Dromen, denken, durven en DOEN

In de zomer van 2015 reed ik met Timo door de bossen op de Veluwe en dacht:  DIT wil ik doen...héél lang en héél ver. Tegen Mark zei ik:  Wat heb jij nodig om met mij mee te gaan? En hij antwoordde: Een Landrover en een land waar je je gang kunt gaan. En ik wil niet naar het Zuiden maar naar het Noorden.
​
Een periode van 1,5 jaar lange voorbereiding volgde. Mijn werkgever moest even wennen aan het idee. In de agrarische sector is een sabbatical niet gebruikelijk. Maar eerlijk is eerlijk, Pavo en ForFarmers hebben hun best gedaan om samen met mij de mogelijkheden te onderzoeken en uiteindelijk kwam er in september 2016 groen licht. Ik vind het bijzonder.

Onze ex-partners hebben ook meegedacht. Maak je dromen waar zeiden ze allebei zonder aarzelen. Gewoon lekker gaan, natuurlijk blijven de kinderen bij ons. Natuurlijk was er het een en ander te bespreken maar ook in deze situatie vind ik het bijzonder dat mensen als vanzelf lijken te begrijpen hoe groot de behoefte is.

Vanavond stonden we samen de auto in te pakken. Mark heeft de Landrover Discovery uit ‘95 zo goed als helemaal uit elkaar gehaald. Met de laptop op de motorkap youtube video’s bestuderend, nieuwe schokbrekers, remschijven en wiellagers. De hele binnenkant eruit gehaald, inbouwplanken gemaakt, de bedrading vervangen en het hele chassis in de tectiel gezet. Alleen voor het laswerk is een ‘deskundige’ betrokken. Die auto is zijn kindje en het kind is klaar om de wijde wereld in te gaan.

Uren is er gepuzzeld met campingspullen, tassen, kratten en gereedschap. Net zolang totdat alles past, want let op, in juli komen onze drie jongens met al hun spulletjes nog een paar weken langs.
Maar toen ik vanavond met Timo’s spullen aan kwam zetten ontstond er lichte paniek. Eén grote en één kleine Stalkist, twee voertonnen, 5 paddockpaaltjes en 6 emmers. Wat heb jij véél… Het klopt dat Mark nog nooit naar een endurance of eventingwedstrijd is geweest. Véél??? Gelukkig is ook die uitdaging weer opgelost. Wie heeft er 6 emmers nodig op trektocht, en 5 borstels, en een thermoskan?

Uit onverwachte hoek komen lieve kaartjes met de post. Mensen, echt waar, een briefkaart in de bus krijgen is zó veel leuker dan een appje, probeer het eens. De PennyPlusClub, ons vriendinnengroepje in Markelo organiseerde een afscheidslunch, en plotseling wordt het verlangen om er ‘even tussen uit te gaan’ overschaduwd door een gevoel van weemoed. Wat gaan we dit missen…. Vreemd dat je eerst weg moet gaan om te beseffen wat je hebt. Niet voor niets een cliché.

Het zwaarste afscheid wordt dat van onze honden. Poes en lieve stippel Mikah redden zich wel maar ex-straathond Patch kijkt al dagen heel bezorgd. Hij is stilletjes en duidelijk van slag. Gelukkig hebben we een geweldige dame gevonden die met liefde voor de dieren wil zorgen tijdens onze afwezigheid. Maar buikpijn heb ik er wel van.

---

Timo is er meer dan klaar voor. Lexie logeert bij lieve vrienden en Timo is zoals ik al verwachtte kalm in zijn paddock. Hij geniet van rustig eten zonder het te hoeven verdedigen. Hij is fit en zijn aandacht is volledig op mij gericht. Zoals CuChulaine O’Reilly van het Long Riders Guild schrijft: “Wanneer je op reis gaat met je paard worden in de eerste dagen de kudde verhoudingen totaal anders. Jij bent de enige stabiele factor in het leven van je paard. Ga daar zuinig mee om.”  

Morgenochtend vertrekken we naar Denemarken om daar twee nachtjes te verblijven zodat Timo een dag rust heeft. Dinsdag reizen we door naar Zweden. En dan gaat het avontuur beginnen. 

PS: Laatste aanschaf voor vertrek? Hoewel ik had gedacht dit nóóit te doen ben ik toch bezweken, ...een selfiestick, hahaha.

​PPS: Vanaf nu zullen de updates op de website in het Engels zijn zodat Zweedse kennissen het ook kunnen volgen. Facebook blijft Nederlands en Engels

---