Iedere paardenkenner heeft een beeld bij het woord ‘Shetlander’. Dat had ik ook, nóóit wilden we zo’n uitbreker, zo’n eigenwijs monster, zo’n ongezeglijke sloper. Maar op de een of andere manier is er met dit voornemen iets mis gegaan, want sinds enkele weken woont Lexie’s Lancelot op de Luttekeveldweg. Hengst, twee jaar, vosgeboren schimmel met blijvende spikkels. Stokmaat 70 centimeter en een zelfbeeld dat dat van een shire overstijgt. Hij kwam, zag en overwon. Er zijn weinig paarden die een goed setje met Timo vormen. Timo is dominant, heeft last van voernijd en breekt regelmatig de stal af om een ander paard op de plek te zetten. De arabier kwijnde weg en ging naar de opfok, de merrie die daarna kwam kon Timo aan maar om nu te zeggen dat ze een setje waren...nou nee. Iedere nacht fungeerde de stalwand als boxbal om de frustratie eruit te slaan, en daarmee was de hele familie slachtoffer van deze beroerde relatie. Totdat Lexie kwam, die na zijn transport uit de trailer stapte, zich zo groot mogelijk maakte en direct maar onderzocht of Timo een meisje was. Je had erbij moeten zijn. Dat hoofd van Timo toen iemand hem van achter besteeg… Sinds dat moment zijn Lexie en Timo een setje. Samen spelen, samen slapen, samen eten. En dat je soms een klap voor je kop krijgt wanneer je hormonen een uitweg zoeken op de enige mogelijkheid die voorhanden is, ach dat neemt onze Lexie op de koop toe. Hij schudt een keer en probeert het nog eens. Lexie is wel heel bijzonder. Ontwapenend lief en een verschrikkelijke knuffelkont. En ook bijzonder goed opgevoed, zeiden we nog tegen elkaar. Oké hij bijt maar dat is een kwestie van opvoeden. Vlot onmannelijken en dan netjes africhten. Vooralsnog gedraagt hij zich niet ‘des Shetlanders’. Tot gisteren. Na enkele weken zijn de heren echt aan elkaar gewend en dan ineens blijkt de combinatie Shetlander en Welsh Cob (lees: grotere versie ook afkomstig van de overkant) een levensgevaarlijke. Ik zal het even uitleggen. Mijn paarden staan in een paddock wegens gebrek aan land. Ons ‘Landgoed’ is omringd door grasland, maar ik ben nog net niet ingeburgerd genoeg om een stukje te mogen huren. Dus toen ik gisteren de paarden even liet grazen op de oprit en ik met de kruiwagen door het hek wilde gaan glipte er een klein harig iets langs mijn benen het zandpad op. Ik draaide me om en zag Timo er met al zijn knieactie stampend achteraan gaan. Mijn hé-ho had geen effect, de heren wilden GRAS. Maar in plaats van rustig het gras in te duiken roken ze plots de vrijheid en hóp daar gingen ze, in volle rengalop het pad af, de weg op, door het weiland van de buurman om zo’n 800 meter verderop de kop aan de grond te zetten. Na een vangactie met auto, mountainbike en benewagen stonden de heren na een half uurtje weer op stal maar vanaf vandaag gaat de stroom erop. Voor de kameraden!
