De zomervakantie is in volle gang. Ik ben aan het trainen voor mijn eerste klasse 2 endurance wedstrijd. Met een beetje geluk rijden we eind juli de Utrechtse Heuvelrugrit, een klasse 2 tweedaagse. Maar alleen als de temperatuur onder de 25 graden blijft, Want bij hogere temperaturen is Timo niet op zijn best. In dat geval gaan we vrijwilligen, ook leuk. We zijn ook weer één, nee, twee stappen dichter bij onze reis. In de eerste plaats heeft mijn werkgever Pavo, onderdeel van ForFarmers, deze week officieel toestemming gegeven voor mijn verlof. Deze goedkeuring is één van de meest belangrijke factoren voor succes. Het is heel bijzonder hoe ForFarmers mee denkt en er alles aan doet om mij te helpen deze droom tot uitvoer te brengen. Het komt niet zomaar uit de lucht vallen, vergis je niet, er is 10 jaar heel hard werken aan vooraf gegaan. Maar toch... Mijn boodschap aan iedereen is ‘durf te dromen’ en maak je dromen, hoe vreemd ze buitenstaanders ook mogen voorkomen, bespreekbaar. Ook op je werk. De reactie zou wel eens mee kunnen vallen. De tweede stap is dat we eindelijk een geschikte auto hebben gevonden. Geen Landrover Defender - die bovenaan de wensenlijst stond - maar een Landrover Discovery. Voor de liefhebbers: een serie 1 uit 1995, met een 300 tdi dieselmotor die 3500 kg mag trekken. Voldoende power voor ruig terrein en zo oud dat Mark er zo goed als alles aan kan repareren (weinig electronica). Het is een oude auto maar hij voldoet aan alle verwachtingen. Vandaag heeft Mark alle bekleding uit de laadruimte gestript. Het plan is om er kastruimte, plaats voor een watertank en een dubbele vloer in te maken vloer in maken zodat we maximale opbergruimte creëren. Vanaf vandaag ligt de nieuwe ROS in de winkels, met een artikel over de Wildernis Training die ik in april heb gedaan bij De Voshaar in Eibergen. En dinsdag werd ik gebeld voor een interview met het blad ‘Werkvloer’ de werknemerskrant in de diervoedersector. We gaan goed, nog ruim 9 maanden en dan…. PS: ik kreeg de opmerking dat de letters erg klein zijn op de telefoon. Daarom heb ik de tekst groter gemaakt. Bevalt dit beter?
0 Comments
Afgelopen week hebben Mark en ik een eerste verkenningsweek gedaan in Zuidoost Zweden. Ik was nerveus, de verwachtingen waren hoog gespannen, zou het niet heel erg tegenvallen? Zouden de plaatjes in de brochures net zo geshopt zijn als in modebladen?
We bezochten de provincies Skåne, Blekinge, Östergotland en Smålland en Zweden maakte het helemaal waar. Vanaf de eerste kilometer zochten we naar superlatieven om onder woorden te brengen wat we zagen. Het lukte niet. Verder dan betoverend, mooi en sprookjesachtig kwamen we niet. Oke je moet wel van bomen houden, want meer dan 50% van het oppervlak van Zweden is bedekt met bomen. En dat zijn héél veel bomen. Opluchting Een aantal issues die we vooraf als mogelijk knelpunt hadden ingeschat blijken dat niet te zijn. Aan gras geen tekort in de zomer, overal zijn open plekken, bermen en veldjes. En het mooie is dat je er ook nog gebruik van mag maken. Timo zal zeker in het eerste deel van de trip niets tekort komen. En er is voldoende zoet water. Meren en riviertjes, waar je bij kunt komen, waar je in mag en dat ook nog drinkbaar is. Wat een opluchting. Het allemansrecht kenden we al, maar het blijkt ook toegestaan om overal met je paard te rijden, ook over de grond van iemand anders en door weilanden. Zolang je maar geen sporen achterlaat, netjes de hekken sluit en en uit het zicht van de bewoners of eigenaren blijft. Uitdagingen Uitdagingen zijn er ook. De mooie plekken aan de prachtige meertjes zijn niet bereikbaar met een paardentrailer achter de auto. Dat betekent dat we een oplossing moeten gaan vinden. Het idee is nu om de trailer op één van de twee wekelijkse rustdagen zo’n 150 km verder op te brengen, dan terug te rijden met de auto en vandaar met Timo in etappes richting trailer rijden. Een andere uitdaging is de bodem. Dat er bijzonder veel grindwegen zijn wist ik al. Daarom is het noodzaak om rondom te beslaan. Maar zoals je op een van de foto’s kunt zien zijn er ook veel fijn puin wegen en die zijn minder prettig begaanbaar. Zooltjes kunnen een oplossing zijn, maar met zooltjes is het risico op een loszittend ijzer wel aanzienlijk groter. Plakijzers en hoefschoenen gaan dus ook mee in de auto.
