Denemarken en Falsterbo

We kunnen het nog steeds moeilijk geloven maar we zijn onderweg. Het gebeurt!
De hele weg in de auto zitten we als kleine kinderen te giechelen en soms knijpen we elkaar in de arm. Is dit echt? Het is moeilijk te bevatten.

Wat heel vreemd is, is dat we nu alles, maar dan ook alles moet loslaten. Waar komen we terecht, hoe gaat de reis verlopen? Hoe zal het met onze dieren thuis gaan, redden de kinderen zich wel? Wordt ons huis deze zomer verkocht? En waar gaan we dan naartoe? De kunst van het loslaten is nog niet zo eenvoudig. Het is in ieder geval ver buiten onze comfortzone. En dat was ook precies de bedoeling. We nemen het maar zoals het komt.

En wat er ook nog komen gaat, de ervaring van deze eerste zes dagen neemt niemand ons ooit nog af. Op fb zijn de dagelijkse updates te lezen, maar hier een korte terugblik op de eerste week.

De reis naar Denemarken was behoorlijk stressvol. Mark die zijn kindje, de ‘Disco’, aan de ultieme test moest onderwerpen; 400 kg achterin en 1200 kg erachter over 600 km. En ik, continu de oren gespitst op ieder geluid vanuit de trailer. Iedere paar uur stoppen op de snelweg, Timo water aanbieden en SpeediBeet (vezels in de vorm van bietenpulp) geven, want veel hooi eet een paard op zo’n dag niet.
De ontvangst in Denemarken was boven verwachting. Terwijl we ons hadden voorbereid op kamperen in een paddock had Gisela Dethlefsen, de Pavo distributeur in Denemarken, een gastenkamer ingericht. Twee dagen lang zijn we verwend met heerlijk eten en gezellige momenten. Als gebaar van dank hebben Mark en ik op de tweede dag een boom geveld die in de weg stond tussen het tuinhuis en het privémeertje geveld. Het is heel bevredigend om iets terug te kunnen doen voor de mensen die ons helpen.

Hoewel een algemeen bekend fenomeen onder reizigers, is het voor mij een totaal nieuwe ervaring om de hulpvaardigheid van mensen te ervaren. Dat begon al thuis met het lieve afscheid van de PennyPlusClub meiden (mijn vriendinnengroepje in Markelo), daarna in Denemarken en hier in Falsterbo gaat het nog steeds door. Mensen lijken er plezier in te hebben om deel te nemen aan een stukje van dit avontuur. Hulp aanvaarden is iets dat wij echt moeten leren.

Falsterbo Resort Camping bood ons een stuga aan omdat ze Nederlanders kennis willen laten maken met deze vernieuwde camping (voorheen Ljungens Camping). De nieuwe eigenaren begonnen in januari met verbouwen en het resultaat mag er zijn. Aan zee, met alle luxe faciliteiten die bij een camping horen, inclusief indoor koken op zes gloednieuwe keramische kookplaten. Vanuit onze stuga (met keuken en badkamer) zien we iedere avond een koekoek fourageren op het pas ingezaaide gras. De gastvrijheid bleef echter niet bij de stuga, Timo heeft een heerlijk plekje op een kleine privéstal waar hij helemaal vertroeteld wordt. Overdag in de wei en in de avond naar binnen samen met de andere paarden. In principe laat ik mijn paard liever in de wei maar zodra hij alleen achterblijft wordt hij onrustig, vandaar de stalling samen met de groep. Al na enkele dagen voelde Timo zich helemaal thuis.

Hoogtepunt van de week was het zogenaamde Food Festival vandaag. Per Wildenstam, actief lid van de Falsterbo gemeenschap, nodigde ons uit om te paard de route langs de tien deelnemende restaurants te rijden. Een goede manier om zowel locals als toeristen kennis te laten maken met het culinaire aanbod in dit kleine plaatsje. Aangezien geduld niet Timo’s best ontwikkelde eigenschap is had ik vooraf mijn twijfels. Echter ook deze keer kwam er spontaan hulp in de vorm van Erik Raabe, die met zijn Ierse hunter Sam mijn gids wilde zijn. De mensen die Timo kennen weten dat hij niet zo gecharmeerd is van paarden aan zijn zijde. Meestal is hij dominant en moeten alle paarden uit zijn persoonlijke ruimte blijven (lees 3 meter uit zijn buurt, buiten het bereik van uitslaande achterbenen en ontblote tanden) maar deze keer leek hij de rust van Sam over te nemen en liet hij zich gewillig doch enthousiast leiden door deze ruin. Wat ben ik trots op mijn dappere en flexibele paard. En als kers op de taart was het vandaag de eerste zomerdag met windkracht 0.

Minder leuk is het feit dat ik in draf of galop mijn hoefschoenen blijf verliezen. Het is nu 4 keer gebeurd, zelfs duct-tape om de bandjes mag niet baten. Als Timo met zijn achterhoef de voorhoef raakt vliegt de schoen uit zonder los te gaan. Hier moeten we nog iets op bedenken. Tips zijn welkom.

Het buitenleven is nog ver te zoeken maar wat hebben we genoten van de warme douches en de heerlijke bedjes. Als je van zee, gezelligheid en natuur houdt is Falsterbo echt een aanrader. Morgen gaan we de bush in. Tot volgende week