1 Comment
Het is evenementenseizoen. In januari de hengstenkeuring van de Friese paarden, daarna Jumping Amsterdam, de KWPN Hengstenkeuring in Den Bosch, tussendoor nog wat Welshjes en straks Indoor Brabant. En daarna gaan we met zijn allen weer naar het gras. Even voor de goede orde, zelf ben ik op en top recreant. Een wat introverte persoonlijkheid volgens het zojuist gepubliceerde KNHS rapport, voor wie ontspanning en quality time met paard voorop staan, direct gevolgd door aandacht voor welzijn en gezondheid. Sinds oktober liggen er boeken over bekappen op de keukentafel en hangen er drie bitloze hoofdstellen in de zadelkamer. Uit hoofde van mijn functie kom ik regelmatig op evenementen. En op menig hengstenkeuring verwonder ik me over de pracht en praal van verschillende stands in het strodorp. Fantastische dekhengsten kijken je vanaf levensgrote foto’s recht in de ogen, terwijl even verderop hun 2-jarige nakomelingen, de toekomstige toppers, als cavia’s in een schoenendoos staan opgesloten in hun boxjes van 2,50 x 2,50m. Te wachten tot ze een paar minuutjes mogen ‘shinen’ in de ring. Wat een gemiste kans voor stamboeken en stallenbouwers. Oog voor welzijn? Ja heel belangrijk maar nu even niet. Tijdens een andere keuring bekeek ik via de ‘live-stream’ de rubrieken aan de hand. Strak aangedraaide dieren, scheef getrokken hoofden en korte ongelijke passen. En die enkeling die wel correct beweegt? “Te weinig spektakel in de draf”, was het jurycommentaar, “we zien liever wat meer opwaartse beweging.” Waarom geen aandacht voor een normaal afgericht paard, dat fatsoenlijk en ontspannen voortstapt naast zijn begeleider? Een paard dat taktmatig en in balans kan draven aan de hand? Ergens onderweg zijn we van het inschatten van toekomstig talent terecht gekomen in spektaculaire showrubrieken. Ik kan deze ontwikkeling niet zo goed volgen, maar goed, ik ben dan ook een recreant. Op zondag was er ruimte voor 'quality-bos-time' met mijn grote vriend. Na een drukke week en iets te weinig kilometers zou je kunnen zeggen dat ook deze topper wat opgekropte energie in zijn lichaam had opgeslagen. Maar even lekker ontladen op een bevroren ondergrond zonder ijzers gaat niet zo gemakkelijk. Op eieren lopend bereikten we het bos, onderweg zorgvuldig ongelijke stukken ontwijkend. De bitloze optoming werkt soms prima, maar een paard loswerken door middel van een subtiele ophouding is niet aan de orde. Na 1,5 uur knokken kwamen we weer aan op ons eigen erf, ik met de blaren op mijn handen. Van ontspannen was deze keer geen sprake. En zo worstelden we de winter door. Totdat ik afgelopen weekend door vorst wederom alleen een staprondje kon doen met een fit paard dat barstte van de energie, en ik bij mezelf dacht: “Waarom wil ik zonder ijzers rijden als mijn paard dagelijks pijn in zijn voeten heeft? Wat probeer ik hier te bewijzen?’ Ik heb een top hoefsmit met veel kennis en ervaring en ik vertrouw hem.” Dus komende woensdag krijgt mijn vriend weer schoenen zodat we pijnloos de training kunnen hervatten. Bitloos wissel ik tegenwoordig af met een dressuurmatig bosrondje, met een enkel gebroken trensje. Loswerken, gymnastiseren, recht richten en met lichte aanleuning rijden. Kilometers maken doe ik zonder bit, lekker ontspannen en ook licht aan de hulpen. Conclusie na een jaar zoeken….ik ben een hybride. Ik volg geen religie en heb geen ‘principes’. Steeds weer probeer ik bewust naar mijn paard te kijken en af te wegen wat ‘hij’ nodig heeft, niet ik. Welzijn boven alles. En het mooie is....dat toen ik afgelopen weekend vanaf de tribune de Grand Prix Kur op muziek voor het KNHS Indoor Kampioenschap keek, ik geconcentreerde paarden zag, die met plezier aan het werk waren. En dat het allemaal zo makkelijk nog niet is. Ook deze ruiters streefden naar de optimale situatie, de flinterdunne lijn tussen spanning en ontspanning. Ook hier ging het om ' samen met je paard'. Presteren in dit geval, maar 'samen' was het zeker. Deze week was er veel ophef over de gecoupeerde staarten van de trekpaarden. Bij het lezen van de stellingen in de Paardenkrant van donderdag 1 september zakte mij de broek toch echt even op de enkels. Niemand zegt ‘dat hebben we niet goed