjes op mag. En wij kamperen bij een meer in het 10 hectare grote weiland van Dorthe’s paarden.
​
Bijkomend voordeel is dat Dorthe natuurlijk bekapper is, hoera hoera, en zij kan Timo’s hoeven bijwerken. Vanavond bbq met stalgenoten. We kijken uit naar de verhalen. Tot gauw!