You can't always get what you want

Ken je deze nog, van de Stones? Het is waar.
 
‘You can't always get what you want
But if you try sometimes well you might find
You get what you need’
 
De uitdaging komt uit een andere hoek dan verwacht. Leven zonder warm of stromend water en zonder toilet is niet zo ingewikkeld. Rijden en lopen met constante pijn in mijn benen - de overgang van manager naar bushgirl is vrij groot - is naar, maar met pijn kun je leven. Uitdagingen onderweg zoals onbenullig groot landbouw verkeer, moerassen, steile hellingen en doodlopende tracks zijn allemaal te overwinnen.
 
Maar iedere nacht slapen naast een paard dat zich duidelijk niet goed voelt, dat kan ik niet. We hebben vooraf met elkaar afgesproken dat we het alle drie leuk moeten vinden. Mark, Timo en ik. Dat was de voorwaarde en anders zouden we stoppen.
 
En één van ons vindt het niet leuk. Wanneer we samen op pad zijn gaat het prima, met de oortjes erop loopt Timo zijn 30 km door bossen en velden. Maar de nachten zijn verschrikkelijk. Hij is bang in een onbekende omgeving en gefrustreerd omdat hij niet weg kan uit zijn paddock.
We hebben geprobeerd hem op zijn gemak te stellen, de paddock gebouwd in een besloten omgeving bij de bomen of juist in een open omgeving in het veld, met veel zon of juist met veel schaduw. We hebben buiten bij hem geslapen. Het helpt niet. Gevolg is dat we allemaal slaap tekort komen en steeds meer stress ervaren. Dit is op termijn niet vol te houden. Natuurlijk is het mogelijk om Timo in de trailer op te sluiten, vast te binden of te kluisteren maar dat neemt zijn angst niet weg. Zo wil ik dat niet. Het is hartverscheurend om naar je paard te kijken en tegen hem te zeggen: “ja jongen, dit is wat de baas wil, wen er maar aan.”
 
Het lichaam is goed te managen, Timo eet en drinkt gelukkig altijd en de afstanden vormen geen enkel probleem. Zijn instinct als prooidier is echter niet te managen, s lastiger te managen. De enige duurzame oplossing zou zijn om een ander paard erbij te halen en mee te nemen. En dat willen we niet.
 
De mensen die mij wat beter kennen weten wat de opzet van deze trip is. Het gaat niet om de prestatie die we moeten leveren, het is een ontdekkingstocht. Op zoek naar mezelf, met twee van mijn meest dierbare vrienden. En door alle stress kom ik niet aan rust toe. Mijn mechanisme is 'mezelf pushen tot een prestatie', nergens aan denken behalve het 'doel'. Doorgaan! Maar wat eigenlijk moet gebeuren is 'loslaten'. Nóg meer dan we al doen. Niet alleen werk, de kinderen, familie en onze dieren. Maar óók de zorg voor een paard. MIJN paard, mijn grote vriend. En dát is bijzonder moeilijk..  
 
Kortom, na 303 km hebben we besloten om Timo een paar maanden lekker in de wei te laten lopen bij Hanneke en Hein in Hamneda en onze reis zonder hem voort te zetten. We gaan hem zo missen. Maar hij heeft er duidelijk geen probleem mee (zie video).
 
Het was mooi, we hebben geleerd en genoten. Bedankt voor jullie support. Er zullen geen paarden updates op de website meer volgen. Interessante avonturen mogelijk wel op de facebook pagina. En tegen iedereen die met ons mee genoot zou ik willen zeggen: maak je dromen waar. Het kan zijn dat je ergens anders uitkomt dan je verwacht had. Dat maakt het leven interessant.

---

Timo's vakantieplekje voor de komende maanden