gedaan, we gaan er nú mee aan de slag’. Het is één grote afschuifstrategie. De voorzitter van de KVHT (Koninklijke Vereniging Het Nederlandse Trekpaard en De Haflinger) zegt dat hij met zijn rug tegen de muur staat vanwege wetgeving. Dat is heel erg maar met de rug tegen de muur staat niemand. Je zou kunnen beginnen met deze paarden geen kampioen meer te maken. Voeg het element ‘staartdracht’ toe aan het scoringsformulier, laat dit dubbel tellen en voilà. Willen de juryleden dat niet? Vinden er bedreigingen plaats? Geef deze mensen aan. Zoek de openbaarheid en vraag hulp aan de koepel, de sector, de bond en de politiek. Misschien kunnen de Haflinger eigenaren die in dit stamboek vertegenwoordigd worden wat druk gaan zetten? Mogelijkheden zat.! Dan is er de Koepel Fokkerij. De voorzitter vindt dat de afwachtende houding van het stamboek de Nederlandse paardenwereld schaadt. Foei foei stamboek KVHT, wij vinden dit niet leuk. Wat eigenlijk niet? Dat er paarden lijden of dat de Koepel Fokkerij slecht in het nieuws komt ? Heel vervelend dat u daar over moet nadenken. Maar helpen, bijvoorbeeld door een nieuw kort geding te financieren is niet gebeurd. Het zijn tenslotte maar trekpaarden. Een klein groepje in de paardenbranche. De branche.... die vertegenwoordigd wordt door de sectorraad. De voorzitter wil dat het héél duidelijk is dat de sectorraad couperen ‘ten enenmale’ afkeurt. Foei, foei, trekpaard mensen. Maar Piet heeft zijn huiswerk niet gedaan want hij is niet op de hoogte van het feit dat het KVTH niet kan verbieden om deze paarden toe te laten. Dat doet ons afvragen hoe intensief de communicatie tussen deze twee partijen werkelijk is. En meneer de voorzitter, als een van uw leden zich ‘weigerachtig’ blijft opstellen, gaat u daar dan meer dan 10 jaar mee akkoord? Dat getuigt toch niet echt van betrokkenheid en leiderschap? En zelfs de Paardenkrant, die twee pagina’s wijdt aan dit onderwerp, doet vervolgens op pagina 22 van dezelfde krant verslag van de Nationale Tentoonstelling. Met foto’s van de kampioenen en onderschrift dat ‘de tweejarige Evita van de Kannelust uitblonk in haar type’. Weliswaar verminkt voor het leven maar ach…wie zit daar nu mee. Het zal journalistieke onafhankelijkheid zijn. Nou nou. We hebben nu allemaal twee dagen wakker gelegen van deze praktijken en nu is het weekend en moeten we bedenken naar welk paardenevenement we toe gaan. De trekpaardenfokker die zijn gecoupeerde kampioen in de wei ziet lopen denk bij zichzelf: “Lullen jullie maar een eind in de rondte, over twee jaar ben ik er weer bij. O ik moet niet vergeten om een afspraak maken om het veulen van dit jaar te couperen.” Heb je dat ook wel eens, dat je zomaar uit het niets plotseling terug in de tijd bent bij een herinnering waarvan je niet eens wist dat je deze nog had? Het gebeurt totaal onbewust en je kunt het niet tegengaan of beïnvloeden. Opgeroepen door een onverwachte geur. Gisteren reed ik een ander trainingsrondje dan gebruikelijk, een route die ik niet zo vaak neem. En gaandeweg realiseerde ik me wat een heerlijke luchtjes er op deze route voorbij komen. Het was 14 graden en de lente hing in de lucht. Een heel vluchtige geur, maar ergens in mijn hersenen werd een herinnering getriggerd; ontluikend groen en lange avonden met veel licht. Aan het einde van ons zandpad passeerde ik een groot melkveebedrijf. De geur van warme melkkoeien in de stal, mest en maiskuil, héérlijk. Soms kan ik koeien enorm missen. In mijn vorige baan kwam ik veel bij melkveebedrijven over de vloer en altijd vond ik de koeien heerlijk ruiken. Op de kruising is de boerderij met de ganzen die behalve grappige geluiden ook een geheel eigen geur verspreiden. Tikje scherp, en ineens ben ik weer in Ermelo, waar ik dagelijks langs de eendenfokkerijen naar mijn werk fietste. We draafden linksaf het zandpad op. Vanuit Ulthimo's wintervacht steeg de geur van vers paardenzweet op. In combinatie met het geluid van hoefstappen op het pad het ultieme paardengeluk. En dan het bos. En daar komen wat luchtjes voorbij! Donkere zware, zure bosgrond, natte bosgrond met een laag blaadjes, naaldbomen met hun harslucht en vers gezaagd hout in stapels langs het pad. Toen we na 1,5 