Een van de meest ingewikkelde uitdagingen is de route uitzetten en zorgen dat Mark en ik beiden op dezelfde plek uitkomen. Goede navigatie gaat het succes van de tocht bepalen, mede omdat het 4G netwerk matige dekking biedt. We zijn dus volledig afhankelijk van satelliet navigatie. Het kan zijn dat ik met Timo voorbij een prachtige plek kom, die ik aan Mark door moet kunnen geven. Maar andersom kan ook, Mark gaat op zoek naar een goede overnachting plaats en laat me in de middag weten waar ik precies naartoe moet rijden. Er schijnen GPS apparaten te zijn waarin je complete routekaarten kunt downloaden. Daar gaan we naar op zoek. En dan wel een lichtgewicht en spatwaterdicht exemplaar met een batterij die lang mee gaat. Kostbare bedoening maar absoluut noodzakelijk.
Al met al begint het nu echt te leven voor ons. De droom wordt heel concreet. We weten waar we het voor doen en waar we naar op zoek moeten. En dat is nogal wat, want naast organisatie en management komen we nog een behoorlijk bedrag tekort. Maar ach, ik houd van uitdagingen. Wat niet weg neemt dat alle input meer dan welkom is. In januari vertelde ik over de winterse voorbereidingen. Hoewel theoretische kennis onmisbaar is , wijst de praktijk soms anders uit. Rijden op blote voeten is een prachtig ideaal maar gaandeweg ging Timo steeds gevoeliger lopen totdat hij helemaal niet meer vooruit wilde. En pijn in de voeten is niet acceptabel. Dus staat hij vanaf eind maart toch weer rondom op de ijzers. De lente is nu echt gearriveerd, wintervacht is weg en we zijn lekker aan het trainen. Eind juni rijden we onze derde klasse 1 Endurance wedstrijd. Met een beetje geluk starten we deze zomer nog een klasse 2. Iedere keer weer ben ik trots op Timo, hij heeft een eigen wil en dwang komt in zijn woordenboek niet voor. Echter wanneer het echt spannend wordt vertrouwt hij volledig op mij en laat zich leiden. En zo kunnen we iedere onverwachte situatie aan en dat geeft vertrouwen. In april heb ik samen met Timo een wildernis training gevolgd. Vijf bijzondere dagen op Outdoorcentrum De Voshaar in Eibergen. Ik heb geleerd hoe je bagage moet zekeren, hoe je lange routes uitzet op een kaart, hoe je een highline maakt om je paard aan vast te zetten en hoe je eerste hulp toepast bij onverwachte problemen onderweg. In ROS magazine van juni zal ons tweede artikel verschijnen dat geheel is gewijd aan deze training. Inmiddels kunnen we gaan aftellen, nog 11 maanden en dan gaan we. Komend weekend vertrekken Mark en ik voor een weekje naar Zweden om ons licht op te steken over ruiterroutes en overnachtingsmogelijkheden. Mijn grootste vrees betreft de muggen. Dus gaan we ervaren hoe dit in werkelijkheid is. Er vindt volop overleg plaats met mijn werkgever. Hoe gaan we ervoor zorgen dat alle werkzaamheden op mijn afdeling gedurende mijn afwezigheid gewoon doorgaan? Er komen een aantal veranderingen aan bij ons op kantoor en mijn actie is best een uitdaging voor de organisatie. Gelukkig hebben we een geweldig team! Wel overweeg ik om de route aan te passen. Als we in Markelo opstappen zijn we al zeven weken op pad voordat we de Deens-Zweedse grens passeren. Indien we in deze periode tegenslag ondervinden kan het zijn dat we helemaal niet in Zweden aankomen. Uit ervaring weet ik dat reizen met dieren flexibiliteit vereist, vandaar dat we erover denken om te starten in Trelleborg - uiterst zuiden van Zweden - of in Malmö. Dat geeft wat meer ruimte om links en rechts voor de mooie routes te gaan, in plaats van in één streep de kortste weg aan te houden om de deadline te halen. Na