uur het erf op reden is daar eerst de dampende mesthoop en vervolgens de hooiopslag. Als ze die geur (van hooi dan hè) in een potje weten te vangen word ik grootverbruiker. Het doet iets in mijn hoofd waar ik heel gelukkig van word. Ik rook buiten al dat de open haard aan was en verheugde me op een warme Gluhwein.. In de zadelkamer hing de zoete geur van de warme slobber die ik had klaargemaakt voor vertrek. Deze roept een voldaan en tevreden gevoel met een beeld van besneeuwde bospaden. En de allergrootste beloning kwam toen ik Timo een kus gaf om hem te bedanken voor een fijne rit. De geur van een paardensnoet is toch wel het allerlekkerste luchtje van de hele wereld. En onwillekeurig vraag ik me af of al die mensen die in hun auto voorbij haasten ook zo’n rijkdom ervaren. Want naast het met je paard samenzijn, trainen, nadenken, bewegen, en … is dit wel een heel bijzonder extraatje dat je er als paardenliefhebber gratis en voor niets bij ontvangt. Een geurenroute. Wat zijn jouw favoriete geuren, of geuren die een bijzondere herinnering oproepen? Toen ik twee jaar geleden de 6-jarige Ulthimo kocht was hij bitloos opgeleid. Heel correct ook maar het blijft natuurlijk een Cob. Zo één die midden in een stevige draf plots besluit dat het bermgras er té lekker uitziet om door te lopen. En daar zit je dan, erbovenop, als een beginner aan die teugels te trekken om een paardenhoofd van 25 kg uit het gras te tillen. Dat pik ik niet dus viel ik al vlot terug op mijn gebruikelijke harnachement. Een eenvoudige enkelgebroken watertrens. Maar zo eenvoudig was het niet want dit paard reageert niet lekker op een bit. Geen enkel bit. Alles heb ik geprobeerd, enkel gebroken, dubbel gebroken in vijf verschillende soorten, maten en materialen, stang, pelham, pessoa, rubber om het bit, noem het maar op, ik heb het gehad. Hij reageert wel netjes en is licht op de hulpen maar ik voel spanning in de rug, onrust in de aanleuning en wanneer mogelijk houdt hij zijn mond wagenwijd open. En niet omdat er te veel druk is, believe me. Dichtsnoeren, zeggen de deskundigen, maar dat doe ik niet meer sinds ik mijn dressuurjasje op markplaats heb verpatst. De zoektocht gaat voort Laatst heb ik een kingekruisd bitloos hoofdstelletje geleend en ik moet zeggen dat het aardig goed bevalt. Timo loopt veel meer ontspannen, is minder met zichzelf bezig houdt gewoon zijn mond dicht. Alleen in het bos is ‘rechtuit’ een hele uitdaging om over opsluiten tussen twee benen en twee teugels nog maar niet te spreken. De finetuning moeten we samen opnieuw leren. Het verschil is echter zo ontzettend groot dat ik heb besloten dat er bij mijn paard geen bit meer in komt. De eerste keren had ik het unheimische gevoel dat de echte rem ontbrak. Maar na een ritje waarin we jagers en bosbouwmachines moesten overwinnen heb ik ervaren dat dat niet het geval is. To bit or not to bit In mijn zoektocht naar wat voor míjn paard geschikt is kwam ik uiteindelijk terecht op de pagina van Paard Natuurlijk. Hoewel hier goede informatie te vinden is over allerlei onderwerpen zijn er enkele evangelisten actief die naar eigen zeggen ‘prikkelen en uitdagen tot discussie’. Wat ik jammer vind omdat ze hiermee hun doel voorbij schieten en potentieel geïnteresseerde mensen wegjagen. Maar eerlijk is eerlijk; de foto’s van topruiters die losrijden met ware martelwerktuigen die met ontelbare hulpmiddelen zijn vastgesnoerd aan die mond om zogenaamd controle te houden is wel het andere uiterste, of niet? Dan voel ik me toch meer thuis met een bitloos hoofdstelletje in het bos. PS: de eerste 11 kilo's zijn eraf! Ingepakt onder een dekentje voor de open haard denk ik na over een onderwerp voor een blog. Buiten waait de wind en Timo maakt zijn aanwezigheid kenbaar door tegen de staldeur te slaan. Hij verveelt zich. De laatste weken krijgt hij niet de aandacht die hij verdient. En het is nog geen eens winter. Hybernate, ik vind het een prachtig woord! Computers kunnen het op commando, ijsberen en egels doen het real life. Op eigen initiatief, het zit in de genen. Wat een goed doordacht systeem. In tijden van overvloed ben je actief en eet je de buik rond. In moeilijke tijden zoom je uit en staat het leven tijdelijk ‘on hold’. Wie mijn voorouders zijn….joost mag het weten maar het verlangen naar een winterslaap zit ook in mijn genen. Het begint al in augustus, wanneer ik de dagen dat ik ‘s avonds nog een ritje kan maken afstreep op de kalender in de stal. Met angst kijk ik naar de dag dat met grote letters in mijn agenda staat ‘klok verzetten’. Op dat moment is mijn jaar voorbij. Echt waar, in oktober probeer ik positief te blijven. Dit jaar was er goddank een zeer geslaagde endurance wedstrijd op deze vreselijke datum. Maar ergens half november gaat dan toch de switch om. En het vreemde is; Ik zie het nooit aankomen. Een onbeduidende gebeurtenis zoals een file op de terugweg van kantoor is voldoende. Ik ben te laat thuis voor een gepland ritje met Timo en plots realiseer ik me dat ik al drie weken niet gereden heb. Op fb zie ik paardenvrienden en vriendinnetjes bezig met wintercompetities, snertritten en educatieve rondjes. Mijn paard staat thuis en ik heb geen rijbak bij huis. Dus ben ik vooral achter de laptop bezig met paarden. De wedstrijdplanning voor 2016, theoretische cursus EHBP, lezen over training, gedrag en management.. Ondertussen staat mijn ‘echte’ paard staat in de ‘garagestand’. Hij wordt goed verzorgd hoor, met alle liefde die ik in me heb. Zeven keer per dag hooi, 2 x een warme bietenpulp maaltijd, ‘s morgens om half 6 naar buiten met zijn vriendinnetje en in de avond weer uit de blubber in een schone stal. Tot zover optimale verzorging. Maar dat is het dan ook. Slechts met de grootste moeite schop ik mezelf naar buiten voor een uitgebreide poetsbeurt in het weekend. Bij goed weer gaan we voor een feestmaal naar het gras van de buurman, lekker grazen aan de hand. Ik voel ik me schuldig, een slechte paardenmoeder. We zouden moeten trainen, rijden, werken... Maar dit is wie ik ben, mijn leven lang wens ik een winterslaap tot half januari. En dat sta ik mezelf dan maar toe. Truste lief paard, in het voorjaar maak ik het goed… Recreanten onder ons, hoe doen jullie dat in de winter? Rij jij in het donker, of alleen in de weekenden? Of ga je naar een binnenmanege? Wie heeft er goede tips om de winter door te komen? Regelmatig komt er op verschillende forums de vraag voorbij: ‘Hoeveel ruitergewicht kan een paard dragen?’ Negen van de tien keer is de vragensteller een onzeker amazone met overgewicht die gerustgesteld wil worden. Nog één keer dan Een paard kan 15% tot maximaal 20% van zijn eigen lichaamsgewicht dragen. Tel dus ook je zadel mee! Dit is de richtlijn en natuurlijk verschilt dat per paard en is het afhankelijk van gevraagde inspanning. Maar dit is niet uit de lucht gegrepen, het is onderzocht! De excuses Een mollige ruiter die goed kan rijden is minder slecht voor de paardenrug dan een slanke ruiter die niet kan rijden… NEE! Het gaat niet om de vergelijking. Een stuiterende beginner vraagt ook veel van de paardenrug, dat is zeker waar. Maar het is geen excuus voor overgewicht. Een te zware ruiter doet willens en wetens een aanslag op de rug van zijn of haar paardenpartner. Het is simpelweg niet mogelijk om optimaal en in balans mee te bewegen als er van alles meeklotst of in de weg zit. Mijn paard is heel sterk (IJslander, Fjord of Haflinger), die kan dat wel hebben. NEE! Voor alle paarden geldt dat 80+ kilo meezeulen pittig is. Voor ieder paard is het 20 kilo meer dan het gewicht van een ruiter van 60 kilo. Je zakt vast niet door je paard heen maar extra zwaar is het wel. Dat zie je bijvoorbeeld terug in de hartfrequentie, de ademhaling en stijfheid van de spieren in de dagen na inspanning. Voor mannen geldt dit niet. WEL! Gewicht is gewicht. Omdat mannen gemiddeld genomen wat groter en daarmee zwaarder (niet dikker) zijn dan vrouwen is het voor de heren lastiger om de totale belasting onder de 20% van het lichaamsgewicht van hun paard te houden. Maar kijk eens naar de topsporters. Wat denk je dat Tim Lips weegt? Of Hans Peter Minderhout? Of Gerco Schreuder? Mijn paard heeft last van zijn rug, welke chiropractor raden jullie aan? Degene die dit vraagt zou ik willen zeggen: “Probeer de Weight Watchers eens.” Te zware ruiters geven extra belasting waardoor de kans op zadeldrukkingen en blessures zeer groot