de verkenningstocht van volgende week weten we meer. O mensen, ons project is in een stroomversnelling terecht gekomen. Het droomstadium is voorbij, it giet oan! Hoe precies zullen we in de komende maanden gaan ontdekken. Er is nog niets in beton gegoten en veel details moeten nog worden ingevuld. Na het opstarten van de ‘Trektocht te paard facebookpagina’ ontving ik al snel een berichtje van Marjolein van Hilten. Deze gepassioneerde ex-zakenvrouw heeft het kledingmerk Equirex opgericht; duurzame en vooral erg mooie ruitersportkleding. Geboren uit een passie voor paarden en liefde voor natuur. Marjolein vroeg of ik eens wilde praten. Zo gezegd, zo gedaan. Op een vrijdagmiddag zat ik aan een enorme eettafel achter een heerlijke zelfgemaakte cappuccino. We spraken over duurzaamheid in de paardenbranche. Heb jij daar wel eens over nagedacht? Over de brandstof die je verbruikt wanneer je op pad bent met een trailer? Of de enorme hoeveelheid plastic die wordt gebruikt bij het produceren van ruwvoer (strotouwtjes, plastic rondom de balen voordroogkuil)? Ik dus ook niet en het gesprek maakte veel indruk. Equirex kleding is duurzaam geproduceerd. Omdat het onder andere is gemaakt van merinowol draagt het prettig; niet te warm en niet te koud. Marjolein wil kleding beschikbaar stellen en dat aanbod heb ik dankbaar geaccepteerd. Als modebarbaar die meer geld uitgeeft aan de hoefsmid, HAF pads en ruwvoer ben ik bijzonder blij met iemand die me helpt de juiste kleding uit te zoeken voor zo’n lange reis. En toen ik op de site keek werd ik plots zeer hebberig. Maar….nog 7 kilo te gaan voordat ik mijn ideale gewicht heb bereikt. Om mezelf gemotiveerd te houden voor dat laatste stukje starten we pas op dat moment. Ik kan niet wachten…. Mediapartner En ondertussen ben ik gevraagd om de perikelen rondom de voorbereidingen van de trip te delen met lezers van het paardentijdschrift ROS. Vandaag hebben we een planning gemaakt en samen gaan we mooie artikelen schrijven. Ruim 1,5 jaar lang kunnen de ROS-lezers ons volgen. Hopelijk worden er veel ruiters enthousiast over het rijden van trektochten. Het eerste artikel zal hoogstwaarschijnlijk gaan over het kiezen van het juiste zadel voor een lange afstand. Machtig wat spannend allemaal. Als je ideeën hebt over onderwerpen voor een reportage, laat het weten. Tot zover, wordt vervolgd In de winter hebben we ons vooral bezig gehouden met theoretische zaken. We hebben boeken gelezen, gesprekken gevoerd met experts en ervaringsdeskundigen en vooral gespaard. Iedere cent moet nu opzij. Allereerst is er een LandRover nodig. Een Defender wel te verstaan. Geen RangeRover, geen Jeep, nee LandRovers zijn de grote passie van Mark. Dus zoeken we een ‘acceptabele opknapper’ zoals een kennis dat zo mooi omschreef. Een zogenaamde jongtimer waar je zelf aan kunt knutselen. Geen auto vol met electronica, maar de gouwe ouwe LandRover zoals die in het Britse leger altijd zijn gebruikt. De zoektocht duurt voort. Ulthimo is sinds oktober van de ijzers af, ik verdiep me in bekappen zodat ik straks een goede keuze kan maken of we het met hoefschoenen gaan proberen of dat we niet ontkomen aan een ijzertje. Gelukkig staat er een nieuw seizoen voor de deur en is het mogelijk een ander uit te proberen. Een ander tamelijk relevant onderdeel van het harnachement is het zadel. Vijf maanden lang vijf dagen per week zo’n 4 tot 6 uur per dag onder het zadel is een aanslag op de rug van het paard. Ik maak me zorgen over mijn zadel, Past het echt wel goed? Kan ik met één zadel toe of is afwisseling juist prettig? Tot nu