is, zeker als je dan ook nog scheef zit. En NEE, dat komt niet of slechts deels door een verkeerd opgevuld zadel of de voorkeurskant van je paard. Nog een: Ik kan er niets aan doen, ik heb last van….. (vul in ziekte, toestand, afwijking, overig). GEEN EXCUUS! Het kan natuurlijk zo zijn dat je om wat voor reden dan ook al dan niet tijdelijk te zwaar bent. Maar daar hoeft je paard niet onder te lijden. Ga grondwerk doen, ga fietsen met je paard, koop een karretje en ga mennen of doe zoals ik; meld je aan bij een diëtiste en ga met jezelf aan de slag. Ondanks verschillende onderzoeken is dit onderwerp nog altijd een taboe, het is nog immer ‘not-done’ om iemand aan te spreken op zijn of haar gewicht. Zelfs niet op het web. Maar ik mag het wel zeggen, want ik ben zelf te zwaar. 84 kilo moet ik met het schaamrood op mijn kaken toegeven. Met deze blog spreek ik ook mezelf streng aan. Ga NU iets doen! In de laatste 2 jaar ben ik gegroeid van 74 naar 84 kg. En ik heb meegemaakt hoe mijn paard dat heeft ervaren. O hij praat nog steeds niet en gaat ook nog altijd vrolijk aan het werk maar we hebben dit jaar voor het eerst een zadel drukking gehad door puntbelasting van het zadel. Gelukkig heb ik een goede zadelmaker maar we wisten beide wat de werkelijke oorzaak is. Tevens zie ik mijn paard sneller zweten in het werk en heeft hij meer moeite met het tempo. De dag na een behoorlijke inspanning is hij stijf in zijn rugspieren en dat vind ik intens sneu voor hem. Daarnaast ben ik zelf niet fit, mijn opstaptechniek is niet bijster elegant te noemen en gelukkig voor mij is het ‘opstapkrukje’ geen taboe meer. Billenspek en zwembandjes zijn misschien goed voor het drijfvermogen, maar zeker niet bevorderlijk voor de heupflexibiliteit. En tot overmaat van ramp ziet het er echt niet uit, ik schrik iedere keer weer van de foto’s van een wedstrijd. Ben ik trots op onze prestatie, durf ik niemand de foto’s te laten zien. Dus, paardendames en heren onder ons; Hoe hard het ook klinkt, kijk naar je paard en als je niet onder de 20% kunt rijden (met zadel) is het tijd om in actie te komen. Wie doet er met mij mee? De koude periode komt eraan en als we straks in maart uit de winter spaarstand komen en slank en fit op onze paarden stappen, is dat niet iets om trots op zijn? Want zeg nou zelf: slanke kontjes zijn toch veel mooier? Blog met referenties naar onderzoeken over ruitergewicht. http://www.paardsignalen.nl/hoe-zwaar-mag-een-ruiter-zijn/ Vandaag is het weer poepschepdag, zoals elke dag, 7 dagen in de week, 365 dagen per jaar. Soms denk ik dat wij paardenmensen gek zijn. Iedere dag stop je er bergen hooi in, en iedere dag wordt dit weer verwerkt tot bergen mest. Net zoals vele paardenmensen mest ik naast de boxen ook iedere dag het paddockje van mijn schatje uit. Het is al erg genoeg dat hij geen grazige weide tot zijn beschikking heeft. En iedere vervuiling in de paddock is er een te veel. Daarnaast is het niet alleen van cosmetisch belang, poepplekken drogen na een natte periode slechts langzaam op. Het blijft zo’n zompige zooi. Helemaal in de ZEN modus - want dat doet poepscheppen wel met je - keek ik om me heen. Wat woon je hier mooi midden in de natuur, zeggen mensen regelmatig tegen mij. Maar het is geen natuur, het is miljoenen business. Ons woonhuis staat te midden van zeer efficiënt gerunde grasfabrieken. Bemesten, maaien, schudden, balen, afvoeren, bemesten en op naar de volgende ronde. In een goed jaar komen er 5 tot 6 snedes van dit land af. En midden in deze grasfabriek, lopen de particuliere grasverwerkende mestproducenten. Hooi erin, mest eruit. In het midden zit een verbrandingsinstallatie die lekker warm blijft, zelfstandig kan bewegen en ook nog heerlijk ruikt. Mijn paard. Een journaliste schreef vorige week een blog over het geld dat ze de afgelopen jaren had uitgegeven aan haar 21-jarige paard, schokkend. Ik dacht deze rekensom eens te maken met wat erin gaat en eruit komt. Kilo’s erin en eruit Mijn paard krijgt praktisch onbeperkt hooi*, zo’n 10 kg hooi. Per jaar is dit 3.650 kg hooi voor één E-pony. Hiervan maakt Ultimo gemiddeld 7 mesthoopjes van ieder zo’n 6 kg per dag = 42 kg per dag, waarvan de kippen dan eerst mogen genieten voordat ik het verplaats naar de mesthoop. Het is maar wat je afval noemt. De een z’n afval is de ander zijn lunch. In totaal is dat per jaar 15.330 kg Welsh Cob mest. Let wel, dit zijn alleen de drollen uit de stal en de paddock. Stro, vlas en vertrapt hooi niet meegerekend (verschrikkelijk; in de blubber vertrapt hooi op je mesthoop gooien, dat doet echt zeer). Dus ieder jaar sjouw ik voor de twee paarden die bij mij thuis staan bijna 7,5 duizend kilo hooi mijn opslag in, en 31 duizend kilo poep de stal en paddock weer uit. Wie zegt er nog dat paarden niet goed voor de conditie zijn? Euro's erin, oh nee, eruit Mijn kleine Twentse baaltjes van de buurman wegen gemiddeld 15 kg, waarvan Timo ¾ baal per dag opeet. Prijs per stuk € 4,30 = € 3,23 hooi per dag, ofwel € 1.179 euro per paard per jaar. Iedere 2 maanden wordt de mesthoop geleegd à 25 euro per keer, dit voor twee paarden. Kosten per paard: 75 euro per jaar. Dat betekent dat mijn grasverwerkende mestproducent van E-pony formaat gemiddeld 1.254 euro per jaar aan ruwvoer opeet en uitpoept. En dat allemaal voor de liefde van een paard. ’t Is maar dat je het weet… O ja, om de voerberekening compleet te maken hier ook nog even de overige voerkosten. Ulthimo’s dagelijkse rantsoen bestaat naast hooi uit 2 kg aangemaakte SpeediBeet, 0,5 kg Nature’s Best muesli, 4 handen DailyPlus en 1 SummerFit koek per dag. Op jaarbasis:
Totale kosten € 602,75 per jaar Maak jij ook wel eens dit soort berekeningen? Over voer of wedstrijdkosten? Laat het weten, ik ben heel benieuwd. Heb je ze gezien? De foto’s van Edward die zijn Glocks Undercover met een strak aangehaalde stang en trens met de kin op de borst in een onnatuurlijke houding forceert? Werd je ook zo boos en verdrietig?
Ik wel, tierend heb ik door het huis gelopen. Geroepen dat ik niet meer in de sport wil werken, dat het zielig is en nergens over gaat. Dressuur is zo mooi, waarom moet dat met geweld worden afgedwongen? Ik wilde mijn mening op FB zetten en petities tekenen. Maar dat kan niet met mijn baan, ik werk in de paarden, ik mag niet ongefundeerd blaten op het net. Maar van binnen kookte het. Totdat een FB kennis de vergelijking trok met gymnasten en ballerina’s, die metafoor opende mijn ogen. Als je mij morgenochtend in een split forceert kom ik nooit meer overeind. Maar door jarenlange oefening worden spieren soepel en kunnen getrainde mensen zich in vormen buigen die voor jou en mij niet zijn weggelegd. Edward Gal is de meester van de africhting van sensibele paarden. Hij voelt dingen die jij en ik niet eens waarnemen. Samen met Nicole is hij jaren bezig om op paarden op te leiden tot dit niveau. Dat halswervels ervan slijten, ja recente onderzoeken wijzen inderdaad in die richting. Maar heb je wel eens naar de ruggenwervels van vrouwelijke gymnasten gekeken, of naar knieën van voetballers? En toen zag ik de video van mevrouw Parelli – ja de vrouw van… -, die met donder en geweld een paard probeert te leren achterwaarts te gaan. Zelf met haar mondelinge uitleg erbij dacht ik: ‘mens wat wil je nou?’ Ze was niet vlot genoeg met belonen en niet subtiel genoeg in haar hulpen. Het zogenaamd diervriendelijke Natural Horsemanship zag er verschrikkelijk uit. Maar deze video is in haar beginjaren opgenomen, toen haar vaardigheden nog niet zo ontwikkeld waren als vandaag. Leun even achterover en wees eens héél, héél eerlijk…heb jij je paard wel eens op een minder subtiele wijze behandeld? Ik wel, vandaag nog, toen ik een uurtje door het bos reed. Toen mijn Cob voor de 12e keer een onzichtbare boswoezel dacht te zien werd ik toch een beetje pissig. En op het moment dat ik hem die spreekwoordelijke rotschop verkocht dacht ik ineens…oei, wat als iemand hier nu een foto van had gemaakt? En dat die foto morgen de voorpagina van de Telegraaf siert? Dan zou ik waarschijnlijk een probleem hebben. Verguisd door de publieke opinie inclusief doodsbedreigingen op Facebook. Terwijl ik vóór en na die schop een heerlijke rit met mijn schatje heb gemaakt, écht waar! Mijn paard is nogal uitgesproken! Over wie hij leuk vindt, wat hij lust, wanneer hij moe is of juist zijn energie kwijt wil. Duidelijkere boodschappen kun je van een paard niet krijgen.