toe heb ik enkel Engels gereden, maar is een westernzadel geen betere keuze? O hemel, ik ben een westernzadelleek. Weet er niet, maar dan ook echt niets vanaf, heb er zelfs nog nooit een van dichtbij gezien. Hoe ga ik dit aanpakken? Wat hoofdstel betreft ben ik er wel uit. We rijden tegenwoordig bitloos. Met een ‘Emiel Voest-style’ kingekruisd hoofdstel. Super simpel en het bevalt zowel Ulthimo als mij prima. Dan is er nog het dekjes dilemma. Is het noodzakelijk om high-tec all-weather ademend materiaal onder het zadel te leggen of voldoet een simpele ikea schapenvacht ook, zo niet beter? Hoe meer ik ergens over nadenk, hoe meer vragen er komen. Gelukkig is de lente in aantocht en kunnen we al deze vraagstukken in de praktijk gaan testen. Wij staan open voor aanbevelingen en suggesties :-). Wie denkt dat je zo op je paard kunt stappen voor een tochtje van enkele maanden komt bedrogen uit. Was ik afgelopen zomer twee weken druk met een route uitzetten en overnachtingen regelen voor mijn 8-daagse trektocht, dit is wel iets anders. We maken lijstjes, meer lijstjes en nieuwe lijstjes. Hieronder enkele zaken die we moeten leren of organiseren en die we projectmatig aanpakken. Met daarbij opnieuw de uitnodiging om je mening te geven. Leren bekappen Ongeacht of je beslagen of onbeslagen - al dan niet met hoefschoenen - op pad gaat, op een lange reis is het noodzakelijk dat je zelf de hoeven van je paard kunt bijhouden. Bekappen, vijlen en indien nodig een ijzer eronder slaan zijn de absolute basisvaardigheden als je in de rimboe bent. Wanneer je als particuliere paardeneigenaar wilt leren bekappen is er geen andere mogelijkheid dan een cursus natuurlijk bekappen te volgen. Omdat de term ‘natuurlijk bekappen’ een bepaalde lading heeft was het even een drempeltje, maar ik moet zeggen dat de theorie van deze cursus staat als een huis. Dus slechter worden we er zeker niet van. Naar mijn bescheiden mening is er alleen zoiets als goed bekappen en slecht bekappen. Dus nu zijn Ulthimo’s ijzers eraf. Gaandeweg zal ik jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen van Timo’s voeten. Als hij ijzers nodig heeft, dan krijgt hij ze maar wellicht bieden hoefschoenen wel meer mogelijkheden om flexibel met de ondergrond om te gaan. Gelukkig heb ik (ik ‘heb’ helemaal niemand maar goed) een zeer goede hoefsmid waarmee alles in overleg gaat. Eerste Hulp Bij Paarden Eigenlijk zou iedere paardenhouder die zijn paarden thuis heeft staan een EHBP certificaat moeten hebben, maar ik heb het niet. Jullie? Ik heb mijn leven lang paarden en weet hoe koliek eruit ziet, hoe je een oppervlakkige wond behandelt en wanneer het tijd is voor de dierenarts. Maar wat als die er niet is? Heel hard ‘help’ roepen in je mobiele telefoon zal geen redding brengen, dus naast een algemene EHBP cursus is het ook verstandig om in overleg met een paardendierenarts een apotheek samen te stellen voor noodgevallen in afgelegen gebied. Navigeren op kompas Hoewel reizen op GPS een van de voordelen van de moderne tijd is, kan ook dit systeem falen. Lege batterijen of geen bereik en daar sta je. Op zo’n moment moet je kunnen terugvallen op kompas navigatie. Tijdens mijn studie biologie in een ver verleden heb ik dat geleerd maar een herhaling is zinvol. Zweedse taal ‘där kan jag hitta en hovslagare?’ of ‘vet du en plats för övernattning’ kan maar zo van pas komen onderweg. Zoals een typische Nederlander betaamt vind ik dat je in een gastland minstens kunt laten zien dat je moeite doet om je verstaanbaar te maken. En het is leuk. En handig. En als je Zweeds verstaat kom je in Denemarken ook een heel eind. Dus op de lijst voor 2016. Nu nog iemand vinden die ons het paardenvakjargon kan leren want waar de trein is hoeven we niet te weten. Sponsorpartners zoeken Hier kan ik een boek over schrijven. Niet alleen vanwege onze reis, maar ook vanuit mijn werk bij Pavo. Wekelijks krijg ik sponsor aanvragen op mijn bureau. de een nog mooier, ambitieuzer of zieliger dan de andere. En nu zit ik aan de andere kant. Hoe onderscheid ik ons van de rest? Ik benader enkel potentiële partners die ook werkelijk baat hebben bij een samenwerking met ons. Hoe kan ik bedrijven of merken helpen zonder mijn ziel te verkopen? Want we gaan op reis om een reden. En daar willen we dichtbij blijven. Als jullie interesse hebben kan ik hier wel eens wat dieper op ingaan. Op dit moment heb ik vooral ideeën, tips en contacten nodig. Terrein verkennen Komende zomer gaan we op verkenning. Hoe is het terrein en de ondergrond? Bewegwijzering, is het gemakkelijk om de weg te vinden, bereik voor telefoon en wifi? Zijn er ruiterpaden, fietspaden, bruggen, viaducten? Overnachten in de vrije natuur, vuur maken, giftige planten, wilde dieren, muggen, spinnen, rovers en ander gespuis? Wat kost het leven in Zweden als je onderweg bent, zijn er zaken niet beschikbaar of onbetaalbaar die we mee moeten nemen (wijn)? Naar aanleiding van het vorige bericht heb ik zeer leuke reacties mogen ontvangen, en uitnodigingen. Daar gaan we zeker gebruik van maken. Dus op het lijstje voor de zomer van 2016. Wie past er op ons huis
Dit is een lastige. Wij wonen in een oude boerderij - een ‘echt’ oude boerderij voor, uit 1928, met bakkelieten lichtschakelaars en een handleiding van enkele pagina’s voor lampen, afvoer en stoppenkasten. Dat verhuur je niet even via een makelaar aan een tijdelijke ‘expat’. Daarnaast hebben we honden, twee katten en een zooitje kippen. En één pensionpaard. De hondjes brengen we onder maar voor het huis gaan we iemand zoeken. Een leuke student zou je denken, maar onze boerderij is behoorlijk afgelegen. Daar wil je niet alleen bivakkeren. Daarentegen is het in de zomer paradijs en is er ruimte om honden en een of twee paarden mee te nemen. Nou ja, het is nog vroeg maar ook dit is een af te vinken regel op onze lijst. Zomaar enkele subprojectjes waaraan we werken. En dan staat hier nog niet eens iets over de exacte route, overnachten, harnachement, kleding, kampeermaterialen, mobiele weides, voer meenemen, je eigen automonteur zijn, afvallen, paard trainen en alle andere 10.000 zaken die voorbij komen. En dat is precies waarom het zo ontzettend leuk is. Missen jullie nog iets? Het begon met een boek van Esther Jacobs over het waarmaken van dromen. En omdat Dromen - Denken - Durven - Doen mijn motto en mijn levensstijl is dacht ik. Waarom niet? Toen ik enkele maanden geleden met mijn familie en vrienden begon te praten over een lange reis te paard, samen met mijn vriend Mark die in de Landrover, reageerden de meesten gematigd enthousiast. Leuk idee maar het zal wel weer een ‘bevlieging’ zijn. Maar nu het plan vorm krijgt en we werkelijk serieus zijn variëren de reacties van ‘wauw, nooit gedacht dat je het echt zou doen’ tot ‘is je identiteitscrisis nóg steeds niet voorbij?’ Ik houd van trektochten. Iedere keer wanneer ik op pad ben realiseer ik me dat dit is wat ik het allerliefste doe. Op mijn paard, de hele dag, elke dag, bij voorkeur door gebieden die ik niet ken. En zo ontstond het plan. De Camino in Spanje (naar Santiago de Compostella), het Pieterpad in Nederland en Hadrians Wall, allemaal mogelijkheden die op de long list kwamen. Ik vroeg Mark: “Wat heb jij nodig om het voor jou tot een uitdaging te maken zodat we samen kunnen gaan?” Mark heeft namelijk niets met paarden. Wel met Landrovers. En met bushkraft. Zijn antwoord: “Ik wil best mee, niet naar Spanje maar naar het Noorden, Zweden ofzo.” En zo geschiedde. Op weg naar de poolcirkel Ik werk als marketeer bij Pavo Paardenvoer en naast Nederland, België en Duitsland zijn we zeer actief in Denemarken en Zweden. Komt dat even goed uit. Mijn voer is overal te krijgen en er zijn enigszins vertrouwde contactmogelijkheden onderweg. Na een avond knutselen met Google Earth is dit de route geworden. Voorlopig. In de loop van de komende maanden zullen we die verder gaan uitwerken. In totaal rijden we zo’n 2.500 km, van Markelo (Twente) naar SundHolmen, een gehucht op de grens van Zweden en Finland, net onder de poolcirkel. Daar zullen we naar schatting zo’n 120 dagen voor nodig hebben 65% reisdagen en 35% rustdagen. Omdat een beetje publiciteit ons - en vooral het goede doel waarvoor we rijden - helpt vertrekken begin mei 2017 vanaf Animal Event, het grootste huisdieren evenement van Nederland. De reis wordt definitief afgesloten in september 2017op Horse Event 2017, het grootste paarden evenement van Nederland. En dat moet ook wel, want daarna komt de sneeuw en is de route niet meer begaanbaar te paard. Rijden voor het goede doel Een van de doelstellingen van deze reis is om aandacht te vragen en geld in te zamelen voor een Stichting die zich hard maakt voor wetenschappelijk onderzoek aan paarden. Maar daarover in een later stadium meer. Voorbereiding Zo’n lange reis vraagt enorm veel voorbereiding. Denk in de eerste plaats aan overleg met werkgevers, even 5 maanden Sabbatical vraagt wel iets van je collega’s. Dan zijn er ook kinderen die naar school moeten, vaste lasten die doorgaan en een huis dat niet onbeheerd achter kan blijven. Op dit moment (oktober 2015) hebben onze beide werkgevers - Pavo Paardenvoer en dGB Earth Sciences - toegezegd om mee te denken hoe we dit mogelijk kunnen maken, hoe gaaf is dat. En dit is ook de charme van zo’n project. De voorbereiding is de helft van het plezier. Omdat ik de kilometers afleg met Ulthimo, mijn 7-jarige Welsh Cob en Mark dat doet in zijn Landrover hebben we beide onze eigen beleving, taken en verantwoordelijkheden. Mark gaat zijn bushkraft skills ontwikkelen - hoe maak je bijvoorbeeld vuur en beschutting als er geen campings en voorzieningen zijn of als het weer plotseling omslaat. Hij moet zijn eigen automonteur zijn en voor ons beiden geldt dat een beetje Zweeds geen overbodige luxe zal zijn. Voor mij zit de voorbereiding vooral in het managen van Timo en zorgen dat ik zelf fit ben. In het Noorden van Zweden zijn geen campings of hoefsmeden en ook dierenartsen zijn daar dun gezaaid. Een ijzertje kunnen onder slaan is een noodzakelijke vaardigheid. Dit roept direct de vraag op; wel of geen ijzers? Die discussie komt nog wel eens voorbij. Paarden én mensen EHBO is geen overbodige luxe. Daarom gaan we in 2016 in Zweden rondkijken, hoe is de bodem, hoe ziet het landschap eruit, wat zijn factoren waar je rekening mee moet houden. In de komende maanden zal de lijst met actiepunten steeds langer worden. Wij nodigen iedereen uit om mee te denken. Ben je wel eens in Zweden geweest? Ben je ook een ervaren trektochtenrijder? Deel je ervaringen en vooral ‘handigheidjes’ en valkuilen. Via deze site houden we je op de hoogte van de ontwikkelingen. Tot gauw! Carolien en Mark |
AuteurCarolien & Mark Archieven
May 2017
Categorieën |