Maar helaas kunnen paarden nog steeds niet praten en is de wijze waarop Timo zich uitdrukt voor bepaalde mensen een tikje confronterend. Hij stampt, schraapt, schopt tegen stalwanden en zijn orenspel is onmogelijk verkeerd te interpreteren. Volgens sommigen zou hij een fantastisch coachingspaard zijn, want spiegelen kan hij als de beste. Maar de oude boer waar we een half jaartje op stal stonden vond hem gewoon een varken. Reizen met de trailer is een waar spektakel. Dansend en stuiterend gaan we de weg over. Eén keer kwam er zelfs iemand met een valiumspuit naar buiten rennen toen we het erf op kwamen rijden. Je moet hem sederen, zeggen de experts. Maar het kan ook anders. In juni was ik met een vriendin onderweg naar Duitsland. Drie keer zijn we gestopt om iets te proberen en uiteindelijk na 400km gemep tegen de wanden ontdekten we dat Timo veel beter zijn evenwicht kan houden als het tussenschot 10 cm breder staat. De laatste maanden slapen we steeds minder goed. Timo maakte altijd al duidelijk dat hij er geen boodschap aan heeft dat de film pas om 22.30 uur is afgelopen terwijl de normale voertijd toch echt 22.00 uur is. Sinds kort is het rond 02.00 uur ’s nachts ook een kabaal van jewelste. Piephakken, losse ijzers, voerbakken van de wand af, het gaat werkelijk met donder en geweld. Zou meneer soms iets willen vertellen? Een zoektocht op het internet levert de volgende suggesties; matrassen aan de wanden bevestigen, rubber matten voor de deur hangen of zelfs stroomdraad aan de binnenkant van de stal bevestigen. Hij moet toch leren dat dit niet mag! De alternatievelingen vinden dat paarden helemaal niet in een stal thuis horen. Daar ben ik het in principe wel mee eens, maar in deze tijd van loslopende paardenbeulen én een paard met voernijd is een stal noodzaak. Dus ik kijk naar mijn paard en probeer te begrijpen wat hij wil zeggen. Met een biertje op het bankje bij de paddock bestudeer ik paarden. En ineens denk ik het te begrijpen. Buurpaard Famke is een rustige merrie die zich niet laat opjutten en op haar gemakje haar hooi eet. Ze weet dat ze nooit iets tekort komt. Voor Timo is dat anders. Zijn avondmaaltijd van 22.00 uur is tegen 24.00 uur wel op. Als hij dan ergens in de nacht trek krijgt heeft Famke nog hooi over. Dan wordt mijn schatje erg boos. En iedereen zal dat weten! De oplossing: Geen matten, matrassen of stroomdraad. Onbeperkt ruwvoer! Dus niet een plakje extra in de avond maar steeds wanneer het hooi op is nieuw erbij. In de avond krijgt Timo nu ¾ baal hooi (zo’n 12 kg). We doen het nu een week en de rust is wedergekeerd. Al met al kost het ons 3 baaltjes per week extra. En natuurlijk wat meer arbeid om hem in shape te houden. Maar we slapen weer…. De moraal van deze blog; als je paard een varken is kun je hem hard aanpakken en aan symptoom bestrijding doen, maar je kunt ook dankbaar zijn dat jouw dier zo duidelijk is. Investeer eens wat energie in het werkelijk begrijpen van je paard. Je zult verbaasd zijn. Ik laat het aan iedereen zelf over om de parallellen te trekken met andere gedragingen van hun eigen varkens. |
AuteurNa haar marketing carrière bij Pavo Paardenvoer, en een aantal jaar in een yurt, besloot Carolien om in 2022 definitief met haar paard Timo naar Centraal Portugal te verhuizen. Archives
April 2024
Categorieën |